Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik The Stangs tot 2017 nooit gezien had. Sterker nog, ik was een beetje bang voor ze. Dat komt omdat ik Pieter vroeger wel eens pestte als hij niet mee wilde doen met voetballen op een pleintje in de buurt waar we opgroeiden. Toen ze vorig jaar ‘Look Into The Sun’ uitbrachten als single was ik best verrast en keek ik uit naar de release van de EP. Later was ik aanwezig bij het optreden van The Kik in het Paard waar de jongens in het voorprogramma stonden en herinner ik mij het “Nobody ever loves me back.” riedeltje uit het refrein van Carousel heel goed. Ik heb vrij snel daarna opgezocht welk nummer dat was. Ik heb sinds kort ook het door het Paard uitgebrachte singletje van het nummer, op de andere kant staat Tears & Marble en hoe goed ik die muziek ook vind, de kant met The Stangs is het vaakst gedraaid. Ik had overigens ook kunnen stemmen op Pyke (Mexico) of Clitbangers (#omdathetkan), maar die stonden niet in de lijst.
Er kan niet meer gestemd worden, dus iedere schijn van partijdigheid is foetsie. Dat 3voor12 Den Haag de Haagse song van het jaar mede-organiseert, wil niet zeggen dat onze redactieleden zelf geen mening hebben. Daarom, ter uwer vermaak, de Haagse song van het jaar van een aantal van uw favoriete redactieleden.
Eric Hoetjes: The Stangs – Carousel
Bernadette Pegtel: Son Mieux - Hiding
Mijn Haagse song van het jaar is Hiding van Son Mieux. Hiding hoorde ik voor het eerst op het strand tijdens de Shore Sessions bij de gelijknamige strandtent The Shore. Het was midden zomer, een van de weinig mooie zomeravonden van het jaar, en Camiel (Meiresonne) speelde een akoestische set. Hij begon te vertellen over de nieuw single van Son Mieux. Hij vertelde over hoe hij zich eigenlijk altijd verstopte en probeerde te ontsnappen aan de werkelijkheid, maar dat hij nu meer open staat voor alles en meer tot zichzelf komt.
Toen hij Hiding begon te spelen, dacht ik al bij mezelf: 'dit kan zomaar een hitje worden.' De setting was perfect, een ondergaande zon, strand en fijn gezelschap. Dit in combinatie met het mooie nummer maakte het een van mijn favoriete muzikale momenten van 2017. Voor mij dus ongetwijfeld de Haagse song van het jaar.
Lisette van der Poel: St. Solaire - Running
Voor mij is Running van het Rotterdams/Haagse St. Solaire de Haagse Song van het Jaar. Het is een band met slechts twee nummers op Spotify, maar deze beloven veel goeds voor nog meer muziek in 2018. Het nieuwste nummer, Running, gaat over een breuk maar is niet overdreven melancholisch en daarom verfrissend. Er lijkt berusting in het liedje te liggen dat te danken is aan het ingetogen karakter ervan en de fijne stem van Geert van Emden.
Running is bovenal een liedje waar je lekker op weg kunt dromen en is daarom misschien geen voor de hand liggende Song van het Jaar. Juist dat is de reden waarom ik het nummer wil aandragen; omdat de mooie, ingetogen, simpele liedjes een eeuwigheidswaarde hebben en een belofte in zich dragen die soms niet (h)erkend wordt maar het daarom niet minder waard zijn Haagse Song van het Jaar te worden.
Paul Lindenbergh: FARA - Jungle
Jungle van FARA bouwt langzaam op waardoor het klinkt als een zichzelf natuurlijk vormend geheel. Dat er pas na een minuut tekst aan te pas komt, geeft mij de ruimte om mijzelf te distantiëren van de wereld om me heen en mee te gaan in wat FARA aan mijn gehoor aanbiedt. Ondanks dat elektronica vaak met dansen geassocieerd wordt, is ‘Jungle’ niet extreem dansbaar. Voor mij heeft het meer raakvlak met 'luister elektronica,' wat niet weg neemt dat de liefhebber zeker een dansje kan wagen.
De muziek klinkt gelaagder dan veel andere dance doordat de muziek uit verschillende instrumenten komt. Zo ervaar ik het meer als Thomas Azier met een snufje Moderat, wat ik toch wel als erg dansbaar zou omschrijven. Door deze balans te benaderen kan ik in verschillende situaties van Jungle genieten.
Yvet Maasen: Banner. - Compass
Mijn Haagse Song van het Jaar is Compass van Banner. Bij de releaseshow van Banner.’s debuut EP ‘Into Blue’ hoorde ik voor de eerste keer zijn nummers met een complete band. In eerst instantie was ik bang dat een bandversie iets van het melodieuze van de nummers zou wegnemen, maar bij de inzet van Compass was het duidelijk: je wordt alleen nog maar méér ingezogen in de wereld van Banner. Compass hypnotiseert je en verrast je met zijn opbouw. Het einde van de song geeft een zelfreflectie van alles wat je net gehoord hebt.
Banner. vertelde dat hij de nummers had opgenomen in Antwerpen. Dat klonk me bekend in de oren. Misschien dat de EP daarom zo vertrouwd klinkt? Zoals ik al dacht, was alles opgenomen door Tim van Doorn, mijn oude stadgenoot uit het oosten, wonend in het zuiden. De wereld is klein.
Vincent Rooijaards: DeNiro - 700
Mijn Haagse song van het jaar is 700 van DeNiro. Ik luister naar heel uiteenlopende muziek, van electronisch tot zeer rustige gitaarmuziek. Ik vind het dan ook moeilijk om de beste Haagse song van een heel jaar te kiezen, want veel geeft mij inspiratie en ik vind veel van het afgelopen jaar mooi. Aangezien de elektronische scène wel mijn roots heeft, kies ik dan toch voor deze plaat. Sowieso vind ik het hele album (Mendoza) van de Haagse Reinier erg goed qua opzet en productionele techniek. Het is trouwens uitgebracht op het label van de elektronische ster Nina Kraviz, super tof. Als ik dit nummer luister zie ik een mooi natuurlandschap voor me. In het nummer zitten watergeluiden en andere gekke sounds verwerkt die je sterk meenemen. Het is dan wel een uptempo electronisch nummer, maar het voelt niet hard aan en kan zeker gedraaid worden op chillsessie op je slaapkamer. Het is een nummer dat mij rustig kan maken maar tegelijkertijd energie geeft.
Marco Vlot: Machine Makes Man - Drummer
Wat is Drummer van Machine Makes Man een lekker nummer! Ok, misschien heeft het wat weg van De Staat, maar er zijn slechtere bands om mee vergeleken te worden. En dan die clip, ik kan vertellen dat ik 'm meerdere keren heb gekeken en dat ik nog steeds hartelijk moet lachen om Nikkie Freeke die het zwembad vult, Robin Brock aan de barbecue en drummer Rick Kuyper die zich vreselijk uitslooft achter zijn drumstel.
In dit stuk geen persoonlijke anekdotes over dat ik vroeger met de bandleden in de zandbak heb gezeten en daarom op ze stem. Mijn stem voor Drummer is puur omdat het een enorm lekker rockend nummer is van een enorm lekker rockende band. Ik gun Machine Makes Man in 2018 veel optredens, want dat verdienen ze. En tot die tijd probeer ik de uitsmijter zover te krijgen om me een keer bij die drummer in de buurt te krijgen.
Bart van Gent: De Kraaien & Jack Parow - Laat je kop ontplof
Tussen alle aandoenlijke liedjes van singer-songwriters en in meer of mindere mate dansbare nummers van hippe bandjes staat iets wat in geen enkele categorie past: ‘Laat Je Kop Ontplof’ van De Kraaien. Dit is mijn favoriet voor Haagse Song van het Jaar 2017.
Is het mooi? Nee. Is het inspirerend? Nauwelijks. Maar toch heeft de herrie van De Kraaien ook dit jaar weer het magische element: een combinatie van heerlijk bizarre teksten en lekker instrumentaal geknal (en een leipe clip, niet te vergeten).
Voor dit nummer laten Bernd Ganzebev en Prins Clit in Paanham zich weer vergezellen door de Zuid-Afrikaanse rapper Jack Parow. Vorig jaar wonnen De Kraaien al. Dat mag wat mij betreft dit jaar ook. Want zeg nou zelf, “leg die bieren in je nek, dan krijg je gekke zinnen” is toch pure poëzie?
Lone Mokkenstorm: Folk Road Show - Something in the Water
Dit jaar zat vol muzikale hoogtepunten en nieuwe gezichten, veelal ontdekt op spontane (werk)bezoekjes aan zonnige festivals of schimmelige muziekkelders. Toegegeven, als import-Hagenaar val ik altijd even stil als het gesprek over de Haagse muziekgeschiedenis gaat, maar grijp ik wellicht ook wat minder snel terug op de muzikale veteranen of stijlen die zich reeds in de Haagse Wall of Fame hebben vastgemetseld.
Misschien is dat ook wel wat me een beetje bevooroordeeld maakt in mijn keuze voor de Haagse Song van het Jaar: Something in the Water van Folk Road Show. De vijfkoppige folkgroep is van origine niet volledig Haags of Nederlands, maar wist laatst wel de HPC Music Support Award in de wacht te slepen.
Het kersverse album van de band getuigt van een (letterlijk) grensoverschrijdende visie op muziek en is sober, euforisch en betoverend tegelijk. Met name dit nummer laat mijn huisgenoten en mij geregeld hysterisch door de huiskamer dansen en me terugdenken aan lang vervlogen tijden in de bergen van Canada. Voor 2018 wens ik deze band de mooiste en volste zalen toe.
