Avigdor Zahner-Isenberg was een skateboardende tiener uit Long Beach, Californie, die in een gekke bui naar een gitaar greep. Hij bleek over een groot muzikaal talent te beschikken en vormde samen met drie vrienden - Arin Fazio, Sheridan Riley en Rebecca Coleman - de band Avi Buffalo. De vier waren net begonnen met wat kleinschalige shows toen ze in 2009 in de smaak vielen bij het label Sub Pop Records, wat resulteerde in het titelloze debuut dat eind april is verschenen. De dromerige nummers die onder de noemer folk/indiepop geplaatst kunnen worden, werden in de afgelopen jaren door Isenberg geschreven en zijn inmiddels niet meer helemaal up to date als we de charmante frontman moeten geloven…

Jullie carrière klinkt als een droom. Heb je ooit kunnen voorzien dat jullie zo succesvol zouden worden in korte tijd?
“Het is heel tof dat een aantal van mijn dromen waarheid worden; zoals op een label als Sub Pop uitgebracht worden en te spelen met een band als Wilco. Ik had niet verwacht dat dat zo snel zou kunnen gebeuren. Ik heb alleen maar de muziek gemaakt die ik wilde maken en had extreem vage ideeën over een eventueel succes. Daarom zijn er nog veel dingen waar ik aan moet wennen, zoals toeren.”

Gaat het allemaal te snel of heb je wel tijd om te genieten van het proces?
“In het begin was het allemaal snel en eng, maar dat kwam vooral doordat ik persoonlijk in een hele nare periode met verkeerde relaties zat waarin ik niet op zoek was naar nieuwe dingen. Het plotselinge toeren maakte die slechte dingen in mijn leven extra intens, maar het was tegelijkertijd een goede leerschool. Ik werd gedwongen om uit te zoeken wat ik wilde, om volwassen te worden en weer verantwoordelijkheid te nemen. Op dit moment ben ik uit dat zwarte gat aan het klimmen en krijg ik de slag van het leven weer te pakken. Ik werkte al hard maar wil er nu nog een schepje bovenop doen. Het afgelopen jaar heb ik te weinig tijd besteed aan gitaarspelen, het ontdekken van andere instrumenten en het jammen en samenwerken met anderen. Ik kijk op tegen mensen als Nels Cline, Luis Gutierrez, Ariel Pink, Jim O' Rourke, Aaron Embry en Jack Gibson omdat zij zoveel samenwerken met andere muzikanten. Ik denk dat daar voor een muzikant de lol en de meeste groei in zit.”
 
Hoe is Avi Buffalo geformeerd?
“Ik kende Sheridan, onze drummer, al van de middelbare school. Hij was mijn eerste jambuddy en het klikte muzikaal gezien goed tussen ons. Rebecca leerde ik iets later kennen. Zij liet mij kennis maken met allerlei geweldige muziek zoals die van Belle and Sebastian en Sufjan Stevens. Ik ontmoette daarna een fantastische gitarist (Joel Jasper) met wie ik begon samen te werken. Samen schreven we een paar liedjes die op de plaat staan, maar Joel stapte uit de band toen hij inzag hoe het zijn leven zou beïnvloeden. We ontmoetten Arin op een feest in Long Beach. Onze eerst bassist was onze goede vriend Andrew Celik, die stopte met de band omdat hij elektricien werd, maar we hadden al heel veel optredens in de planning staan. Arin was de enige waardige opvolger die wij konden bedenken dus wij belden hem op of hij op korte termijn kon instappen.”

Over samenwerking gesproken. Rebecca en jij hebben een relatie. Is het lastig om met je vriendin in een band te spelen?
“Dat is niet zo... dat is een verhaal dat The Guardian verkeerd heeft opgeschreven. Rebecca en ik hebben wel een tijdje iets met elkaar gehad, maar nu is zij samen met een goede vriend van ons, Devin O' Brien. Toen ik mijn held en goede vriend Nels Cline vertelde dat Rebecca en ik aan het daten waren, zei hij al dat het moeilijk zou kunnen worden. En daar had hij gelijk in. Onze relatie is een van de redenen geweest dat Joel Jasper uit de band stapte. Ik heb daar veel van geleerd en ik ben blij dat Rebecca en ik nu puur op een creatieve manier samenwerken zoals het altijd heeft moeten zijn.”

In dat interview met The Guardian vertelde jij ook dat je jouw schaamte moest overwinnen om al die persoonlijke gemengde gevoelens naar buiten te brengen. Heb je daar nog steeds last van?
“Dat interview was raar. Het meeste van wat er geschreven is, klopte niet met wat ik had verteld. Ik heb namelijk bijna geen schaamte hoeven overwinnen. Het is eerder tegenovergesteld. Omdat ik gebruik maak van veel metaforen in de teksten kan ik die emoties juist prima verstoppen. Ik zing over mijzelf, maar zoals ik al zei zijn de liedjes inmiddels al vrij oud dus ik moet nieuw materiaal schrijven om weer meer puur en mijzelf te kunnen zijn en dat te tonen.”

Creëer je daardoor sneller een band met het publiek?
“Dat is moeilijk te zeggen. Soms heb ik het gevoel dat wij, de band en het publiek, dichter bij elkaar komen, maar het mag van mij nog closer. Het liefste wil ik een soort elektriciteit oproepen waarbij je elkaar voert en aanmoedigt.”

Heb je een voorkeur voor studio en/of live shows?
“De studio is favoriet omdat er geen beperkingen zijn aan wat je met geluid kunt doen en je op je gemak kunt werken. Dat geeft mij veel ideeën. De meeste van onze liedjes zijn dan ook gevormd tijdens het opnameproces. Bij live shows werkt dat anders. We hebben logischerwijs niet de skills om de nummers precies te laten klinken als op het album, maar we doen ons best de liedjes zo goed mogelijk te brengen. Het klinkt live veel rommeliger en ruiger, maar ook dat vinden wij mooi.”

Jouw liedjes gaan over een (tiener)wereld van romantische dromen en seksuele frustratie, maar ook over wilde nachten ('Five little sluts'). Vormt deze verzameling verhalen jouw realiteit?
“De liedjes zijn een serie van gevoelens van een bepaald moment. Ik denk dat mijn openhartigheid de liedjes meer betekenis geeft voor mijzelf waardoor ik de situatie waarover het nummer gaat beter kan handelen. Alles wat we nu spelen is al tussen de een en vier jaar oud dus het is tijd om nieuw werk te maken. Op het moment ben ik eigenlijk wel klaar met de rommeligheid en de kinderachtigheid van veel van mijn liedjes. Ik wil meer verfijnen in de nummers die ik vanaf nu ga schrijven.”

Hoe combineer je een muzikale carrière met schoolwerk?
“Op het moment zit ik niet op school. Aan het einde van mijn highschool heb ik er een zooitje van gemaakt want ik was alleen maar bezig met muziek. Er gebeurden zoveel spannende dingen in mijn laatste jaar, zoals het contract dat we kregen van Sub Pop en een daarbij behorende tour. Als ik dan bij wiskunde of biologie zat dacht ik: “what's the point?” Ik heb veel gespijbeld en daar heb ik nu trouwens spijt van. Ik wil educatie serieus nemen en toch weer iets gaan studeren met muziek, kunst of filosofie omdat ik denk dat het goed zou zijn voor de muziek.”

Wat zijn jouw dromen en verwachtingen voor de toekomst?
 “Ik wil iets beters maken, meer geraffineerd. Iets dat op dit moment dichter bij mijn hart ligt, meer complex, avontuurlijker en ik wil met veel verschillende mensen werken. Ik wil mijn creativiteit zo lang mogelijk inzetten en zoveel doen als ik kan. Ik ben heel dankbaar dat de kansen die wij hebben gekregen ons dichter bij het vuur hebben gebracht, dichterbij dan ik ooit had kunnen dromen. Het is nu tijd om te stoppen met rommelen en ervoor te gaan om de belofte waar te kunnen maken.”