Royaal DI-RECT regeert in Koninklijke Schouwburg

In één avond van de kroeg naar het stadion

Koen Kleiberg | Foto’s: Moos Wolfs ,

Het lijkt zo onderhand een traditie te zijn geworden voor DI-RECT: na een nieuw album en de bijbehorende club- en festivaltours volgt er een theatertour. Zo ook nu weer. Met nieuwe plaat ‘Daydreams in a Blackout’ op zak stond de Haagse band eind vorig jaar nog in een (zoals altijd) uitverkocht Paard van Troje, op vrijdag 27 maart werd de Koninklijke Schouwburg aangedaan voor een magistrale semi-akoestische show.

“Ik zit er alweer zes jaar bij, maar toch hebben ze het nog steeds over “die nieuwe”, “die met die krullen” of “dinges van dinges””, zegt zanger Marcel Veenendaal na het tweede nummer van de avond. Even daarvoor heeft hij echter laten zien (en vooral horen) dat hij toch echt een van de sterke punten, zo niet het sterkste punt van de ‘nieuwe’ DI-RECT is. Opener ‘Natural high’ en het nummer dat daarop volgt, worden vrijwel volledig door Marcel gedragen, met een beetje hulp van toetsenist Vince. Maar ook later, wanneer de overige bandleden het podium betreden, is het vooral Marcel die van zich laat spreken, zowel bij de muziek als tijdens de praatjes met het publiek tussendoor. Op het podium bevinden zich een aantal kamerlampen en andere woonaccessoires, die samen met de geringe afstand tussen band en publiek ervoor zorgen dat er een gezellige, intieme sfeer ontstaat. Tel daar Marcels (soms wat clowneske) geouwehoer en een zéér enthousiast thuispubliek bij op, en je hebt soms eerder het idee dat je met DI-RECT in de kroeg zit dan in de Koninklijke Schouwburg.

Voor de pauze speelt de band negen nummers in een semi-akoestische setting, drie van ieder album dat de band sinds Marcels komst heeft uitgebracht (‘This Is Who We Are’ uit 2010, ‘Time Will Heal Our Senses’ uit 2011 en ‘Daydreams in a Blackout’ uit 2014). De nummers blijken ieder zeer geschikt in een akoestisch jasje, ook als je dat vooraf niet gelijk zou denken. Zo weet ook een nummer als ‘That would be something’, waarbij het hoogtepunt normaal gesproken juist erg leunt op beukende elektronica, semi-akoestisch grote indruk te maken.
 
Na de pauze is er op het podium het een en ander verbouwd. De huiskamer heeft plaatsgemaakt voor een ‘normaal’ podium en de band speelt dan ook niet meer semi-akoestisch, maar volledig versterkt. Desondanks wordt het geluid nergens tijdens het optreden te hard of vervelend. De uitstekende akoestiek van de Schouwburg bewijst zich ook vanavond weer. In ruim een uur speelt DI-RECT nummers van alle drie eerdergenoemde albums, waarbij de nadruk ligt op ‘Daydreams in a Blackout. Het enthousiasme is bij het publiek in de pauze allerminst weggeëbd, en binnen enkele nummers stáát het dan ook. Nummers worden gretig meegeklapt en -gezongen, en bij de Coldplay-esque stadionkoren wordt er bijna tot aan het hooliganistische toe gejoeld. Een spetterende lichtshow doet de rest, en we wanen ons niet langer met DI-RECT in de kroeg, maar in een uitverkocht stadion (een heel klein stadion, dat dan weer wel).
 

Voor afsluiter ‘Out in the wild’ brengen Marcel en gitarist Spike nog heel eventjes de intimiteit terug met een prachtige, akoestische versie van ‘All in vain’, waarbij de emotie zo duidelijk hoorbaar is in Marcels stem dat het daaropvolgende daverende applaus niet meer dan verdiend is. Na toegift ‘Young ones’ is het dan toch echt afgelopen, maar niet voordat Marcel nog even het publiek uitgebreid komt bedanken, al dansend op Louis Armstrongs ‘What a Wonderful World’. Zo komt er een einde aan een geweldige avond, waarbij DI-RECT weer eens goed heeft laten zien hoeveel het van zijn (Haagse) publiek houdt. En Den Haag houdt van DI-RECT.