CB17: Tank and the Bangas
Stuiterende soul uit New Orleans op tour door spectrum van emoties
Als de sfeer er tot nu nog niet in zat, hebben Tank and the Bangas die er wel even flink ingeramd. Zodra de funk- en soulband uit New Orleans het podium betreedt, zijn de ogen op niets anders meer gericht. Zangeres Tarriona “Tank” Ball gebruikt de bühne alsof het een Broadwayshow betreft en weet het publiek te bespelen als een instrument.
Dat Ball haar wortels heeft in de wereld van de slam poetry is al snel duidelijk. In de eerste helft van de show rapt ze meer dan dat ze zingt. Ze scheurt het hart van het publiek met beleid open, om deze even later weer teder te strelen. Vooral bij het nummer Oh Heart blijkt ze vocaal veel in haar mars te hebben.
Op de voorgrond springt ook vooral Albert Allenback in het oog. De muzikant speelt de trompet en dwarsfluit en geeft hier nog een verrassende twist aan met enkele effectenpedalen. Als hij even later aan de loop gaat met de aandacht van het publiek, grinnikt Ball: “I’m so sorry, he always does this.” De show zit vanavond vol ‘inside jokes,’ maar het kan het publiek niets schelen.
Het moment: Tank and the Bangas trakteert het publiek vanavond op een heel spectrum aan emoties. Bij het laatste nummer sprinten de bandleden van ska-achtige kreten naar het op de grond liggen van het soul-volle drama, om hierna weer in extase op en neer te springen en de show met een knaller af te sluiten.