Parkpop 2018: The Fratellis

Terwijl The Analogues de laatste Beatles-klanken staat te spelen begint The Fratellis met een lied waarvoor best wat inspiratie van ‘Back in the USSR' gehaald is. 

In de HiFi Klubben-tent staat een jonger publiek dan wat er ondertussen bij Jupiler stage vandaan komt druppelen. Wat dat betreft heeft Parkpop slim geprogrammeerd dit jaar. Je wordt op het veld niet omvergelopen door hordes die vlot van het ene naar het andere podium proberen te komen.  

Maar goed, The Fratellis. De liedjes zijn leuk, maar het geheel kabbelt een beetje voort. Onderling heeft de band weinig interactie en de schotten komen weinig van hun plek. De gitaarwissel na elk nummer (telkens een andere telecaster) helpt ook niet echt voor de vaart. Alleen de drummer lijkt zijn best te doen het geheel van wat pit te voorzien. Het publiek vermaakt zich wel. Er is bijvoorbeeld even tijd om de schrijver te vragen een groepsfoto te maken op de eerste rij. Op het podium lijken we namelijk niet veel te missen.

Aan de sound ligt het niet. Aan de speelvaardigheden ook niet. De baslijnen zijn strak, de gitaarsolo’s precies genoeg en gevarieerd en de meeste liedjes liggen prima in het gehoor. Maar waarom lijken ze er dan zo weinig plezier aan te beleven?

Het moment: Uiteraard hangt er wel een beetje spanning in de lucht. Want wanneer zit kneiterhit ‘Chelsea dagger' in de set?  Wanneer het eindelijk zo ver is klinkt een “Hè hè” en begint het bier door de tent te vliegen. Zelfs de zanger glimlacht voorzichtig tijdens het spelen van de bekende riff. Misschien kost de wetenschap enkel op een hit uit 2006 geboekt te worden toch wat speelplezier.