Op de derde dag State-X New Forms 2011 staan twee acts op het programma in de kleine zaal van het Paard van Troje. Het is een komen en gaan van wild uitgedoste personen in en rondom het Paard, maar die blijken voor het personeelsfeest van een Zweedse meubelgigant in de grote zaal de komen.

Het contrast tussen de feestende meute en de connaisseurs die voor State-X komen kan niet groter zijn. In de kleine zaal staan bankjes opgesteld, maar deze zijn een stuk spartaanser dan de geïnbuste Klippans en Karlstads die de meubelboer in de foyer heeft neergezet. Om stipt half negen betreedt programmeur Henk Koolen het podium om het New Yorkse duo Buke & Gass te introduceren. “Weten jullie al van elkaar hoe jullie heten?” vraagt hij de welgeteld zeventien bezoekers. Arone Dyer en Aron Sanchez bespelen zelfgemaakte instrumenten waarnaar het duo zich heeft vernoemd. De Buke is een bariton ukelele die qua geluid het midden houdt tussen een gitaar en een sitar. De Gass is een samenstelling van een bass en een gitaar, klinkt als beiden en ziet er enorm gelikt uit. Sanchez bespeeld daarnaast nog een bassdrum en Dyer heeft belletjes aan haar schoen bevestigd en zingt met ijle stem. Het muzikale resultaat is indrukwekkend. De liedjes van het duo hebben een onconventionele opbouw waarbij folkrock en experimentele variaties elkaar in hoog tempo afwisselen. Na iedere maat het kan weer een compleet andere kant opgaan en dat houdt de set boeiend. Vooral “Out” is een mooi voorbeeld van hoe een stevig groovend begin kan eindigen in een duistere en spookachtige climax. Buke & Gass verdient een betere plek in het programma, want het duo is voor een veel groter publiek interessant.

Tyondai Braxton stond twee jaar geleden als lid van Battles op State-X New Forms in een volle grote zaal. Nu moet hij het doen met een aanzienlijk kleiner publiek, maar met volledige creatieve vrijheid. Gezeten in kleermakerszit op een half rond plateau is Braxton omringt door elektronische apparatuur, effectpedalen, een laptop, een gitaar en een microfoon. In opperste concentratie bedient hij zijn instrumenten, waarbij hij letterlijk in zijn comfortzone blijft. Korte basloops vormen de basis van het drie kwartier durende optreden waarop hij varieert met vervormde samples en synthetische geluiden. Als toeschouwer kun je niet meer doen dan luisteren en kijken naar de geluidstovenaar in zijn eigen kleine wereldje. Nadat de laatste bastoon langzaam uitsterft staat Braxton op om dankbaar zijn applaus in ontvangst te nemen. De eigenzinnige multi-instrumentalist heeft zijn eigen niche gecreëerd en daar op State-X New Forms een passend en dankbaar publiek bij gevonden.