De kleine zaal van de Effenaar is al redelijk bevolkt als Anton Walgrave en band het podium opkomen om het voorprogramma te spelen. Anton Walgrave is een Belg, en ach, als het om onbekende Belgische muziek gaat, kun je altijd maar beter even opletten, 't zou zomaar 'the next big thing' kunnen zijn. Aan het openingsnummer ligt het dan ook niet , dat scheurt van het podium af met een vol, aanwezig geluid. Een goed begin voor Walgrave. Maar daar blijft het dan ook bij. Vanaf het tweede nummer weet hij al niet meer te imponeren, en met slappe zeurende liedjes als 'Shine' en 'Let it Rain' degradeert hij zichzelf. Buiten het feit dat de liedjes al niet echt boeiend en verrassend zijn, doen ze de show van Walgrave ook niet goed. Alleen 'In The Middle Of Something', waarin de zanger eventjes als Iron Maiden's Bruce Dickinson klinkt, en het slot akkoord zijn nog een kleine opleving. Als het volume vol opengaat, dan valt er nog wel wat te zeggen voor deze band, maar zodra de zachtere emotie wordt aangeboord klink alles verveelt, dertien-in-een-dozijn en mat. Helaas wordt in de muziek juist daar de nadruk op gelegd. Een kaal podium, vier spotlights gericht op twee discobollen, verdacht opgesteld achter de speakers, een microfoonstandaard in het midden, en twee op de uiterste uiteinden van het podium. Volledig achteraan een plekje voor de toetsenist en de drummer. Bettie Serveert reserveert veel bewegingsruimte. De scheidslijn tussen het publiek en de band wordt erg klein gehouden. Waar gewoonlijk op de rand van het podium de monitoren staan opgesteld is nu niks zichtbaar. Waarschijnlijk de reden dat het bangige, onwennige en door Anton Walgrave toch niet echt opgewarmde publiek bij de opkomst van de band enkele meters afstand bewaard tot het podium. Als tijdens het openingsnummer de microfoon van zangeres Carol van Dijk niet lekker staat afgesteld en de zang weggeblazen wordt door de muziek, lijkt een vliegende start van Bettie Serveert onhaalbaar. Gelukkig heeft de band al behoorlijk wat live-ervaring, en weet speels het publiek te forceren tot enig enthousiasme. Toetsenist Martijn Blankestijn springt van het podium af en zuigt als een magneet het publiek tegen de band aan. Als het hitje 'Smack' al vroeg in de set gespeeld wordt, lijkt het publiek los te komen en wordt het eindelijk een beetje beweeglijk. Tegen de tijd dat de band de tedere klanken van 'De Diva' speelt is de Effenaar in volle concentratie en stil. Precies waar een band zijn publiek wil hebben, dicht bij de muziek en alle klanken opslurpend. Er wordt veel gepraat door Bettie Serveert, vooral door Gitarist Peter Visser en bassist Herman Blankestijn, die het Eindhovense publiek toch nog even 'eikels' wil noemen, doelend op de 1-0 overwinning van PSV op Ajax. 'Wat is dat nou voor uitslag... 1-0?'. De toon van het optreden heeft een constante vriendelijkheid, een vorm van liefheid en naïviteit als dat van een beginnend meisjesbandje. De Betties tonen een grote klasse als het op muziek aankomt, en tevens het plezier van de ideale hobby; in een bandje spelen. De stress van touren lijkt absoluut afwezig, en dat terwijl de band net terug is van hun Amerikaanse deel van de tournee in oktober. 'Bare Stripped Naked' bevat, zoals de titel al doet vermoeden, uitgeklede, tedere nummers, met een knipoog naar het verleden door 'Brain-Tag' en 'Certainlie'. Het optreden is veel minder ingetogen, en gaat lekker los. Oude nummers worden niet vergeten, en met krasse stem ondersteunt Van Dijk de gitaren zoals je kunt verwachten van deze band. Het zal niet het allerbeste optreden ooit van Bettie zijn, maar dat ze al zoveel jaren aan de top staan van de Nederlandse alternatieve muziek is zowaar weer duidelijk. Gezien: Bettie Serveert en Anton Walgrave in de Effenaar, Zondag 12 november 2006