Het Paard van Troje is jarig en dat 40-jarige bestaan wordt groots en gratis gevierd. Alle Hagenaren en Hagenezen zijn welkom; jong en oud zijn dan ook massaal afgekomen op de Haagse Iconen programmering. En hoe groter is de feestvreugde als je deze kan delen met een andere jarige? Juist, Hallo Venray, de band met vaste factor Henk Koorn, wordt dit jaar 25. Dit doet de band door het album ‘The More I Laugh, The Hornier Due Gets’ integraal te spelen. Hallo Venray mag openen op deze fuif en dit doet de band op een wel hele bijzondere wijze. Voor het eerst weer in originele bezetting; met bassist Peter Konings en oud-bandleden drummer Dim Veldhuisen en gitarist Toon Moerland. De aanwezige fans hebben een glimlach van oor tot oor. Bij de eerste noten van ‘The summer is gone’ gaan we terug in de tijd naar 1992, wanneer de band een memorabel optreden geeft op Pinkpop, inclusief pogostick en netkousen. Bij het nummer ‘Eugene’ komt zelfs het bekende trompetje tevoorschijn. Anders dan de volgorde op de cd wordt eerst ‘Las Vegas’ gespeeld en vervolgens afgesloten met ‘Japanese cars’, waarna toegift ‘Hot pants’ volgt. Het lijkt wel alsof deze bandbezetting nooit anders is geweest; de band is ook heden ten dage op volle kracht en speelt proper. Dit is veelbelovend voor de clubtour die de komende tijd gaat volgen. (PT)
Haagse Pop Week 2012; zaterdag 20 oktober
Apotheose van de Haagse Pop Week in het Paard van Troje
Het zit er weer op, een dikke week popmuziek verspreid over Den Haag. Waar anders kon deze apotheose plaatsvinden dan in het jarige Paard van Troje, waar dit weekend ook het verjaardagsfeestje ter ere van het 40-jarig bestaan begonnen is. In zowel de grote en kleine zaal als het café was een uitgebreid programma met onder andere Jam de la Crème, Soul Sister Dance Revolution, Ready To Play, Fexet, Jon Tarifa en de Beat Reünie.
Het tweede Haagse icoon van vanmiddag is Gruppo Sportivo, onder leiding van Hans Vandenburg. De band is zeker niet uit de mottenballen getrokken want de formatie is nog altijd zeer actief. Vorige maand kwam album ‘Ten Mistakes’ opnieuw uit en met het nummer ‘Mission a Paris’ van dit album wordt de set vanmiddag geopend. Overigens bestaat het grootste deel van de setlijst uit nummers van dit album. Aanvankelijk lijkt het publiek wat afwachtend maar langzaam maar zeker weten Vandenburg en consorten de aanwezigen voor zich te winnen. ‘Doremifasollatido’, “We hebben ook nog een meezinger, voor op de live-cd”, vormt daarbij het omslagpunt. De bandleden spelen de funk popsongs nog altijd zeer gedreven en iedereen lijkt er veel plezier in te hebben. De droge humor van Vandenburg maakt het compleet. “Volgens mij zing ik door de microfoon van iemand die coke heeft gesnoven, maar Evert (Nieuwstede van Urban Heroes, red.) moet nog komen…” of “Wij hebben natuurlijk heel veel hits gehad, waaronder ‘Radar love’, maar die kunnen we natuurlijk nooit allemaal spelen. Daarom hebben we een selectie gemaakt van drie nummers” als hij de laatste nummers aankondigt. Met de hitjes ‘’ Rock ’n roll’, ‘Beep beep love’ en ‘Disco really made it’ wordt de reguliere setlijst afgesloten, maar een toegift bestaande uit ‘Tokyo’ en ‘Hey girl’ mag natuurlijk niet ontbreken. (RvdH)
De band Urban Heroes staat terecht genoteerd als een van de Haagse Iconen. In de jaren ’80 hadden de heren veel succes in het new wave genre. Kort na het verschijnen van het nieuwe album ‘Back In Town’ staan ze vandaag grotendeels in de originele bezetting in het Paard van Troje, de plek waar het ooit allemaal is begonnen. De bandleden vinden het leuk “zo veel oude bekenden” te zien, wat een passende omschrijving is van het publiek. De zaal staat vol met fans van het eerste uur, die meezingen en dansen op grote hits als ‘Get it’. Dit nummer is voor de gelegenheid aangepast met de zin “happy birthday Paard” dat de menigte luidkeels herhaalt. Met de ogen dicht brengen de melodieuze refreinen en kenmerkende elektronische klanken je terug in de tijd. Met de ogen open is het een iets ander verhaal. De heren zijn duidelijk wat ouder geworden. Ondanks het hippe taalgebruik oogt zanger Evert Nieuwenstede niet meer zo fit en loopt voortdurend te deppen met een handdoek. Maar dat is geen schande en hij heeft voldoende zelfspot om ermee weg te komen. Het is een succesvol optreden dat met veel plezier wordt gegeven en ontvangen. (SI)
In het Paardcafé is het al vroeg op de avond tijd voor de talenten van Ready To Play. Van songwriters tot bands, alles komt voorbij. De muziekstijlen zijn heel verschillend, wat de avond gevarieerd en leuk maakt. Er worden veel covers gespeeld, maar gelukkig ook heel wat eigen nummers die zeker niet slecht zijn. Veel clichés komen voorbij, maar het niveau ligt erg hoog. En er zijn duidelijk wat talenten die geboren zijn om op het podium te staan, zoals Mullet zanger Timon Domela, een geboren artiest (die het met zo’n koppie trouwens ook perfect zou doen op de cover van de Hitkrant). De zaal wordt langzaamaan voller en voller. Niet alleen de muziekstijlen zijn gevarieerd, ook het publiek is erg verschillend. Er lopen veel trotste ouders rond, vrienden van de bands en stamgasten van het Paardcafé. Dan is het de beurt aan Lucky Joker, een band die erg gegroeid is de afgelopen jaren. Ze maken er een groot feestje van en het Paardcafé gaat los. Begrijpelijk dat zij de afsluiter van de avond zijn. (MvG)
Wanneer de leden van pop/rock-coverband The Hague Idiots op het podium verschijnen, liggen de verwachtingen niet erg hoog. Deze jongens zijn jong, heel jong. Vooral gitarist Anthony Koenn ziet er te schattig uit om een rockartiest te kunnen zijn. Toch spelen de jongens van dit ‘opwarmertje’ al anderhalf jaar samen. Ze gaan knallend van start met Green Day’s ‘American idiot’. De band probeert er duidelijk een leuke show van te maken en het publiek mee te laten doen. Het heeft succes, want hoewel er veel ouders en vriendjes/vriendinnetjes aanwezig zijn, krijgt The Hague Idiots ook de rest van het publiek op de hand. Na afloop wordt er zelfs om handtekeningen gevraagd. Natuurlijk gaat er hier en daar wat mis, zoals het weglaten van een stukje tekst en het losraken van een stekker. Ook staat zanger Dylan van Dam aan het begin nog wat onwennig op het podium. Dylan heeft een prima stemgeluid voor dit genre, hoewel niet alle nummers even goed bij zijn stem passen. Maar dit soort dingen zijn een kwestie van ervaring en oefening. Het maakt ook nieuwsgierig naar het eigen materiaal, waar de jongens nu aan werken. Als ze serieus en enthousiast blijven repeteren, zou dit best een succesvolle band kunnen worden. (SI)
In de grote zaal van het paard gaan we even terug in de tijd met de Beat Reünie. Bekende gezichten als René Nodelijk, zijn vrouw Renee (Anja Exterkate), Michael Eschauzier, Fred Severin, Rudy Bennett en Cesar Zuiderwijk staan op het podium los te gaan. Alle nummers worden luid meegezongen door het enthousiaste publiek, want ja, alle classics komen voorbij. Aan de muzikanten is te zien dat ze al lang in dit vak zitten. De lol, de rust en vooral de kwaliteit is af te lezen aan hen allemaal. Het is al een feestje om naar te kijken. In het publiek lukt het dan ook niemand om stil te staan. Bennett geeft een korte intro bij vele nummers, wat erg leuk is omdat je eens de achtergrond ervan hoort. Nummers uit 1944, rock ’n roll en natuurlijk veel nummers van de bands van de muzikanten (The Motions, Rene and The Alligators), met als afsluiter van de set: ‘Guitar Boogie’. (MvG)
Het volgende optreden wordt verzorgd door Professor Sage, een vrij jonge band die stevige rockmuziek ten gehore brengt. Zangeres Clarisse Gispen is duidelijk het gezicht van deze formatie. Met haar lange blonde haren, zwarte kleding en knalrode schoenen trekt ze alle aandacht naar zich toe. Ze lijkt geen last te hebben van podiumvrees en leeft zich helemaal uit tijdens de hardere stukken. Clarisse is onder andere beïnvloed door Anouk en dat is te merken aan haar zang. Haar uitspraak en soms wat schreeuwerige klanken doen sterk denken aan de bekende zangeres. Haar stem is even wennen, maar blijkt een mooie aanvulling te zijn op de muziek. Ze benadrukt de emoties die al door de instrumenten worden weergegeven. Het publiek is onder de indruk en laat dit elk nummer merken. De enige die onbewogen blijft, is gitarist Boris van Son, maar zijn gitaarsolo maakt dit ruimschoots goed. Na een pauze met het wat rustigere nummer ‘Soldiers’, sluit Professor Sage snoeihard af. Tweederde van de volle zaal danst, headbangt en beukt op elkaar in tijdens een spontane pit. Zo hoort een optreden afgesloten te worden. (SI)
De jongens van de melodieuze punkrockband Fexet hebben al aardig wat ervaring op hun naam staan. Zo traden ze onder andere op als voorprogramma van de succesvolle, Amerikaanse band NOFX. De muziek van Fexet zit goed in elkaar; het klinkt strak, volwassen en de tweede en derde stem sluiten goed aan op de zang van Rogier Burgers. Ze staan vastberaden op het podium, alleen bassist Eelco Lassche lijkt niet helemaal op zijn gemak. Helaas ontstaan er wat technische problemen. Dit zorgt voor korte onderbrekingen die zeker in dit genre vervelend kunnen zijn. Rogier probeert de tijd vol te kletsen om te voorkomen dat er echte gaten vallen. Hij had zich de moeite kunnen besparen. Hoewel de band bruist van de energie en zijn best doet toch een goed optreden neer te zetten, geeft het publiek niks terug. Voor het laatste nummer vraagt de zanger om een pit. Die krijgt hij ook, maar geen overtuigende. Slechts een paar jongens doet een serieuze poging. Het is bewonderenswaardig hoe de bandleden ermee omgaan. Rogier bedankt ‘het vetste publiek ooit’, wat puur beleefdheid moet zijn. Fexet verdient beter. (SI)
Spike (Di-rect) bij Jam de la Crème
Jam de la Crème is nog niet eens begonnen, maar we weten al dat deze jamsessie erg speciaal gaat worden. Aan de zijkant van het podium zien we veel bekende gezichten die vanavond allemaal aan de jam zullen meedoen. De eerste noot is nog maar net gespeeld of het publiek gaat al helemaal uit zijn dak. Onder anderen Spike, Marcel (beide Di-rect), Maurizio (The Deaf) en Vince (Di-rect en Juice) laten zien wat ze in huis hebben tijdens het eerste nummer. Maurizio vliegt over het podium met zijn tamboerijn, het is zo leuk om te zien hoeveel lol de mannen hebben op het podium. Hierna is het tijd voor onder andere Patrick (Splendid) en de gasten van Kern Koppen (Frank ‘Ki’, Guus ‘Ahab’) die het publiek zover krijgen de teksten mee te zingen. Er zijn niet veel vrouwen te bekennen op het podium, maar zodra Suzanne Ypma het podium betreed maakt zij dit meer dan goed. Uiteindelijk zijn het teveel namen om op te noemen, wat een groep, wat een jam. Aan het eind zijn ze nog even met z’n allen te bewonderen tijdens een buiging met een welverdiend, oorverdovend, applaus van het publiek. (MvG)
De keuze van mc Jon Tarifa om solo te gaan is tot nu toe positief ontvangen. Ook vanavond levert hij een geweldig optreden af. De muziek is niet onder één noemer te vangen. Het is een originele mix, waarin stijlen als hiphop, jazz en popmuziek vloeiend in elkaar overgaan. Alsof de band, waaronder een trompettist, het geheel nog niet compleet maakt, heeft Jon Tarifa een “special treat” voor het Haagse publiek: er komen drie gasten langs. De zoete stemmen van Levi en Naomi Silvanie zijn een mooie aanvulling op de swingende melodieën. Maar het hoogtepunt is toch het gastoptreden van de Senegalese Mame Balla, waardoor je jezelf op een tropisch feestje waant in plaats van in het regenachtige Den Haag. Jon Tarifa is een natuurtalent in het aantrekken en bespelen van publiek. Waar hij begint met een vrijwel lege zaal, eindigt hij een half uurtje later met een stampvolle menigte die vrolijk danst, zwaait en knipt met de vingers. Een absolute aanrader. (SI)
Het is moeilijk om de zaal in te komen, zo druk is het bij het optreden van Soul Sister Dance Revolution. De sfeer is super en ondanks de drukte is het zelfs intiem te noemen. Er wordt gedanst, uit volle borst meegezongen en mensen geniet volop. Toetsenist Camiel springt over het podium en we zijn bijna bang dat zijn keyboards omvallen, maar dat gebeurt niet en ook de kwaliteit van zijn spel heeft er niet onder te lijden. Wat spelen de mannen goed. Tijdens ‘Soldiers of love’ gebeurt er iets heel bijzonders, de band valt stil en de zaal neemt het over “We are, we are the soldiers”. Een super verjaardagscadeautje voor de band, die vandaag drie jaar is geworden. Na een half uur is het alweer tijd om de set af te ronden, hier is het publiek het duidelijk niet mee eens. Een half uurtje is echt veel te kort, ze hadden van het publiek nog wel uren door kunnen gaan. (MvG)
Het duurt even voordat de vier meiden van Cheap Thrills kunnen beginnen, misschien is dat de reden dat ze nogal stroef van start gaan. De kick-ass rock ‘n’ roll wordt ongeïnspireerd gebracht en zangeres Selma komt niet altijd boven de instrumenten uit. De cover ‘Cherry bomb’ van The Runaways brengt hier gelukkig verandering in. Het nummer past uitstekend in het repertoire van Cheap Thrills. De melodieuze, maar rauwe stem van Selma komt goed tot zijn recht. De dames laten nu alle terughoudendheid varen en het publiek wordt eindelijk enthousiast. Vooral bassiste Hermance gaat uit haar dak. In haar stoere, sexy outfit glijdt ze op haar knieën als een echte rockster. Het geheel is wat over-the-top, gezien de locatie: een klein podium in het Paardcafé. Maar het hoort bij de act en niemand kan zeggen dat ze saai en stilletjes staan te spelen. Cheap Thrills maakt muziek die niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Vanavond was de zaal echter vol en vooral de mannen hebben zich prima vermaakt. (SI)
Hard, rauw, duister. Zo valt de sound van de Haagse electronica-underground goed te omschrijven. Oude en nieuwe helden staan deze zaterdagnacht op het podium in de kleine zaal van het Paard, en gezamenlijk brengen ze een goede dwarsdoorsnede van wat de Haagse scene te bieden heeft. Bij binnenkomst loopt men tegen een muur van abstracte techno aan. Unit Moebius Anonymous, de eenmansversie van de oudgedienden uit de Bunker-stal, stapelt laag op laag van volle, duistere synths en percussie. Tegen het einde van de set komt de beuk er goed in, waarna Rivers Area Juke Squad, het jongste project van DJ Kipkillah, het feestje over kan nemen. Samen met mc's Ravelo en Electronic B(itch) vormt hij 's Neerlands eerste juke- en footwork liveact. De mc's brengen met z'n tweeën flink wat swagger op het podium, en het publiek bounced goed mee.
De muziek blijft vrij ghetto met Get It Boyz, een duo bestaande uit veteranen Technician en Overdose. De electropioniers van het eerste uur brengen een solide Miami bass-liveset, waarbij het volume flink omhoog wordt geschroefd en de zaal lekker mee stuitert op de 80's-beats. Filosofische Stilte, die al vaker is aangehaald als aanstormend talent, jamt samen met Turtle Birth de avond af. Een mooie keuze. Warme, melodische beats, abstracte hiphop en diepe steps, waarbij men al gauw moet denken aan een Flying Lotus of oude Boards of Canada. Een perfecte cooling down voor een energieke avond. (MvS)