Op het eerste gezicht lijken YLVALIE en Rocket Chair mijlen van elkaar af te staan, maar beide acts kregen bij The Bake Shop Presents! de gelegenheid om stappen te zetten in een nieuwe richting. Voor YLVALIE was het de eerste keer op het podium met de huidige formatie, terwijl de lokale band Rocket Chair steeds meer nieuw werk meepakt in hun set. Het resultaat: leermomenten voor de twee acts en een geslaagde kennismaking met jong talent voor het aanwezige publiek.

Enkele maanden geleden stond YLVALIE nog solo in een huiskamer binnen de Drentse provinciegrenzen. Op dat moment zat ze nog tussen de bouwblokken, met her en der kleine stukken opgebouwd in de vorm van nieuwe nummers. Bij haar optreden bovenin Grand Café Plein bij The Bake Shop Presents! is YLVALIE een stuk verder met haar bouwpakket. Waar ze in de huiskamer nog alleen was, heeft ze in Emmen een muzikaal landschap om haar heen gebouwd waarin haar nummers in context geplaatst worden.

Geheel gekleed in matchend zwart met country-accenten staat de band (Chiron Schut op gitaar, Cas Mooij op bas, Yrsa Joosten en Rebecca Wieringa op achtergrondzang) YLVALIE bij in haar eerste set in deze formatie.

Stuk voor stuk passen de muzikanten precies in het plaatje, maar we moeten eerst even de blikvanger van het geheel bespreken: Chiron Schut. Al bij de eerste subtiele slide in ‘Don’t Try Me’ heeft hij zijn waarde bewezen voor de nummers. Het gitaarwerk, dat langzaam in de bridge opkomt, dominanter van zich af bijt richting het einde en vervolgens bescheiden eindigt om de zang ruimte geven, complimenteert zowel de bas van Mooij als het akoestische gitaarspel van Ylvalie Dik.   

Deze trend wordt voortgezet bij ‘Scared Eyes’, waarbij de akoestische gitaar van Ylvalie klinkt als de kalme stierenvechter die de energievolle stier subtiel uitdaagt. Teveel moeten we echter niet blijven hangen in vergelijkingen met het wilde westen, stieren en verdere dingen: het zou het soulvolle geluid van Ylvalie’s zang en de blues-achtergrond van Schut te niet doen.

Bij ‘Burdens On My Soul’ toont Mooij zijn rol in de band goed. Het samenspel tussen bas en gitaar klinkt in eerste instantie bijna alsof het botst, maar blijkt uiteindelijk qua timing precies goed te zijn als de andere muzikale puzzelstukjes in één vallen. Het geeft het nummer net het ruwe randje wat de set even breekt. Bovenal bewijst het de timing van Mooij, die zonder drummer in de band cruciaal is om alles goed uit de verf te laten komen.

Bij afsluiter ‘Wished You Came Over’ zit er echter toch een momentje waarbij de band even uit balans lijkt te vallen. Ondanks het moeiteloos ogende gitaarspel van Schut trekt de gitaar hier net iets te veel de aandacht weg van de aanstekelijke zanglijn. In plaats van de sterke duetten tussen zang en gitaar bij voorgaande nummers, begint het hier eerder te lijken op een festival waar twee podia tegen elkaar in staan met muziek aan.

Het is niets minder dan vanzelfsprekend dat er enkele foutjes de set in kruipen, maar in het algemeen is het een zeer fraai begin van een nieuw hoofdstuk in het werk van de zangeres en haar bandleden.

Het is op veel vlakken te merken dat Rocket Chair hun band serieus neemt: er wordt een doek opgehangen met een elektrisch tuinstoeltje; de vier jongens zijn volgens thema gekleed en de concentratie is af te lezen van de gezichten tijdens de soundcheck. Vrij recent hebben ze besloten om zich naast het coveren van de vaak wat hardere rock acts, ook te focussen op het schrijven van eigen werk. Het geeft ons dus nu, in het prille begin van nieuw eigen werk, de perfecte gelegenheid om uit nieuwsgierigheid een kijkje te nemen.
 

Vanaf het begin zet Rocket Chair alles op standje hard met eigen nummer  ‘Come and Get It’. Bassist Sven Zwart staat eerst zowel letterlijk als figuurlijk in de schaduw, maar wordt door gitarist Jelle Schepers naar voren gelokt met een traditioneel gitaarduel. Wat volgt is een blokje met drie covers: het welbekende indie-volkslied ‘Take Me Out’, ‘Learn To Fly’ en ‘Shotgun’. ‘Take Me Out’ begint eigenlijk al op een te hoge versnelling en mist de charmante speelsheid in de opening van het origineel, maar trekt daarna weer bij als het nummer de tempowisseling doorgaat.  

Het grootste gedeelte van de set wordt gezongen door drummer Sil Schepers, die qua stem zeker de kwaliteiten heeft om de verschillende genres aan elkaar kan lijmen. Toch blijkt opnieuw dat de combinatie van drums en zang tricky is om goed te krijgen. Sil Schepers wordt vanwege zijn plicht als zanger gedwongen in een bepaalde houding, wat er voor zorgt dat hij qua drummen de lossigheid in zijn lichaam mist. Hij lijkt hierdoor soms meer op een drummer die op een zolderkamer een drumpartij voor Guitar Hero doet, helemaal wanneer er af en toe net een slag naast valt.

Daar komt ook meteen het lastige dilemma naar boven. Optisch gezien zou Jelle Schepers een goede frontman zijn: hij heeft prima looks, steekt met kop en schouders boven iedereen uit en speelt prima gitaar. Toch blijkt dat hij niet dezelfde zangkwaliteiten heeft als Sil Schepers. Bij ‘Shotgun’ heeft de gitarist wel de warme klanken die het origineel typeren, maar niet het lef om voluit te gaan qua vocalen. Bij een cover van ‘Old Town Road’ bewijst hij toch een stuk meer in zijn mars te hebben. De zang is hier al een stuk helder en gedurfder dan bij het eerdere nummer waarin hij het voortouw nam.  

Tussen de covers door speelt de band nieuw werk, zoals ‘For Your Face’, ‘Trashole’ (één van de oudere demo's van de band) en ‘The Other Side’. Het is duidelijk dat de band als cover-act hun huiswerk heeft gedaan. De nummers hebben een typische opbouw voor rockplaten en zitten ook zeker niet verkeerd in elkaar. Met name ‘The Other Side’ heeft een pakkend refrein en een meeslepende bridge en misstaat niet tussen de gecoverde werken van hun muziekhelden.

Ondanks dat de band nog het één en ander uit te vogelen heeft is het een interessante fase waarin ze nu zitten. Rocket Chair heeft genoeg groeimogelijkheden en lijkt de motivatie te hebben om aan hun werk te sleutelen: het is dus het wachten waard om te kijken wat deze jonge band in de toekomst gaat doen. De grote vraag is op dit moment vooral hoe ze het gaan aanpakken om de band optisch gezien in balans te brengen op de podia en welke rollen de twee Schepers moeten aannemen.