Op dinsdag 4 september staat het Schotse Franz Ferdinand in het Paard. De band die al sinds 2001 bezig is en meerdere hits scoorde, is in Nederland een graag geziene gast. Van de Alpha op Lowlands (al dan niet samen met de Amerikanen van Sparks) tot veel radiotijd, de band rondom frontman Alex Kapranos heeft al meer dan eens bewezen dat Franz Ferdinand binnen de indierock tot de grote jongens behoort. Nu de Schotten voor het eerst in het Paard staan mag de band, met nieuw album 'Always Ascending' op zak, dit bewijzen aan Den Haag.

© Jan RIjk

Rats on Rafts @ Paard

Extreem irritant tijdens het voorprogramma Rats On Rafts is dat het publiek niks te schaften lijkt te hebben met de band. Er wordt continu doorheen gekeuveld door iedereen (waren daar geen lollies voor?), maar laten we daar geen woorden meer aan vuilmaken, het bevestigt enkel het stereotype van de Nederlandse incidentele concertganger. 

Nee, we zijn hier immers voor het concert en daar hoort dit Rotterdamse voorprogramma ook bij. De band is al sinds 2012 verbonden aan de hoofdact. De  Schotten zagen de band op Primavera en waren dermate onder de indruk dat Kapranos later dat jaar op Into The Great Wide Open een nummertje meespeelde.

De band rondom zanger en gitarist David Fagan klapt er gelijk op. De post-punkers rijgen het ene aan het andere nummer zonder enige interactie met het publiek, enkel gewapend met hun Fender Telecaster en Jaguar gitaren en een hoop branie. Op deze manier weet de band een elftal aan nummers in een half uur te proppen, zonder dat het ergens gehaast overkomt.

Vergelijkingen met bands als Joy Division liggen natuurlijk enorm voor de hand maar met een reden; de Rotterdammers schrijven gewoon goede liedjes. Ook wat uitstraling betreft klopt het hele plaatje, Fagan en bassiste Natasha van Waardenburg staan vrijwel roerloos op één plek terwijl gitarist Arnoud Verheul als een gek rondspringt. De gesproken zang met een bak galm waar een kathedraal bang van zou worden zorgt ervoor dat er eigenlijk nauwelijks begrepen waarover gezongen wordt maar dat is geen probleem want bij Rats On Rafts lijkt het meer te gaan om het geheel.

© Jan Rijk

Dan is het tijd voor de hoofdact; Franz Ferdinand. De band komt, om klokslag 21:00, op en direct dirigeert Kapranos het publiek de handjes in de lucht te gooien. Terwijl iedereen met de handen naar boven staat begint de band de titeltrack van het nieuwe album te spelen. Direct is duidelijk dat Franz de typische indiesound ietwat heeft ingeruild voor een elektronische variant. Voor het tweede nummer, 'Lazy Boy' pakt de frontman een kalebas die hij twee keer heen en weer schudt om vervolgens weg te leggen en nooit meer te pakken.

© Jan RIjk

Franz Ferdinand @ Paard

© Jan Rijk

Dan is het tijd voor de eerste grote hit van de avond. De band zet 'Do You Want To' in en het Paard ontploft. Alles aan dit nummer werkt, van het obligatoire interactiestukje in de bridge tot aan de tomeloze energie van de frontman. Het feest begint nu echt en de zaal laat zich graag entertainen. 

Dit entertainment is een van de zuilen waarop de act gebouwd is, of liever gezegd: waar Kapranos zijn edge uit haalt. De frontman sprint het ene moment, als hij niet met een gitaar in de hand staat te springen, al molenwiekend met zijn armen van links naar rechts en het volgende staat hij als een soort predikant het publiek toe te spreken. De toeschouwers slikken dit als zoete koek en dat is maar goed ook. De rest van de band is namelijk ontzettend inwisselbaar. Iedere muzikant wordt meerdere keren voorgesteld door de zanger maar of het publiek aan het eind de namen nog kan reproduceren is maar de vraag. Sterker nog, als bijvoorbeeld toetsenist/gitarist Nicholas McCarthy na afloop de foyer zou zijn ingelopen zou deze totaal blenden met de menigte. Nee, Franz Ferdinand draait nog maar enkel om Kapranos.

© Jan Rijk

Franz Ferdinand @ Paard

© Jan Rijk

Terug naar de muziek. De band kan tappen uit een groot vat met (pseudo) hitjes, zodoende schitteren nummers als 'Micheal' en 'Right Action' door afwezigheid. In ruil daarvoor komen nummers als 'The Dark Of The Matinée', 'Ulysses', absolute klapper 'Take Me Out' en 'Walking Away' nog voor de toegift langs. Tijdens de laatste van de net genoemde songs wordt een jongen het podium op getild om het outro te zingen. De, zichtbaar onder de indruk zijnde, toeschouwer vergeet echter de tekst en maakt dan maar van de gelegenheid gebruik om zijn eigen band te promoten ten overstaan van de gehele grote zaal van het Paard.

Als na precies een uur spelen 'Darts Of Pleasure' van de debuutplaat van de band wordt ingezet, wordt het muzikale hoogtepunt van de avond bereikt. Dit nummer blijkt het summum van alles wat we tot nu toe gehoord hebben en voor het eerst deze avond wordt er niet enkel geteerd op nostalgie en hitjes maar ook op boeiendheid. Dit is helaas ook het laatste nummer van de set voor de toegift, hierdoor wordt de ingezette lijn niet doorgezet.

Na een kleine pauze komt de band weer op om het publiek te trakteren op nog wat muziek. De eerste drie gekozen songs zijn alleen niet echt boeiend. Met name 'Love Illumination' is een draak van een lied en even zijn wij bang dat de band met dit nummer zal afsluiten. Gelukkig wordt daarna nog 'This Fire' ingezet en gaat het publiek voor een laatste keer helemaal los. 

© Jan Rijk

Franz Ferdinand @ Paard

© Jan Rijk

Franz Ferdinand @ Paard

Concluderend, Franz Ferdinand is een instant-hit-machine. Kapranos' jukebox is goed gevuld en een bezoek aan een concert van de band is een leuk uitje vol nostalgie. De frontman lijkt de enige onmisbare factor in de band te zijn en dat met name door zijn podiumpresentatie. Maar dit alles neemt niet weg dat iedereen die er bij was het wel naar zijn zin heeft gehad en ook de 14-jarige jongen die nog ergens diep in de recensent verscholen zit zich weer even helemaal gelukkig voelde.

© Jan Rijk

Franz Ferdinand @ Paard