Bij binnenkomst word ik begroet door loodzware Stoner, getoverd uit de instrumenten van vier Zweden op het podium. De Truckfighters kenmerken zich door hun moddervette sound en tempowisselingen. Het is duidelijk dat de heren goed geluisterd hebben naar bands als Kyuss en Blue Cheer. De stem van de zanger lijkt zelfs een beetje op die van Richard Plukker van wijlen Candybar Planet. Een zeer welkome opwarmer van de avond. Ik begin me bijna af te vragen waar ze in Zweden hun woestijn verstopt hebben... Die gedachte verdwijnt snel bij het opkomen (en horen) van Valient Thorr, rockers van de planeet Venus. Ondanks dat ze van een andere planeet komen, zien de mannen er aardig aards uit, allen geheel gehuld in spijkerkledij, met lange baarden en -op de kale gitarist na- wilde haren. Hun jaren 70 rock steekt aardig af tegen het zojuist gehoorde zware geluid van de ware Vikingen, wat niet wil zeggen dat ze lafjes op het podium staan, integendeel. De (baard)haren zwiepen in de rondte, de politiek getinte teksten worden met volle overtuiging de zaal in gesmeten en de zanger had winnaar kunnen zijn van de 'meest beweeglijke man in de strakste broek ter wereld' wedstrijd. Bovendien zoekt hij regelmatig contact met het publiek en laat ze zelfs op de grond zitten om een te worden met elkaar. Als waar hoogtepunt splijt hij als Mozes de zaal in twee, beklimt aan de ander kant van de zaal de reling en spreekt de mensen toe. Muzikaal gezien niet de beste van de avond, maar qua show de meest interessante. Valient Himself heeft ze al een keer of drie luidkeels aangekondigd; Fu Manchu. Met ruim 18 jaar op de teller is het een van de langst spelende Stoner bands die de wereld rijk is en onlangs kwam hun negende plaat 'We Must Obay' uit. De enkele nummers die ze van deze nieuweling ten gehore brengen klinken niet echt vernieuwend en hadden zo op iedere andere plaat van ze gepast. 'Hung Out to Dry' is degene die het meest bij blijft, vooral vanwege de makkelijk te onthouden tekst. Ondanks dat ze nog hetzelfde klinken als 10 jaar geleden, de muziek is er niet slechter op geworden. De zware riffs en strakke drums zorgen er nog steeds voor dat menig hoofd mee schudt, vooraan vallen zelfs crowd-surfers te bespeuren. Gitarist Bob Balch schudt zelf ook enthousiast mee en drummer Scott Reeder timmert en schreeuwt zo wild gelijk Animal. Lang hoeft het publiek na afloop dan ook niet op de toegift te wachten. Afsluiter 'Godzilla' klinkt zo lekker in de oren dat bovengetekende met heimwee terugdenkt naar zijn lange haren... Gezien: Fu Manchu, Effenaar 24 mei 2007