Het klokgebouw in Eindhoven is groot, heel groot. Twee hallen met wat kleine vertrekken op begane grond en eerste verdieping. Met Oud & Nieuw 2004 verkocht Extrema stijf uit en was dus hoopvol gestemd om dat weer te doen. Maar de sterren stonden niet gunstig. Redenen? Te veel feesten elders? Te ver? Te duur? Uiteindelijk werden gewoon te weinig kaarten verkocht en is de tweede avond geschrapt. En met het schrappen van die avond verdampten (u mag grienen): Juan Atkins, Dynamix II, Dj Godfather, Stewart Walker, Heiko Laux en nog vele anderen. Een maand later is de pijn daarvan bijna verdwenen en zijn we hoopvol gestemd, daar er immers nog veel moois op de line-up staat. Lady Aïda (geen grondlegger, maar ze verspreidt het geloof al jaren) boot-ied het kleine electro zaaltje uit de startblokken. Het zaaltje is OK: hard geluid, tv-schermen aan de achterkant, camouflagenetten en kunstige bouwsels (insect?) boven de dansvloer. De grote zaal is soberder van opzet en half gevuld als Fabrice Liq opent. Belg met een hart in Detroit en heeft soul als immer terugkerend thema in het werk. Helaas gaat het mis. Even denken we dat de bas eruit wordt gedraaid, maar al snel wordt duidelijk dat gewoon de zaalversterking dood is. Niet goed voor een dansvloer die net warm wordt. Onrust kruipt omhoog als het na een paar minuten nog steeds niet is geregeld. De electrozaal stroomt logischerwijs vol op het moment dat de Märtini Brös hun live act beginnen. Maar waar is de gitaar? De originele releases van de broers worden gekenmerkt door vooral veel pop, die in bruisende live-sets tot leven komt. Ondanks dat ze vanvond live zijn aangekondigd, wordt het een vlakke dj-laptop set met rondzingende microfonen. Glad, tussen de hokjes laverend zonder interessant te worden. Even kijken of verderop het geluid weer aanstaat. Ça marche en dat is maar goed ook, Dan Bell (aka DBX) is begonnen. Als er iemand minimale techno op zijn CV mag zetten, is het deze Canadees wel. Grote mijnheren zoals Hawtin en Wink hebben wortel geschoten op de (nu klassieke) muziek van Bell, dat verschenen is op o.a. Logistic, Tresor en Peacefrog. Lang niet geboekt in Nederland, maar nu al voor de tweede keer in een half jaar. De kracht van Bell is het fris houden van muziek. Niet voorspelbaar maar wel soepel (ook geschikt voor huiskamers). Vanvond begint het hoopvol maar och hemel: fatum! Geluid en licht vallen weer gezamenlijk weg in de zaal. Bell is not amused, verexcuseert zich aan het publiek en wij hebben een borrel nodig. Even voor de goede orde: Extrema is geen beginneling. Twee provincies verwijderd van randstedelijke attitudes en kermis-(hard)house, houden ze al meer dan dertien jaar een hardstochtige maar nuchtere vinger aan de pols van de dance, hier en op Ibiza. Het jaarlijkse festival aan het meer van recreatieterrein Aquabest wordt geroemd om inhoud én sfeer. Maar vanavond gaat het heel stroef. De Italiaan Marco Passerani begint met pleisters plakken door ons te troosten met een vloeibare mix van italo en electro. Alle platen zijn onbekend en dus blijven we hangen. Ook omdat Ed DMX zo gaat beginnen. Geen dj-set -kan ook heel goed, de man heeft gruwelijke skills - maar een laptop is de bron vanavond. De muziek is niet heel rauw maar het breakt prima en als Ed DMX met een inktzwarte vocoder erover heen begint te grunten snappen we waarom zijn muziek op het Rephlex label van Aphex Twin uitkomt. De dansvloer raakt in fase en als DMX ons de laatste twintig minuten onvervalst laat raven, gaat het dak er af. Felix The Housecat is up. Op zijn vijtiende begonnen en nu een van de meest gevraagde producers, remixers en dj's ter wereld. Alles mag, alles kan, maar Chicago house is de thuishaven. Ondanks de voorspelbaarheid (Pink Floyd, Blur, International Pony) gaat de zaal er voor. Mensen krijgen hun feestje, armen in de lucht. Ondertussen gaat de sterrenparade door in de grote zaal, die niet vol raakt vanavond. Er moet hard worden gevochten voor een letterlijk warme en bezielde dansvloer. Dat zou moeten lukken met Robert Hood en daarna Joey Beltram. Hood richtte samen met Jeff Mills en Mike Banks het illustere label Underground Resistance op. Beltram’s single ‘Energy-flash’ staat al in het museum als een van de allereerste house/techno platen. Maar vanavond kunnen ze geen wonderen verrichten. Hood heeft nog interessante stukken waarin tegen-elkaar-aanschurende Detroit techno inderdaad voor wat warmte zorgt, Beltram is vooral hard en kaal. En dan laat Marusha ons ook niet raven. De Mater Familias van de Duitse house cultuur gooit alle stijlen door elkaar en op elkaar, maar er spatten geen vonken vanaf. Na een heel erg harde set van Zombie Nation (“Hoeveel bassen kan ik op elkaar plakken”) mag Ellen Allien afsluiten in de electro zaal. Haar derde album Thrills is net uit en ze woont nog steeds op de breuklijnen van Electro/Pop/Techno/Rock. Maar vanavond is het al laat en speelt Allien op safe door rustig minimaal af te bouwen. Zullen we het er op gooien, dat ze een dag later haar album release-party heeft in Berlijn? Extrema stak dapper haar nek uit, maar Novalectra werd het feest dat niet mocht worden wat de makers voor ogen hadden. Misschien in dat ene parallelle universum?