Het viertal zorgt voor een fijne afwisseling tussen rustigere, dromerige soms zelfs breekbare liedjes en uptempo nummers als ‘Same room different house’, maar het zijn juist die rustige nummers die blijven boeien. De gelaagdheid van de muziek gecombineerd met de loepzuivere stemmen van Maxime Barlag en Samgar Lemuël Jacobs betoveren elke keer weer. Terwijl de percussie als een hartslag in elk nummer klinkt. De synthesizer geeft de folky liedjes dynamiek en zorgt ervoor dat Mister and Mississippi niet zomaar in het hokje van onder andere Mumford & Sons en Fleet Foxes gestopt kan worden. “Oh oh Den Haag”, begint Samgar na twee nummers gespeeld te hebben. “Twee jaar geleden stonden we nog in de SuperMarkt. Wat vet dat we nu deze zaal hebben uitverkocht.” Hij kondigt het nieuwe ‘Where the wild things grow’ aan.
Na een aantal nummers gespeeld te hebben, schalt plotseling het schelle geluid van het brandalarm door de zaal, gevolgd door een vriendelijke doch dwingende damesstem die in verschillende talen de bezoekers verzoekt de zaal te verlaten. Een enkeling geeft hier gehoor aan, maar wanneer de band op het podium blijft staan, blijft het overgrote deel van de mensen in de zaal. Na een tijdje verschijnt er een medewerker van het Paard op het podium. “Sinds de brand in café het Hemeltje zijn de eisen iets strenger geworden”, opent hij met een grapje. Daarna vertelt hij dat de rookkanonnen het brandalarm hebben laten afgegaan en dat de band over vijf minuten weer verder speelt.