Bij de eerste tonen van ‘Everything’ hoor je het onmiddellijk. Zonder twijfel een Haags bandje bij uitstek. Het geluid is zo onmiskenbaar uit de residentie dat zelfs een onervaren luisteraar The Upstairs in dit hokje gaat stoppen. Niet geheel onterecht, want laten we eerlijk zijn; Den Haag is een dorp en in de jaren zestig werd hier al gerockt - onder de term beat - of het een lieve lust was. Dit is overgegaan van generatie op generatie op generatie. De rock ’n roll zit in ons drinkwater! Dit powertrio is hier getuige van.
In een basisbezetting van gitaar-bas-drums levert deze band dit teken van leven af. Ambitie is het eerste wat opkomt bij het luisteren hiervan. Deze band wil veel en is ook tot veel in staat. Alleen met deze twee nummers valt The Upstairs nog nauwelijks op. Het is allemaal te standaard om iets van een eigen smoel te ontdekken. De band houdt te veel vast aan het stigma van de rock ’n roll voorbeelden. Nu gaat The Upstairs op in de massa van de duizend andere Haagse bandjes. En na twee jaar het spreekwoordelijke ‘rondje om de kerk’ zal dit trio vast komen te zitten en geen stap verder komen. Dat is jammer, want de bandleden laten horen dat ze kunnen spelen en dat muziek maken hun grote passie en droom is.
The Upstairs valt teveel in clichés. Zeker de zang heeft hier onder te lijden. De openingstrack ‘Everything’ gaat daardoor een beetje langs je heen. ‘Why won’t you make me feel good?’ heeft al iets meer body. De herkenbare hook is hier aanwezig. De vraag is wel of een gitaarsolo achter een paar breaks niet te veel is van het goede. Doen compactere liedjes het niets iets beter? De opname van Nicky in ’t Veld zal ook niet relevant aan het bandgeluid zijn. Dit kan allemaal wat meer spetteren. Een rockband moet pompen en knallen. Het is nu net of er kussens over de boxen zijn gelegd. Het enige wat naar voren komt zijn de gitaarpartijen. De bas valt soms helemaal weg en het lijkt net of de drummer zijn drumstel zit te aaien. Dit kan allemaal veel meer in balans, zelfs met minimale middelen.
Okee jongens, het begin is er! Aankomende half jaar heel veel spelen op elk denkbaar podium en hok tot het zweet je in de schoenen staat. Rocken tot je niet meer kan dus! Neem dan een weer stuk of vijf/zes nummers op. Hiermee schets je een completer beeld en is Den Haag een nieuwe rockband rijker. De potentie zit er in, het moet er alleen nog uit komen.