Terwijl meesten in de Fiddler nog zitten te eten of na te kletsen, begint de eerste band van de avond al te spelen. Tracin’ Tracy heeft de taak om te proberen de voeten van de vloer te krijgen (of de bipsen van de stoelen). Het lukt ze nog aardig ook. Terwijl achter de band een groep Chinezen over het geluid heen probeert te praten, komt Tracin’ Tracy al snel lekker op gang. De groep Chinezen geeft al snel op en luistert. De volledig muzikale nummers swingen enorm. Jazz, soul, funk, een heerlijke opwarmer. Ongeveer in het midden van de set komt de zanger van de band erna het podium op met de mededeling dat de vijf mensen die tijdens een van de drie optredens in The Fiddler het beste danst, een gratis drankje krijgt. Erg vervelend, want Tracin’ Tracy zat goed in het optreden. Toch helpt het wel want al snel komen drie meiden naar voren die maar al te graag een gratis drankje willen. De band speelt verder alsof er niets is gebeurd. Het optreden zit vol met improvisatie en het mooie is dan ook dat de band draait op blikken onderling de bandleden. Blikken die ons niets zeggen maar hen waarschijnlijk wel. (TB)
Haagse Pop Week 2012; donderdag 18 oktober
Met Woot, Mama Franko, Groove Embassy, Piñata, Passages en meer
Er stond donderdag 18 oktober weer een lekker volle avond van de Haagse Pop Week op het programma. In de Pavlov, Fiddler, De Bieb en 330live stonden ons tien optredens te wachten, waaronder twee Do It Yourself avonden. Groove Embassy organiseerde een avond in de Fiddler en No Reply deed hetzelfde in de 330live. Lees hier het volledige verslag van de avond.
Onderdeel van het DIY-programma van No Reply is het optreden van de Rotterdamse band Dr. Downhill. Het viertal valt meteen al op door de samenstelling van de band. Er is namelijk geen bassist. Dit wordt opgevangen door toetsenist Stan de Kwaadsteniet, maar de elektronische baspartijen staan te zacht en daarom blijf je iets missen in de sound van de band. De muziek van Dr. Downhill valt in het poprock-straatje met af en toe wat funkinvloeden. Erg spannend is het allemaal niet en de onzekere uitstraling van de band helpt ook niet mee. Bij verschillende overgangen, breaks en eindes van solo’s worden vragende blikken naar elkaar geworpen. Drummer Jos Tobe is de steady factor van het viertal en probeert, soms tevergeefs, de overige drie door de nummers heen te dirigeren. Zo ook tijdens het laatste nummer ‘Last night’. Het nummer ontaard in een zeer aardige jam, maar de breaks aan het eind daarvan gaan erg onstrak, hoe duidelijk Tobe ze ook aangeeft. Veel leuke ideeën, maar aan de uitvoering kan nog wel geschaafd worden. (RvdH)
In de Bieb is een aardig publiek toegestroomd om twee nog jonge Haagse bands aan het werk te zien: Passages en Red Light Babies. Passages heeft de aftrap maar dat gaat niet van een leien dakje: frontman Sander van Staalduinen breekt in het eerste nummer een snaar en ook de vervangende gitaar moet het ontgelden. Maar dan komt een mooi staaltje Haagse Pop Week-broederschap om de hoek kijken: de leadgitarist van de Red Light Babies geeft zonder aarzelen zijn mooie Gibson Les Paul te leen, waardoor de set zonder al teveel vertraging verder kan gaan. En het viertal van Passages maakt indruk. De band levert sfeervolle poprock nummers die liefhebbers van The Shins en Coldplay zullen weten te bekoren. Met de typerend breekbare stem van Sander van Staalduinen is de muziek meeslepend en lijkt misplaatst in de rumoerige omgeving van De Bieb. Je zou willen dat het onvermijdelijke kletsende kroegbezoek de mooie luisterliedjes van Passages de aandacht geeft die ze verdienen. Het rumoer en de niet optimale geluidsinstallatie doen de presentatie geen goed, maar het is duidelijk dat dit niet aan de nummers of het spel van het viertal ligt. Knap gemaakte liedjes van begin tot eind. De drummer die slechts hier en daar een stukje meezingt zou in het vervolg wellicht wat meer de ruimte kunnen krijgen; deze nummers vragen eigenlijk om een meerstemmige samenzang á la Fleet Foxes. Maar Passages is pas net op weg, dus wie weet wat de toekomst brengt. (LL)
Wanneer de zeven muzikanten van Mama Franko, oorspronkelijk acht maar de muzikante met de dwarsfluit ontbreekt, het kleine geïmproviseerde podium in restaurant en café Pavlov betreden is het gelijk al een feestje. De band heeft invloeden van reggae, hiphop en funk in zich en in de verschillende nummers worden al deze kanten eens goed belicht. Zo wordt er gerapt, gesprongen en gechillt op de blije beats. Blij omdat wanneer je naar deze muziek luistert vrijwel direct een grote glimlach op je gezicht moet verschijnen. De muziek is vrolijk, opgelaten, actief en zorgt er dus ook voor dat je eigenlijk niet stil kan en mag blijven staan. De band straalt een enorm plezier uit en de bandleden springen, dansen en maken onderling grappige gebaren. De trompettist en saxofonist geven de nummers een extra dimensie, het geheel wordt er feestelijk door. Wanneer de leadzanger dan ook nog percussie gaat spelen gaat het helemaal los. Een genot om naar te kijken en heerlijk om op te dansen. (LK)
In de 330live staat een jonge poprockband op het podium, namelijk No Reply. Dat de bandleden jong zijn zegt eigenlijk niks, want ze hebben de afgelopen tijd veel bereikt. Eerder speelden ze in het Paard van Troje, het Paardcafé tijdens Club 3voor12 Den Haag en de SuperMarkt en ook op Stork On Air zijn ze te gast geweest. Een goed begin en nu willen ze echt goed doorbreken. De kleine ruimte van 330live staat vooral vol met vrienden en familie. En een enkele bezoeker van de Cremers die nieuwsgierig is geworden. Wat direct opvalt is dat de stem van de zangeres wegvalt in het geluid van de muziek en dat is zonde, want wanneer je haar wel goed kan horen klinkt dit veelbelovend. Tijdens het bespelen van de basgitaar trekt ze een extreem moeilijk, bijna boos gezicht, dat lijdt af. Wanneer ze bij sommige nummers haar inspiratie vertelt komt ze verrassend droog uit de hoek. Erg grappig. De overige bandleden zijn stuk voor stuk goede muzikanten, vooral de drummer kan er wat van. Deze band heeft veel potentie. (LK)
Dachten we dat Raspy Stone een record had gezet op de zaterdagavond met zes man op een klein podium. Nou, Groove Embassy gaat er makkelijk overheen. Met z’n zevenen staan ze in The Fiddler. Toetsenist, trompettisten, alles erop en eraan. Bij de eerste noot is het eerste wat je hoort Jamiroquai, bij de tweede noot toch meer Michael Bublé. De sound van de band hangt tussen beiden in. Geen slechte combinatie dus. En dan de stem van de zanger. Hij probeert soms iets te hoge noten te pakken, maar dat is te vergeven want de rest is goed jazzy gezongen met hier en daar wat R&B invloeden. Het publiek vindt het geweldig en zo ook de band. Een paar nummers voor het einde legt Groove Embassy echter alles stil. De bassist schuifelt naar voren met de gitaar op zijn rug. “Dit is een speciale dag”, zegt hij. Het is de dag dat hij en zijn vriendin 2,5 jaar samen zijn. De awh’s zijn uit alle hoeken van de zaal te horen. En dan zet de band ‘I’ll be loving you always’ van Stevie Wonder in. Volledig gezongen door de bassist. Het publiek vindt het geweldig en laat horen dat zij ook een stem hebben. Na nog een paar opzwepende nummers (deze wel gezongen door de zanger) is het met tien minuten uitloop toch echt tijd om het podium klaar te maken voor de volgende band. (TB)
De uitgeleende Gibson is inmiddels weer van eigenaar gewisseld en het is de beurt aan de rooie broekies van Red Light Babies. Dat de gitaar hier in vertrouwde handen is, is meteen duidelijk: met een Hendrix-achtig riffje krijgt Red Light Babies de kroeg plotseling even stil. Het is het startschot voor een plezierige set pittige bluesy rocknummertjes waarin het getalenteerde gitaarspel van Emiel Wesseling de aandacht blijft trekken. De overtuigende zang van baardmans Frank Leenen sluit hier mooi bij aan. Naarmate de set vordert wordt het geluid steeds zwaarder, gejoel stijgt op uit het publiek en niemand kan hierbij zijn hoofd nog stilhouden. De set wordt verder opgeleukt met een heuse gitaarbattle, een gewaagd nummer in driekwartsmaat en succesvolle publieksparticipatie (wat misschien te danken is aan de in groten getale aanwezige vrienden en bekenden). Ook vragen de sympathieke bandleden nog een extra applaus voor de mannen van Passages. Kortom een knus Haagse Popweek sfeertje in De Bieb met twee veelbelovende bands, wat wil je nog meer. (LL)
Voor een feestelijke afsluiting kon je het beste naar Pavlov. Piñata weet je hier vanaf 23.20 uur in hogere sferen te brengen. Een beetje hiphop hier, wat Chef’Special daar. Soms wel iets te veel Chef’Special waardoor je begint te twijfelen of het een cover is, maar dat neemt niet weg dat er een groot feest wordt gebouwd in de kleine bar. Het begin gaat echter wat stroefjes. Je ziet de zeskoppige band genieten, maar het ziet er nog wat houterig uit. Vanaf het derde nummer komen de heupen los. Niet alleen van de bandleden maar ook het publiek begint zich steeds meer te vermaken. De climax is bij het een na laatste nummer: handen in de lucht, hevig dansen en.. een crowdsurfer! Ja, dat heb je goed gelezen ja. Hoe het heeft kunnen passen in de kleine bar is nog steeds wereldwonder nummer acht. Het nummer erna - het laatste nummer - valt alleen iets tegen qua meedoegehalte. Maar met een lieve blik naar de organisatoren weet Piñata ervoor te zorgen dat ze nog een nummer mogen spelen. Een die de meest onritmische persoon een ritme kan geven. Zelfs de mensen buiten kunnen niet stil staan. En dan roepen we allemaal ‘PIÑATA!’. (TB)
In de Fiddler sluit vanavond Juicy Jones af. De vijf heren komen erg professioneel over. De nummers zitten sterk in elkaar, de instrumenten en zang zijn goed op elkaar afgestemd en ja, ze zien er natuurlijk ook gewoon goed uit. De band heeft invloeden van de soul, funk en ook disco mag niet ontbreken en dat allemaal lekker uptempo. Het publiek gaat los. Tijdens de set wisselen ze deze verschillende invloeden af of combineren ze deze. Ook durft de band een rustiger en gevoeliger nummer te spelen, hiermee laten ze zien dat ze ook hiermee het publiek kunnen inpakken, want niemand haakt af. Een van de laatste nummer is een goede vertaling van ‘Moves like Jagger’ van Maroon 5. Het past perfect tussen de set list van vanavond. (LK)
En wat is een waardiger afsluiter voor deze donderdag dan Haagse bluesrock-driemaster Woot. De kelder van 330live loopt vol, het is broeierig. Op het podium ter grootte van een postzegel, met nauwelijks genoeg ruimte voor de lange neuzen van de laarzen van zanger/gitarist Tobias Wolring slagen de heren er in om geen moment stil te staan en te springen zonder iets om te gooien - een prestatie op zich. Het optreden is intiem en een beetje rommelig: drumstokken en plectrums vliegen in het rond, de set wordt vaak onderbroken voor geginnegap en Wolring mompelt zijn coupletten af en toe wat slordig in de microfoon. Maar de complete sound is precies waar het publiek voor gekomen is: opzwepende, groovy en bij tijden psychedelische, recht-uit-de-tenen bluesrock. De set is een mooie afwisseling van ingetogen nummers en herhaaldelijke uitbarstingen van grommend rock ’n rollgeweld. De toegift, een grotendeels instrumentaal nummer dat aan een wat pittiger versie van The Shadows doet denken, is een regelrechte ode aan de rode Gretsch gitaar, die als het vlaggenschip van hun sound fungeert. Iedereen kan tevreden naar huis. De VS heeft de Black Keys, Limburg heeft DeWolff, maar Woot, daar mogen we als Hagenezen trots op wezen. (LL)