De kleedkamer is 'betegeld' met op folie gedrukte tegeltjes met daarop, op z'n Haags geschreven, grappig bedoelde wijsheden als 'Aids is een relatiegeschenk' en 'Een masturberende schizofreen komt nooit alleen'. Dat dommige, platte waar Den Haag zich zo graag mee afficheert. Ik schaam me er een beetje voor. Maar goed. GOED! geen tijd voor onbenulligheden! De bandjes komen binnen. Spilt Milk uit Amsterdam en Woody & Paul uit Eindhoven. De Engelse Ed Laurie met zijn Italiaanse band had zich al even teruggetrokken in zijn eigen kleedkamer. Die kan de tegeltjes gelukkig niet lezen. Er wordt gesoundcheckt en gegeten. Veel vegetariërs dit keer. Er is van alles. Worteltjes, boontjes, broccoli, gebakken aardappeltjes, verschillende vegetarische burgers, kippenpootjes en rundervinken (die waren in de bonus deze week).
Mowingclub Festival; een kijkje achter de schermen
“Het half uurtje maakt me de rest van de avond aan het grijnzen”
Afgelopen weekend vond er een nieuwe editie van het Mowingclub Festival plaats in het Paard van Troje. In de kleine zaal kon men zaterdag 21 januari naar optredens van Woody & Paul, Ed Laurie, Spilt Milk en Smutfish. Organisator Melle de Boer (John Dear Mowing Club/Smutfish) zette zijn bevindingen van die avond op papier.
In het krankzinnige gangenstelsel van het Paard loop ik van kantine, naar kleedkamer, naar podium. Er is vanavond iets vreemds gaande. Het Paard lijkt bevolkt met eigenaardige creaturen uit droomscènes van David Lynch films. Reusachtige mannen met lippenstift, uiterst schaars geklede vrouwen, dwergen. Omdat ik niet helemaal zeker weet of andere mensen ze ook zien besluit ik het maar te negeren.
De avond begint met Spilt Milk. Mooi, ingehouden, maar vooral vreemde muziek. Zo zijn de reacties achteraf. Zelf valt me vooral de mooie stem van Brenda op en de fijne band die zich inhoudt en doet wat moet. Een mooi begin van de avond. De teksten zijn gebaseerd op gedichten van dode dichters. Als ik door mijn oogharen kijk, zie ik ze grijnzend meeluisteren.
Dan Ed Laurie. Een mooie jongen (met z'n broek in zijn laarsjes) die mooi kan zingen, maar echt raken doet het me niet. Dat Linda de Mol onlangs in haar Linda Magazine Ed Laurie getipt heeft, werkt ook niet mee. Maar de liedjes zijn mooi en de grote rol van de saxofonist in de band maakt het toch wel bijzonder. Ik zit boven op het balkon naast DJ Casper Beaumont. Hij slist in mijn oor. “Ik krijg hier geen hard latje van.”
De sfeer is totaal anders als Woody & Paul speelt. Energie in alle toonaarden. Een band die even laat zien hoe het moet. Alsof het niets is. Het half uurtje maakt me de rest van de avond aan het grijnzen. Wat een band.
De bands kondig ik aan via een beamer. Ik teken de aankondiging. Grasmaaiers vooral. Als ik even weg ben heeft iemand de tekening afgemaakt. kijk.
Dan moet ik. Door het gedoe van de avond, wat eigenlijk wel erg leuk was, ben ik het optreden bijna vergeten. Smutfish. Er zijn inmiddels zestien nieuwe liedjes en plannen om er een cd van te maken. Voor de 1000ste keer merk ik dat een soundcheck toch wel handig was geweest. Ik had aan moeten geven wat ik op de monitoren had willen horen. We slaan ons er doorheen en dat is ook wat Smutfish moet zijn. De energie van het moment. Ik treed bijna uit van alle emoties en geluiden.
Gitarist Dick legt zijn monumentale dekens en muren neer. Drummer Sean drumt achteloos de sterren van de hemel en de nieuwe contrabassist Ronald lijmt de boel aan elkaar. Persoonlijk had ik de liedjes wat beter moeten voorbereiden. Een setlist was toch wel handig geweest en één keer meer oefenen wellicht geen luxe. Maar ach, later meer.
We drinken bier en praten na. Omvergelopen door vuurspuwende danseressen en acrobaten klinken we op de optredens en ik krijg de indruk dat alle muzikanten het erg naar de zin gehad hebben.