CB18: St. Paul and the Broken Bones
Stevige afsluiter van een weinig indrukwekkende Crossing Border
Als het tijd is voor de afsluiter, valt er één ding gelijk op: het gimmicky, glimmende gewaad van frontman Paul Janeway. Een link met de laatste langspeler Young Sick Camillia is het niet, hoogstens wat overdreven. Toch is de voorste rij er als de kippen bij om het vast te leggen. De schreeuwerige funkrock van St. Paul and the Broken Bones gaat er in als koek.
De performance is goed strak en de heren zetten er vaart achter. Tussendoor is zelfs een ‘Come Down’ van Anderson .Paak te horen in een medley. Bijzonder is de experimentatie tijdens ‘Mr. Invisible’. De scratchgeluiden zaten niet in de studioversie. Echter is het geluid niet helemaal optimaal. Zo is de bas niet helder, maar gewoon hard. Verder is de saxofoon- en trombone-improvisatie tijdens de lange versie van ‘GotItBad’ tof, maar duurt het net iets te lang. Vooral gezien het feit dat de vaart er verder zo goed in zit.
Het is fysiek te zien dat een deel van het publiek het helemaal te gek vindt en een deel niet. Het publiek vooraan sluit steeds dichter aan. En het overige publiek druppelt langzaam naar buiten, richting huis of richting de afterparty.
Het moment: Wanneer Chad Fisher (trombone) het podium komt opgestrompeld met een gebroken voet. Tour not cancelled!