We hoeven geen uitleg te geven waarom de Popronde afgelopen november niet doorging. Wat wel fijn is: er is een inhaalronde! Op zaterdag 9 april kwam het grootste reizende muziekfestival naar Den Haag voor poging twee. Verspreid over de stad speelden meer dan 30 bands en artiesten op verschillende locaties. Wij waren erbij om zoveel mogelijk acts te verslaan.

Bahghi | Muzee Scheveningen

Tussen de schilderijen in Muzee start Bahghi met haar bassist en percussionist het nummer 'Sing'. Haar vader schreef dit liedje en stuurde het via Whatsapp op Kerst naar haar toe. Dat is lief. Wat soulvolle Joss Stone accenten met Minnie Riperton uithalen en Corinne Bailey Rae vrolijkheid. Missen we dan nog iemand? Billie Holiday waarschijnlijk. Bahghi zingt veel over 'smoke my herbs', misschien heeft ze daarom de hele set en joekel van een glimlach op haar gezicht? Het trio ziet er stijlvol uit en is erg geconcentreerd. De sobere begeleiding van gitaar, bas, een soort mini cajon en een tamboerijn-tikje hier en daar maakt het soms een wat fragiel geheel. De cover 'Wee small hours of the morning' van Sinatra laat het zaaltje ademloos luisteren. Daarna gaan de chille soulvibes weer door en ook wij verlaten met een glimlach de tentoonstellingsruimte. 

Bahghi

KY.

KY.

KY. | Paardcafé 

Wij snappen de vergelijking met Lewis Capaldi wel. Qua stem doet hij er in ieder geval niet veel voor onder. Deze jongen verdient meer dan het halfvolle Paardcafé waar we ons op dit moment in bevinden. De makkelijke liedjes kabbelen een beetje in hetzelfde tempo door. Het is vermakelijk, maar wat ons betreft mag het nog wat spannender.

Diogo Carriço | Muzee Scheveningen

De Portugese Diogo komt langs een klein handjevol mensen op zonder iets te zeggen. Als een soort Merlijn in gewaad staat hij boven z'n toetsen met één hand te gebaren en te hocuspocussen. Daarna start hij zijn keyboard. Zijn we met ons Popronde kaartje een Rewire act binnengelopen? Het blauwe licht dat over het podium schijnt en de zee- en natuurgeluiden zijn opeens wel passend, zeker met de schilderijen met Schevenings strand op de achtergrond. Videoart zou wat meer dimensie aan zijn pianospel geven. Of gooi er een dikke beat over en laat de stoelen weg. 

Diogo Carriço

Max Poolman | Paardcafé

Als je Max Poolman ziet lopen heb je al een idee welke richting zijn muziek op zal gaan: americana/country. Dat geldt niet voor de rest van de band, waardoor het een beetje op een bij elkaar geraapt zooitje lijkt. Dat mag de pret niet drukken, want de hele band heeft plezier op het prodium en brengt de americana met energie. De muziek klinkt mooi warm en het rauwe randje op de stem van Max komt goed over. Tussendoor praat Max veel over de nummers. Leuk om wat achtergrond te weten, maar iets minder mag wel. Zo komen we dingen te weten over het nummer over zijn motor, waarvan een ander bandlid dacht dat het over een paard ging. Fantastisch! Hoogtepunt is het laatste nummer 'A Road Less Travelled' waar eindelijk de scheurgitaar opengaat en het eindelijk wat buiten de lijntjes kleurt. 

GUYY | The Student Hotel The Hague

Ondanks een stroeve start met wat technische mankementjes komt het publiek vrij snel los om te dansen op de moderne discotunes van GUYY. Het vijftal valt op door hun stevige hiphop beats die op het randje van funk balanceren. Live is de samenzang ook van hoge kwaliteit. Alleen jammer van die rechterspeaker die de band geen recht aan doet. Volgende keer in een ruimte die wel geschikt is voor een concert?

Loupe | Paardcafé

Hoe jong zouden de dames zijn? Misschien wel 21, wat ook de titel is van de single die deze week uitkwam. Duidelijk is dat Loupe de muziek voor zich laat spreken. Geen eindeloos gelul of andere poespas. De indie dream pop a la Warpaint komt goed uit de verf, we worden er helemaal ingezogen. De sound is prachtig. De drummer en basisst hebben samen een goede strakke vibe, waar de gitaar en zang heerlijk overheen kunnen flowen. Jammer is wel dat de breekbare stem niet altijd boven de muziek uitkomt. Af en toe is er meerstemmige zang, supermooi! Helaas is de set voorbij en moeten we door.

Loupe

Loupe

SIGNE DØ

SIGNE DØ

SIGNE DØ | Podium aan Zee 

De leeftijd van Poprondebezoekers op Scheveningen is oud. Naast ons horen we aan een tafeltje een dame tegen een andere dame zeggen: "Ik wil eigenlijk warme chocolademelk, maar ik neem lekker een wijntje. Dan sta ik wel meteen op m'n kop hoor!" Het handjevol mensen in de zaal van Podium aan Zee geeft géén Grote Markt gevoel. Signe begint: alleen toetsen. Na Diogo Carriço kunnen we dit niet nog een keer aan. Maar wacht, ze zingt en dat is mooi! Met haar dromerige engelenstem laat ze zelfs de boomers effe hun kop houden. Top! Ze doet één liedje in het Noors en moet hoesten. Ze begint opnieuw. De paar Scheveningers die achter de bar met het licht en geluid staan te kloten (schaamteloos lichten testen terwijl Signe staat te zingen: kan niet!) roepen ‘Corona!!’. Signe gaat lief door en we beelden ons in dat ze in Paard voor honderden spacende mensen staat te spelen. Dat zou vet zijn: Signe ga zo door, want je verdient een volle zaal!

The Ballet Bombs | Zwarte Ruiter

The Ballet Bombs noemen zichzelf de Blink-182 van de garage fuzz. Het lijkt wel alsof je elke drie minuten naar een hele andere band staat te luisteren. Elke keer gebeurt er iets heel anders en we hebben elkaar vaak aangekeken met de bekende ‘huh’- blik. Zo blijkt de man die tot dan toe alleen nog maar oe’s en a’s heeft gezongen, in het derde nummer opeens goed te kunnen zingen. Dit alles maakt het optreden heel interessant. Er valt wel nog een en ander aan te merken op de geluidsinstellingen, dat was niet heel best.

The Ballet Bombs

Minor Citizen | Schilderkundig genootschap Pulchri Studio

In de indrukwekkende ruimte van Pulchri Studio staat het energieke Minor Citizen. Degelijke rock, maar niet opzwepend genoeg om de zaal te laten bewegen. En door.

Socks;SportsSocks | Paardcafé

Bij het zien van de band lijkt het erop dat de sportsokken meer voor fashion zijn. Ze werden vast niet als eerste gekozen bij gym. Maar hoe beschrijf je de indie ambient punk van Socks;SportsSocks? Als een wisselwerking tussen beheerste ballades en rauwe vocals. Dat de band zichzelf graag pusht qua sound is duidelijk terug te zien, de pedaaltjes zijn niet op vier handen te tellen. Het publiek wordt continu op het verkeerde been gezet, maar de muziek is vrolijk, aanstekelijk en intrigerend. 

Cloudsurfers | Zwarte Ruiter

Op naar de Zwarte Ruiter, daar zijn de Cloudsurfers al flink bezig met raggen. Garagerock met psych-invloeden, het publiek smult ervan. Dat de Zwarte Ruiter ietwat kleiner is dan de gemiddelde concertzaal maakt niet uit, de ene moshpit na de andere moshpit wordt ingezet. Lekker hoog tempo! Zwetend lopen we verder.

Stella

Stella | O'Caseys 

Na het rustige werk op Scheveningen trappen we hard door richting het centrum en komen boven in O'Caseys in een gigantisch druk zaaltje terecht. Stella klinkt lekker, gewoon lekker. De bas wordt met een strijkstok bespeeld en de groep danst en springt er op los. We zien tussen de liedjes door een paar meisjes naast ons TikTok dansjes oefenen. Ehh? Zijn we dan toch écht zo oud? Ja: de zangeres roept trots dat ze voor het eerst een pint op heeft…

Philine | Café de Bieb

Philine stond in het voorprogramma van Maaike Ouboter en Froukje en speelt nu voor de eerste keer in deze bezetting. De singer-songwriter presenteert wat nieuwe nummers en heeft haar gebroken hart van zich afgeschreven. We willen alleen graag even dansen en besluiten de zoete tonen van Philine achter ons te laten. Misschien is dit meer iets voor een vroeger tijdslot.

VULVA | Paardcafé

Een compliment voordat het optreden begint: de runaway brides zijn tijdens het opbouwen niet gestruikeld over de vele lagen tule en lange sleep van hun bruidsjurken. Een topprestatie! Het stoner punk duo uit Rotterdam wisselt lange zware trage stonerriffs af met snelle punk songs met boodschappen als 'We Only Fuck So You Can Come'. Het gegil en geschreeuw vliegt je om de oren en de zware drums en bass grijpt je bij de keel, op een goede manier. Opeens na een paar nummers is het voorbij en staan we weer met beide benen op aarde.

VULVA

VULVA

Power to the Pipo | September

45 minuten na de beoogde aanvangsttijd staan we nog steeds braaf te wachten op Power To The Pipo. Duurt lang! Maar als het optreden eenmaal begonnen is, blijkt het het wachten meer dan waard. Wat een feestje! En na drie garagerock bandjes is de jazzy funk verfrissend. Een uur lang dansen we op de bank, zingen we liedjes over billen in de koelkast en vergeten we dat we zo lang hebben moeten wachten. De bandleden hebben stuk voor stuk plezier in hun muziek, vooral de Haagse Virgil ‘Johnny Bintang’ Rerimassie, die op de Grote Markt een thuiswedstrijd speelt.

The Desmonds | Zwarte Ruiter

Bij aankomst is de band al aan het spelen en bevindt het publiek zich al in de moshpit. Iemand probeert zelfs te crowdsurfen vanaf het balkon. De garagerock wordt met veel energie, zweet, toewijding en passie de zaal in geslingerd. Maar wat zegt of zingt de zanger nou eigenlijk? Dat valt niet te volgen door de vele distorted reverb op de micofoon. Er in komen we niet, mogelijk door de stonerwereld van VULVA waar we net uitkomen. Of omdat het weer garage is. Het publiek gaat helemaal uit z'n plaat, dus het zal wel aan ons liggen. 

THYRZA

NONCHELANGE