CB18: Xylouris White
“That’s a lute, and this is a drums.”
Een Griekse zanger met luit (George Xylouris) en een Australische drummer (Jim White). Gooi dat samen en je hebt Xylouris White. Een duo dat met Mother (producer: Guy Picciotto van Fugazi) dit jaar hun derde album uitbracht.
Jazz, rock met wat Grieks, aldus de website van Crossing Border. Meer dan dat weten we niet als twee wilde bossen haar achter de drums en luit plaatsnemen. Zelfs het stemmen klinkt dromerig; dat is de luxe van de luit.
Het duo levert een grote aaneenschakeling van melancholische en harmonische folk en wisselt af met doordenderend opzwepend geknal. Denk aan het einde van The Who's 'Baba O'Riley', en dat een half uur lang.
Waar het nu precies over gaat? Het kan over grote wereldproblemen gaan, of het diepe leed dat de Eurocrisis heeft veroorzaakt. Maar Xylouris zingt in het Grieks, dus het kan net zo goed over de aangebrande souflaki van gisteravond gaan.
Een ding is zeker: we kijken naar twee virtuozen. De luit is ook prima te bespelen met een hand, wanneer de ander even de zangmicrofoon moet vasthouden. En als je meerdere soorten drumstokken nodig hebt, stop je de rest in je schoenen. White drumt op zijn sokken.
Het moment: Als het tweetal toe is aan het laatste nummer is er voor het eerst wat interactie met het publiek in een gevulde The Raven. White introduceert zichzelf en collega Xylouris: “That’s a lute, and this is a drums.” Dat vat de act prima samen.