In de (Not So) Quiet Room opent triphop band Kajal Winterfest. De naar eigen zeggen flexibele en veelzijdige band speelt in een kleine ruimte aangekleed met sfeervolle lampen en rode vloerkleden. De ruimte geeft een knus huiskamergevoel, het publiek swingt rustig heen en weer. Een man uit het publiek neemt in kleermakerszit plaats op het kleed. Toetsenist Jan-Willem voegt bij diverse nummers een moderne synthesizer toe. Die sound geeft de nummers meer variatie. De band mag meer van dat soort variërende sounds toevoegen om niet eentonig te worden. Kajal speelt met twee gitaristen. Één daarvan is een invaller omdat de band nog op zoek is naar een vaste gitarist. Ruben Pronk is vaste basgitarist en oprichter van de band. Kajals ‘stage presence’ is helaas nog wat stijf. Ook de overgangen tussen de nummers worden mager aangekondigd.
Het was even terugzoeken wanneer we voor het laatst in februari door de gangen van Popradar hebben gedwaald, op zoek naar jong talent en andere muzikale parels. De laatste editie van Winterfest stamt alweer uit 2020− luttele dagen voordat alle festivals van de rest van het jaar de ijskast in mochten. Des te groter was dan ook de verrassing toen Røyking een maand geleden liet vallen te spelen op een iets uitgeklede versie van Winterfest dit jaar.
Van triphop tot GHB in je drankje
Kajal
Røyking
Een groot contrast met Kajal is het opeenvolgende optreden van Røyking in ruimte 4. De punkband trekt een publiek van jonge punkers aan. Bij binnenkomst word je overdonderd door energie en schreeuwgeluiden. De zangeres is niet verlegen en zorgt voor een energieke publieksinteractie. Ze vordert nieuwsgierige mensen op de gang naar binnen te komen: “Er is meer dan genoeg plek.” Røyking heeft meerdere nummers met het thema imago, zoals het nummer ‘Gewoon gemiddeld'. De band springt er tijdens de performance op los en krijgt het publiek ook aardig in beweging. Van een biertje zijn ze niet vies. De zangeres tikt de biertjes achterover tijdens de ballad ‘Zuipen tot we kruipen’, waarbij zangeres Emma de Boer ‘zuipend’ over de grond kruipt. Het is natuurlijk geen punk zonder rauwe teksten. Røyking heeft het over tepels likken, spullen in de gracht gooien en GHB in je drankje.
(tekst gaat door onder de foto)
Van ‘normies’ naar selfies
De jonge rotten van de Haagse rocksensatie Chattermag mogen aftrappen in ruimte drie, die voor de gelegenheid tot SINterfest is omgedoopt. Kate Oram en kompanen moeten het wel zonder hun vaste drummer doen vanavond, maar weten desondanks een volle zaal publiek te trekken. De Ready2Play-band overtuigt dan ook met zijn energie en enthousiasme vanaf de eerste maat. In een hoog tempo worden nummers als ‘Normies’ (uw redacteur moest even opzoeken wat dit zijn) en het meer bluesy ‘Football’ (Kate mocht vroeger nooit mee voetballen) er doorheen gejast, kort onderbroken door een freestyle rap over het boodschappendoen omdat de gitaren even moeten worden gestemd. De muzikanten hebben zichtbaar plezier in hun spel. Maar voor wie spelen ze eigenlijk? De huisfotograaf van de band zorgt met zijn constante geflits voor een ongewenst lichteffect. Zodra hij tussen de band gaat staan en hetzelfde trucje richting het publiek herhaalt, weet een deel de uitgang van SINterfest snel te vinden. Did Insta kill the rockstar?
Chattermag
Heel anders is de sfeer in het Radarcafé, waar een grote selfiemakende meute zich heeft verzameld voor Ditch en het dringen is bij de bar. De band draait al een tijdje mee in de Nederlandse stonerrockwereld en mag zich dan ook met recht een act voor het grote podium noemen. De heren staan bekend om hun lekkere gitaarmuren en meeslepende drums, maar gek genoeg blijkt de band live wat minder overweldigend. Elk nummer wordt slechts aangekondigd met een droge opmerking over of het een oud of een nieuw nummer is (debuutalbum Boca do Inferno kwam tien jaar geleden uit) en vloeit geruisloos over in het volgende nummer. Zeker technisch sterk, maar de afwisseling is ver te zoeken. Wel worden de nieuwere nummers met wat meer overtuiging gespeeld, wat ons stiekem toch wel benieuwd maakt naar het nieuwe album dat nu in de maak is. Tegen het einde van de set kunnen we frontman Douwe de Wilde eindelijk op een voorzichtige glimlach betrappen. Ditch blijkt een van de weinige bands te zijn op dit festival die genoeg nummers op het repertoire heeft om een daadwerkelijke toegift te geven. En daar wordt ook zeker om gevraagd door het gretige, doch enigszins geslonken publiek.
(tekst gaat door onder de foto)
Chattermag
Ditch
Punkje hier, punkje daar
De weg naar de Alt Attic, niet geheel verrassend helemaal bovenin Popradar, is duidelijk aangegeven. ‘BIJNA DAAR!’, staat op een bordje, een hoek later gevolgd door ‘NU ECHT BIJNA!’. Het vinden van de ruimte waar Coral Springs speelt, is dan ook een peuleschil. De Haags/Leidse band speelt poppunk, wat betekent snel, melodieus en lekker om mee te schreeuwen. Daar hoef je de nummers niet eens voor te kennen, zegt zangeres Jo als ze ‘Tonight’ aankondigt. Als de band op vol volume speelt, valt haar stem helaas wat weg, maar gelukkig weet ze er zo nu en dan toch doorheen te komen. De band speelt strak, ondanks dat een van de gitaristen om onverklaarbare redenen een trui aan heeft. Het zal namelijk niet makkelijk zijn om te spelen in zo’n warme ruimte. Hoewel, het lijkt hem niet te belemmeren.
Een verdieping lager zit No Teacher No Pupil met een probleem. De Rotterdamse punkband heeft net een cover van ‘Blitzkrieg Bop’ gespeeld, waarbij een aantal bezoekers de microfoon in handen gedrukt kreeg, en de set is afgelopen. Er staan alleen nog twintig minuten speeltijd op de klok. Gelukkig is de band vindingrijk: het viertal speelt zijn set vol rechttoe rechtaan punk gewoon nog een keer. Ter verdediging: No Teacher No Pupil is pas de woensdag voor Winterfest gevraagd omdat Solace had afgezegd en geen tijd meer had om een volledige set voor te bereiden. Het publiek maakt het allemaal niet uit. De sfeer in de moshpit is namelijk opperbest. ‘Ja, weten jullie het?’, vraagt iemand in het publiek als de band even overlegt over de juiste breakdown voor de mini-wall of death. De band weet het en speelt zijn tijd vol.
(tekst gaat door onder de foto)
Coral Springs
No Pupil No Teacher
Even bijkomen– of toch niet?
En dan is het tijd voor heel wat anders. Tussen al het gitaargeweld voelt Two End Faces in de (Not So) Quiet Room als een oase van rust. Het duo bouwt met kalm getokkel op de gitaar en langgerekte noten op de synth: geluidscollages waar een- of tweestemmig overheen wordt gezongen. De stemmen van Caspar en Gaby Broekhuijsen sluiten naadloos op elkaar aan en het bescheiden opgebouwde decor met oude televisieschermen en visuals maakt het plaatje af. Een deel van het publiek gaat er even bij zitten. “Wat zijn jullie een goed luisterpubliek”, zegt Gaby opgelucht. En dat is inderdaad bijzonder, denkend aan de moshpits die simultaan losbarsten in de naastgelegen ruimtes.
Nog volledig zen van het optreden van Two End Faces, keren we terug naar SINterfest voor wat melodieuze death metal, zoals Rages of Sin omschreven wordt. De band moet even wachten op drummer Tim Zuidema die eerst nog wat biertjes klaar moet zetten, maar dan - na een bombastisch muzikaal intro - barst het geweld los. Al snel is duidelijk waarom Zuidema wat te drinken in de buurt moet hebben, hij bedrijft namelijk topsport. Rages of Sin gaat vol gas, maar weet daarbinnen een gevarieerd optreden neer te zetten. Dat is mede te danken aan zanger/gitarist Floris Gijzenij die met zijn grunts en cleane zang een veelzijdige stem blijkt te hebben. Een enkeling verlaat verschrikt de ruimte. Rages of Sin is dan ook niet voor iedereen. Gelukkig is er in het gebouw van Popradar nog het nodige andere te beleven.
(tekst gaat door onder de foto)
Two End Faces
Rages of Sins
Winterfest 2.0
Zo gezegd, zo gedaan. Hoewel Winterfest 2.0 met zijn 25 bands en acht podia een stuk kleinschaliger is dan zijn voorganger (en door de late aankondiging ook wat minder drukbezocht), heeft de organisatie alsnog een indrukwekkende verzameling Haagse artiesten weten op te trommelen. Deze editie helaas geen workshops, en ook een hiphoppodium ontbreekt. Iets voor op het verlanglijstje van volgend jaar?