De komende dagen is 3VOOR12/Drenthe aanwezig bij ESNS om de Drentse acts te volgen. Met in dit verslag: Daisy Bellis sluit met een betoverende set het Drentse feestje af en enkele foto's van Nadua bij de openhaard sessies.

Het afgelopen jaar heeft Daisy Bellis onder andere gestopt in het werken aan haar image als artiest. De natuur komt overal op haar social media wel voor: van de profielfoto waar ze in een vintage look poseert met bloemen tot de illustratie van debuutsingle ‘New Land’ op Spotify.  Met het zachte getsjilp van tevreden vogels, een heldere shimmer en zachtjes opkomende bekkens opent Bellis de set met ‘Ladybird’. Het is een toepasselijke opening van een set die, net als haar online persoonlijkheid, natuur als rode draad heeft.

Waar ze op andere locaties nog solo speelde, heeft Bellis bij haar laatste optreden voor Hit The North een band meegenomen. De band, bestaande uit Dirck Kroes (drums), Lendert Andel (gitaar/piano), Sebastiaan van Sliedregt (bas/synth) en Yrsa Joosten (achtergrondzang) weet prima mee te gaan in de stemming die het nummer op dat moment nodig heeft. Het is een beetje vol op het kleine podium, maar toch weet Bellis prima het middelpunt vast te houden. Tussen de liedjes door is ze nog steeds de verlegen Madelief Gal, vooral als ze nerveus lacht en zegt: “Wat zijn jullie met veel."

Tijdens de liedjes transformeert ze echter geheel in het fenomeen Daisy Bellis. Met de band om haar heen ontpopt eindelijk het lijstje van muzikale grootheden waar Bellis al lange tijd door geïnspireerd is. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Kate Bush en Florence Welch. Het klinkt goedkoop om Bellis, gekleed in een prachtige witte jurk, te vergelijken met een engel of een nymf, maar geheel onterecht is de vergelijking niet. Bellis bespeelt niet alleen de piano, maar ook het publiek met handgebaren waar ze langzaam door de dichte atmosfeer van de zaal lijkt te glijden.  Voeg daar het comfort aan toe waarin Bellis zowel in lage en hoge tonen zingt en je hebt het plaatje compleet: het podiumbeest in Bellis is ontwaakt.

Met ‘The Sun, the Moon and the Stars’ staat Bellis even alleen op het podium. “Dit nummer doe ik alleen. Dat ben ik wel gewend, maar nu voelt het wel heel alleen.” Terwijl het publiek muisstil blijft vertolkt ze een klassiek pianospel met wisselingen in het geluid waar je zelfs solo bijna de band bij hoort. ‘Organs’ is juist het tegenovergestelde: wanneer Sliedregt een paar gedempte basnoten speelt staat Bellis op en neemt Andel plaats achter de piano. Geheel in het midden van de band, ditmaal staand achter de microfoon, heeft Bellis zowel het overwicht over de band als over het publiek.

‘Like A Waterfall’ is qua intensiteit het hoogtepunt van de set. Het nummer sijpelt eerst langzaam naar beneden, maar valt bij de conclusie met meerdere kuub water naar beneden. De climax van het nummer, met een toepasselijke tekst “Like a waterfall, let it all go” toont de potentie van Bellis als artiest. Na een kleine adempauze gaat de band over in het laatste nummer: ‘New Land’. De single heeft op de opname al een opbouw en bepaalde intensiteit, maar zit duidelijk tussen solo Bellis en Daisy Bellis met band in. Wanneer het nummer even stilvalt en vervolgens voor een laatste refrein met de volle band erin komt krijgt het nummer de conclusie die het binnen deze setting verdient.

Solo liet Daisy Bellis al zien dat ze goed liedjes kon schrijven en een eigen stijl had ontwikkeld, maar op ESNS heeft ze een geheel nieuwe zijde van haarzelf laten zien.