Langzaamaan druppelen er nog wat mensen binnen en dan trapt The Real McCoy af. De band speelt energieke muziek, wat een mix is tussen punk en hardrock. De mannen spelen harde riffs afgewisseld met heftige vocalen, maar de teksten zijn eigenlijk wel lief. De band schrijft over broederschap en de struggles van het leven.

Dat de mannen bijna twee jaar niet hebben opgetreden, mag geen verrassing zijn. Het is op het podium te merken dat ze even moeten wennen, maar dat is oke. De band is nog niet zo lang bij elkaar en dit is hun eerste optreden samen. De gitarist is wel echt een podiumbeest en je ziet hem genieten. Ook de bassist weet zich te onderscheiden en schreeuwt lekker mee. De frontman, die het optreden een beetje zou moeten dragen, is in het begin nog een beetje afwachtend. Er mag meer pit in.

Daarna is het de beurt aan Jetlag Jenny, een energieke pop punkband. Het is duidelijk dat deze mannen al iets meer ervaring hebben op het podium. Wanneer ze opkomen, kan het feestje direct beginnen.

Wat gelijk opvalt is dat de heren veel tijd hebben gestoken in het oefenen van de samenzang. In het vaste riedeltje van lekkere gitaarpartijen, goede verses en catchy refreinen, is de samenzang echt een onmisbaar element geworden in hun muziek, dat de nummers een extra dimensie geeft.

De energie van de nummers wordt op het podium sterk overgedragen door de frontman, die bij veel van de nummers het publiek mee weet te krijgen. Het publiek neemt de aanwijzingen van de frontman ter harte en ze klappen en zingen lekker mee. De nummers zitten ook goed in elkaar. Ze hebben allemaal een kop en een staart en de breaks zitten precies op de goede plek. Dat maakt wel dat de muziek na een poosje voorspelbaar wordt. Op een gegeven moment nodigt de frontman het publiek uit om hem na te zingen en dat doet iedereen ook uit volle borst. Om het publiek op die manier mee te krijgen, is wel een kunst.