AIR zet het Klokgebouw om tot een kosmische disco AIR zet het Klokgebouw om tot een kosmische disco

Maar voor deze reis begint mag Robin Kester het publiek opwarmen. En hoewel het lastig is te bedenken welke act goed zou aansluiten bij een band zo eigenzinnig als AIR, heeft Robin zichzelf hier bewezen als een waardig voorprogramma, haar nummers variërende van liefelijke indie tot stevige shoegaze met gruizige gitaren.

Ze speelt deze avond voor het eerst haar nummer Tree-Lined-Lanes en vertelt hoe ze dit nummer heeft geschreven door inspiratie van de geweldige soundtrack van de film Virgin Suicides. Tegelijkertijd dus ook een eerbetoon aan AIR, hun Playground Love is het nummer waar deze film om bekend staat. Robin weet daar, alleen op het podium, met haar gitaar de sfeer van deze film om te zetten in een zacht maar rauw moment.

En dan valt het gordijn en wordt AIR’s muziekpaviljoen onthuld. De band en de instrumenten zijn allemaal strak wit. En hoewel hun muziek allesbehalve kleurloos is, spelen ze wel vlekkeloos. Als de eerste toets van La Femme D’argent wordt ingezet valt er een bepaald deken met nostalgie over het publiek heen. Een album zo iconisch als Moon Safari verdient dan ook de volle aandacht.

Het album wordt zoals verwacht in de originele volgorde gespeeld, maar het publiek blijft nog wat verlegen. Totdat de synth bas van Kelly Watch The Stars erin hakt. Het podium kleurt zich met sterren en het voelt als een kosmische discodroom. Ookal is de prachtige stem van Beth Hirsch er live niet bij neemt dat niet weg van nummers zoals You Make It Easy. Het is dan ook te merken dat Nicolas en Jean-Benoît er zelf ook nog steeds van genieten om dit album te spelen na al die jaren. Er is misschien weinig gezegd, maar ze staan er met een lach op hun gezicht en bewegen moeiteloos mee op hun muziek.

Live krijgt muziek als die van AIR, met zijn dromerige en gelaagde productie, een totaal andere dimensie. Je hoort elke instrument zó helder dat bekende nummers compleet nieuw kunnen klinken. Baslijnen die voorheen niet opvielen kunnen live het beste onderdeel van het nummer zijn. Zo was dat ook met het laatste nummer van het album, Le Voyage De Pénélope. De trompet die dit nummer leidt valt op de achtergrond en de game-achtige synth klanken domineren dit nummer. Er komt dan ook een luid applaus bij de laatste slagen van dit nummer terwijl het duo het podium zwaaiend verlaat.

Maar AIR is voorlopig nog niet uitgetoetst. Ze komen namelijk terug om nog wat betoverende hits van hun andere albums te spelen. Zo komen ze het podium weer op met de horrorachtige intro van Radian op de achtergrond. Dit verandert al snel in een sprookjesachtige avondviering. Dit tweede deel van het optreden tekent zich dan ook voor de zachte en betoverende kant van AIR. Zoals met Cherry Blossom Girl waar de zaal zachtroze kleurt en iedereen langzaam heen en weer wiegt. En bij Highschool Lover wanneer de eerste pianoklanken luiden en er een oase aan rust valt in deze rustieke zaal.

AIR verlaat dan nog eens het podium en komt terug voor een derde blok, dit keer met weer een totaal ander thema. Ze beginnen met het nummer Don’t Be Light, een drum and bass achtig nummer met snelle drums en beats. De woorden “Don’t Be Light” komen groot op het scherm achter hen en draaien deze avond om naar een kosmische after party. Ze spelen nog drie krachtige nummers voor ze dan echt voorgoed het podium verlaten en deze muzikale ruimtereis over is. Dit optreden bewees dat AIR en hun Moon Safari tijdloos is. Wie ooit de kans krijgt hen live te zien, moet deze met twee handen aangrijpen.