CB18: Pitou

Niemand is er bij als Pitou met haar band begint te spelen. Alle nummers speelt de Amsterdamse voor mij alleen. Elke melancholische folksong en elke uptempo meerstemmige noot, ik ben de enige die het hoort. Af en toe maakt Pitou een grapje waar met name de band om lacht. In de band herken je onder andere Roos Meijer en Anne-Lieke Heusinkveld (La Loye) ook zij spelen voor één iemand.

Af en toe doet de zangeres bijna een dansje, maar dan betrapt ze zichzelf en glimlacht stiekem. Dan wordt het volgende nummer ingezet, van 'Debt Of A Lover' tot haar adaptatie van Debussy's 'Claire De Lune', alles is adembenemend. Het volgende moment loopt Pitou naar de microfoon. "Zal ze wat gaan zeggen?" Nee, toch niet, het moment wordt gekoesterd. Het enige wat Pitou niet doet is de tranen, die in mijn ooghoeken prikken, wegpinken. Dat moet ik zelf doen.

Het moment: Als Pitou haar nieuwe nummer (primeur!) 'Animals' wil gaan spelen, duurt het stemmen van haar gitaar wat langer dan gepland. De bubbel waarin de band en ik zich in bevinden wordt lekgeprikt. "Wie zijn al die mensen om me heen? Waren zij er ook al de hele tijd?" Maar als Pitou het nummer instart is iedereen weer verdwenen.