Er staat bij binnenkomen al een behoorlijke menigte rondom het podium, een veilige twee meter afstand, zoals dat bijna gebruikelijk is bij de support-act, het licht is al gedimd, de zaalmuziek vervangen door een vaag speaker gebroem. Mooi, precies op het juiste moment dus. Euh, nee, niet dus. Even beter opletten, voor het podium (in die gebruikelijke 2 meter) zit een vijftal heren op de grond. Strak in het wit, spelend met een grote hoeveelheid aan apparatuur. Het vage speakergeluid is niks minder dan voorprogramma 4 DA LADIEZ. Snel naar het balkon, een plekkie scoren zodat je ook nog kunt zien wat er in weze gaande is. 4 DA LADIEZ houdt het midden tussen muzikale performance en sound-art, en creëert klanken en tonen met verschillende instrumenten of attributen, denk aan het gitaar, keyboard, gameboy en een bierblikje. Niet onverdienstelijk, mag je stellen. De muziek laat geen ruimte voor ontspanning en is daardoor intrigerend en indringend. De nummers (als je ze al los wil zien) bouwen op naar climaxen en misschien zelfs nog net een tikje verder, waardoor je na het optreden weer een onverwachte ervaring rijker bent. 4 DA LADIEZ maakt onderdeel uit van het Tilburgse kunstenaarscollectief Vatican Analog. Hoofdact 'Vic Chesnutt feat. A Silver Mount Zion & Guy Picciotto (Fugazi)' is van een andere orde. Dit jaar kwam 'North Star Deserter', de nieuwste plaat van Vic Chesnutt uit, met medewerking van een grote dosis aan extra muzikanten. Voornamelijk uit de bands A Silver Mount Zion en Godspeed! You Black Emperor. Voor de liefhebber, en feiten-verzamelaar, kun je op de myspace van Chesnutt de volledige lijst aan muzikanten terugvinden. Maar goed, de Singer-Songwriter proeft dus aan de postrock. Voor het optreden in de Effenaar is een bescheiden hoeveelheid aan muzikanten meegekomen. Met Chesnutt erbij staan en zitten er een man of zes op het podium. Oké, vijf man en één vrouw, violiste Jessica Moss. Om de spanning te breken, even wat stemmomenten te verdoezelen of gewoon om te laten zien dat hij ook grappig is, opent Vic Chesnutt met een klein zo-vals-als-maar-mogelijk-is gezongen liedje. Gelukkig is meteen helder dat Chesnutt een grapje maakt, en grijpt de angst dat de zanger ziek is of stemproblemen heeft niet toe. De sfeer in de zaal is er rijp door geworden, en kan het serieus beginnen. Het publiek is stil - het hele optreden lang! - en het gezelschap start het optreden dat wel eens Effenaar's top 2007 kan gaan aanvoeren. Vic Chesnutt en zijn muzikanten complimenteren elkaar uitgebalanceerd goed, waarbij de ingetogen stem van Chesnutt naar een nog hoger plan getrokken wordt door de gepassioneerde rock van zijn begeleiders. Er zijn geen zwakkere momenten te ontdekken tijdens het hele optreden. De set is precies goed opgebouwd, waardoor het maar blijft boeien, en je achteraf alleen maar kunt denken 'nog een liedje, nog een liedje'. De songs varieren van ingetogen en lief tot expressief en krachtig. Ook de twee nummers waar Chesnutt gebruik maakt van slechts één enkele extra muzikant, en de rest van het podium is verdwenen, vallen niet buiten de toon.