Het Paard van Troje is stijf uitverkocht voor het bezoek van onze zuiderburen, tot in de verste hoeken van het tweede balkon zijn mensen te vinden die het concert van de hotste band uit België willen meemaken. Het is niet voor het eerst dat ze in het muziekcentrum spelen, eerder stonden ze al eens in de kleine zaal, maar vrijdag 11 maart was het de beurt aan de grote zaal.
Het Britse The Union mag de avond openen. Oprichter Luke Morley zat voorheen in Thunder, welke in 2009 haar afscheidstournee inluidde. De mannen zorgen voor een degelijk optreden, maar ach ach ach wat is dit standaard. Dit hebben we al zoveel keer gehoord. Gepolijste rock volgens het boekje, weinig spannends en geen verrassingen. Ondanks de lovende kritieken van Classic Rock en het verzorgen van het voorprogramma van Thin Lizzy en Whitesnake weet men niet echt te overtuigen. Het is allemaal alleraardigst met een hele behoorlijke zanger, maar dit is echt standaard middle of the road classic rock pur sang.
Snel over naar het hoofdprogramma van de avond! Het is de dag dat Japan getroffen werd door een tsunami en een aardbeving. Toch wellicht vreemd om dan te genieten van een fijne avond vol muziek, maar met de eerste klanken van ‘Feed me’ zit de stemming er meteen goed in. De heren spelen een strakke set en brengen materiaal van alle drie de albums. Vanaf de eerste klanken intens, rechttoe rechtaan en met een vleugje gespeelde arrogantie. Meermaals staat drummer Mario Goossens op om een publiek aan te sporen voor een bulder om de mokerslagen van de band te compenseren. Tussen de overweldigende klanken door, noem het stonerrock met kloten, weet vooral frontman Ruben Block zonder al te veel woorden de dames te enthousiasmeren. Als een volleerd casanova speelt hij met de zaal, en ook de mensen op het bovenste balkon.
Triggerfinger is een geoliede machine en weet precies waar het mee bezig is. Is het alleen maar raggen, knallen, vet, strak, overdonderend en bij vlagen geil? Neen, de heren hebben een hoop in hun mars, en weet zelfs met eigen insteek de soul en gevoeligheid van ‘All night long’ (oorspronkelijk van Ray Charles) te bewaren. Ook knap zijn trouwens de spelpartijen van bassist Monsieur Paul (Paul Van Bruystegem) - hij is recentelijk nog geopereerd aan zijn arm, maar lijkt zeer voorspoedig te zijn hersteld. Tsja, en Ruben krijst met zijn vier octaven als een sirene de klanken van ‘Is it’ bij elkaar. Ook al doopte Matthijs van Nieuwkerk de band natuurlijk foutief tot de ‘luidste band van België’, knallen doen ze wel, maar doet het publiek springen, dansen en moshen.
What grabs ya? Triggerfinger. Het grijpt je bij de strot en laat niet meer los. Het is jammer dat er na floop van het optreden een opstootje ontstaat om het drumstokje van drummer Mario Goossens. De band lost dit echter vernuftig op, Goossens weet het stokje weer tot hem te dirigeren en overhandigt deze erna pontificaal aan iemand anders. Voor het laatst mag Triggerfinger applaus ontvangen, en gaan zij op weg naar de Trix in Antwerpen.