Retestrakke liveshow van POM

Pepijn Reinink | Madelief ,

POM werd aan het begin van dit jaar door 3voor12 al verkozen als een van de beste acts van Eurosonic Noorderslag. Dat ze een goede show neer kunnen zetten, is afgelopen zaterdag wel weer gebleken. Met een handje vol publiek zat de stemming er in de zaal niet zo lekker in, maar op het podium maakten ze er alsnog een feestje van. Het voorprogramma werd verzorgd door Anousha. Een achttienjarige singer songwriter die nu al een eigen geluid heeft.

Ontspannen ogend, maar toch heel kwetsbaar. Niet geboren voor het podium, maar ze is er wel thuis. Met haar prachtig klinkende Martin gitaar staat Anousha heerlijk te spelen, terwijl het publiek met volle aandacht luistert. Het is bewonderenswaardig hoeveel rust ze in haar spel heeft. Haar eerste gezongen zin is al zuiver en weldoordacht. Anousha denkt na over het leven en zo ook over haar muziek, dat laat ze horen en voelen. Ook tussen de nummers door spreekt Anousha op pakkende wijze tot het publiek; over haar uitdagingen in het leven, hoe ze zoekende ís en dat nog wel even zal blíjven. Ze is nog maar achttien jaar en toch staat er al een complete artiest op het podium. Het publiek heeft duidelijk genoten van het optreden en bleef tot aan het laatste nummer aandachtig kijken en luisteren

Hierna mocht er worden geluisterd naar POM. Hun show is vanaf het begint boeiend, al valt in het begin de stem van de zangeres nog wel eens weg. Dit wordt echter vrij snel door de geluidsman hersteld, waarna er een fijne balans ontstaat. Met hun eerste nummer Piglet zit de stemming op het podium er gelijk goed in, wat opvallend is aangezien er weinig publiek aanwezig was. De energie spat eraf bij zangeres Liza, die vanaf het begin heerlijk lichtvoetig over het podium beweegt. Door haar sierlijke bewegingen, afgewisseld met een serieuze attitude, word je gelijk verliefd op haar. Die lichtvoetigheid is ook terug te horen in de muziek. De nummers zijn makkelijk behapbaar en zeer catchy. De band heeft echt een eigen sound en neemt je mee in een dromerige sfeer met een lekker rauw randje.

De bassist gaat ook lekker uit z’n dak en je kan zien dat er wordt genoten op het podium. Over alles is nagedacht en de nummers lopen lekker in elkaar over. De show is ongelofelijk strak, maar ook lekker speels. Dit geeft gelijk aan hoe professioneel de band zich opstelt. Ze weten precies op welke plekken ze in moeten houden en wanneer ze vol gas moeten geven. Bij het laatste nummer Eat me I’m sad gaat de band helemaal uit z’n dak. De zangeres valt op haar knieën en zet een ongelofelijk sexy perfomance neer, waarbij de emoties volledig overkomen. Iedereen op het podium gaat helemaal op in hun muziek. Daarmee is het plaatje van deze band compleet.