Verslag The Hague Jazz 2010; de zaterdag

Volledig uitverkochte tweede dag

Frank Veldkamp, Jessica de Korte en Remco van der Ham | Foto’s: Peter de Hoog, Ron van Varik, Michella Kuijkhoven en Milan Tettero ,

De tweede dag van The Hague Jazz 2010 is volledig uitverkocht en de organisatie kan na afloop van de afterparty terugkijken op een succesvolle vijfde editie van het festival. Zodra de deuren van het World Forum open gaan vullen de binnenpleinen en zalen zich weer met publiek, wat zich tegoed doet aan sateetjes en broodjes warme worst.

Volledig uitverkochte tweede dag

De tweede dag van The Hague Jazz 2010 is volledig uitverkocht en de organisatie kan na afloop van de afterparty terugkijken op een succesvolle vijfde editie van het festival. Zodra de deuren van het World Forum open gaan vullen de binnenpleinen en zalen zich weer met publiek, wat zich tegoed doet aan sateetjes en broodjes warme worst.

Naast de reguliere programmering in de elf zalen staan ook op andere plekken kleine podia opgesteld waar onaangekondigde blues- en rockbandjes spelen. Er is geen plek te vinden waar geen muziek klinkt, waardoor bezoekers helemaal ondergedompeld worden in het festival. De foto-exposities en werken van graffitikunstenaars in de gangen worden goed bezocht en op de zitzakken in de basementzalen dromen bezoekers weg bij live muziek dat ze niet kunnen zien. Enig gemor is er wel in de bochten van de looproutes van en naar de semi-buitenpodia, waarbij publiek wat de zaal uit wil hopeloos klem komt te zitten in een stroom bezoekers die naar binnen wil. Dat deze tenten waarin de grote podia staan als rookruimte gebruikt (gedoogd?) worden, wordt, getuige het omzichtig hand wapperen en terug proesten van een aantal niet-rokers, niet door iedereen in dank afgenomen. Voor de rest is de sfeer relaxed en wordt er vriendelijk gelachen als Courtney Pine enthousiast verteld heel blij te zijn na zoveel jaar weer terug te zijn op North Sea Jazz. Blijkbaar fluistert iemand hem op een onbewaakt moment in dat er een kleine verhuizing heeft plaatsgevonden en Courtney meldt aan het eind van zijn set dat hij het ook op The Hague Jazz erg naar zijn zin heeft gehad. Net als op de eerste dag wordt aan het eind van het programma tot in de vroege uurtjes door gemusiceerd op de afterparty.

Niets rustig beginnen, gelijk knallen met de Livin’ Blues Experience. Briljante muziek kan ook van dichtbij komen, laat de Haagse frontman Nicko Christiansen horen, die in de oorspronkelijke Livin’ Blues onder meer met Steve Lukather (Toto), Peter Green (Fleetwood Mac) en ‘onze eigen’ Cesar Zuiderwijk speelde. Zijn rauwe stem zorgt in de rustige nummers voor kippenvel en nodigt een seconde later uit tot dansen. Magnifiek is de mondharmonicaspeler Francois Spannenburg, die het metalen instrument bespeelt alsof het één met zijn lichaam is. Aan elke sfeer past hij zich aan. Het duurt dan ook niet lang of de eerste luisteraars beginnen met hun heupen te wiegen. Christiansen springt van het podium en richt zijn microfoon op een Afrikaans meisje van rond de 15 jaar, die enthousiast meezingt. Hoezo zou blues alleen voor ouderen zijn? (JK)

De Woodstreet Big Band neemt je in de Mariska’s mee op een tijdreis door de Haagse muziekhistorie. Van ‘Rock little baby of mine’ van de Tielman Brothers naar ‘Twilight zone’ van Golden Earring, eindigend bij de hits van Kane, Di-rect en Anouk. De uitstekende arrangementen geven de nummers een leuke twist en de drie vocalisten van de band, Ivo, Mariska en Richard, weten de nummers prima te vertolken. Toch kabbelt de set een beetje voort, vooral door het gebrek aan echt uptempo nummers. Iets meer variatie in het tempo zou het een stuk interessanter maken. Nu haakt het publiek na een tijdje af, terwijl een big band met het repertoire vol Haagse tophits er toch eigenlijk één groot feest van zou moeten maken. (RH)

In 2008 stond Wende nog met haar band in een van de kleinere zalen op The Hague Jazz, maar dit jaar mag ze in een goed gevulde A-Train de aftrap geven van haar festivaltour. Met het vorig jaar verschenen album 'No. 9' verandert ze drastisch van richting en ruilt haar koffertje met Franse chansons in voor avontuurlijke Engelstalige popmuziek met La Pat en Roisin Murphy-achtige trekjes. De liveshow van Wende is zonder meer indrukwekkend. Begeleid door een enkele resonerende bastoon begint ze aan een weergaloos concert waarbij kippenvelmomenten afgewisseld worden met hartverwarmende rillingen. Met een vierkoppige band brengt ze een mix van gevoelige theaterliedjes, rock, electro en carnavaleske gekkigheid. Wende kan zich als een kameleon met een gespleten persoonlijkheid binnen één nummer ('Roses in june') transformeren van lieftallige chansonnière tot rockchick - en terug. Virtuoos spelend op haar elektrische piano, uitdagend dansend of ravend als een dj, Wende stuitert door haar repertoire heen en laat het publiek, behalve haar blote rug, ook alle hoeken van de tent zien. Betoverend, bezeten en geconcentreerd zingt ze haar liedjes, om tussendoor een momentje te ontspannen met een wazige blik en dito glimlach. Of, om de woorden van een gewezen staatsman te citeren: ‘U kijkt zo lief’. (FV)

De Haagse hiphopformatie Kern Koppen heeft een druk weekend. Twee optredens op The Hague Jazz (vrijdagavond tijdens Ongerept en zaterdagavond met hun eigen set), een optreden op de Vlaggenach en tot slot ook nog twee optredens in het Theater a/h Spui tijdens het Big5 Festival. Van vermoeidheid of gemakzucht echter geen sprake, de Kern Koppen gaan er helemaal voor. Met de nieuwe muzikale weg die Ahab, Ki en TommyTwee op het album ‘Een’ zijn ingeslagen, die van de jazzy hiphop, is The Hague Jazz een uitstekend festival voor de formatie. Toch lijkt het publiek niet helemaal te weten wat ze er mee aanmoeten. Vooraan het podium staat een flinke groep enthousiastelingen, maar daarachter reageert het publiek toch wat minder enthousiast. Waar het aan ligt is niet helemaal duidelijk, want Kern Koppen speelt een uitstekende set en de live band bestaat uit geweldige muzikanten. Misschien is het de combinatie met spoken word die niet helemaal goed valt. Of misschien verwacht het publiek bij een hiphopformatie meer ‘yo yo what’s up’-kreten en stoeren-mannen-praat, want dan ben je bij Kern Koppen aan het verkeerde adres. En gelukkig maar! (RH)

De 17-jarige Kim Hoorweg klinkt als een echte diva, maar heeft tegelijkertijd nog de onschuld van een tiener. Ze maakt de jazz toegankelijker, door de lieve liedjes die tegen pop aan hangen. Prachtig stemmetje. Helaas zijn de instrumenten teveel versterkt, waardoor Hoorweg’s klank wat verloren gaat. Zo zie je maar hoe afhankelijk een muzikant van de geluidsman is. Het enthousiasme van Hoorweg is aanstekelijk. Bij het eerste nummer lijkt ze zich nog een tikkeltje onwennig te voelen. Maar dat is schijn. Kijkend naar de luisteraars die relaxed op kussens loungen, roept ze ineens: “Ik vind het hier zo gezellig. Echt leuk”. Gevoel voor spelen met het publiek heeft ze wel. Deze 17-jarige heeft al samengewerkt met Candy Dulfer en Trijntje Oosterhuis. Toch staat ze erbij of ze net komt kijken, zonder ook maar een tikkeltje arrogantie, en geniet. Haar eigen nummers zijn erg sterk, evenals de covers waaraan ze haar eigen geluid geeft. (JK)

De jonge, talentvolle band The Relish komt gewoon uit Den Haag en brengt funky pop, met ook wat blues. Zeer sterke instrumentatie en afwisselende nummers. Helaas is het toch weer even kijken naar de geluidsman, die wel heel veel volume door de luidsprekers gooit; eigenlijk niet nodig bij deze band - het geluid is al vol genoeg - en de achtergrondzang valt daardoor teveel op de achtergrond. Dat laatste kan overigens ook liggen aan de flinke effecten op de elektrische gitaar. De jonge Hagenaars spelen heerlijk strak en met flink wat enthousiasme. Het opvallend jonge publiek slaat al snel aan het dansen. In het lijstje invloeden van The Relish komt The Kooks er het duidelijkst uit. De band mist nog wel een écht eigen geluid; wellicht omdat de zang nogal mainstream klinkt. Daarnaast mag het iets gedurfder. Het akoestische ‘Stuck in love’ is een uitschieter; daar komt de band wat meer tot rust en komen alle losse onderdelen beter naar voren. (JK)

Frontman Melle de Boer gaf het onlangs zelf ook al aan; John Dear Mowing Club op The Hague Jazz is op z’n minst apart te noemen. Blakey’s Corner, bij de in/uitgang van het World Forum Theater, is vanavond het podium voor de Haagse ‘country noir’ formatie, die vanavond oud-gitarist Dick Zuilhof weer in de gelederen heeft. Hoewel het programmeren van JDMC in eerste instantie een vreemde keus leek, krijgt de organisatie toch zijn gelijk; John Dear Mowing Club valt namelijk wel degelijk in de smaak bij het jazzpubliek. De aanwezigen luisteren aandachtig naar de gepassioneerd gezongen en gespeelde liedjes van Melle en zijn bandleden. John Dear Mowing Club heeft vanavond een nieuwe markt aangeboord; het spelen op jazzfestivals. (RH)

Marielle Woltring van Lavalu brengt een heel eigen geluid en een geweldige performance. Haar manier van zingen doet soms een beetje aan Björk denken. Dat is dan ook een van haar grote invloeden, naast Radiohead en Roisin Murphy. Prachtige liedjes, waarbij Woltring’s stem door je hele lichaam voert. Lavalu boeit van begin tot eind, waarbij alle muzikanten hun eigen belangrijk rol innemen. Miguel Boelens speelt magnifiek op zijn saxofoons en heeft ook nog eens een heel mooie stem. Jörg Brinkmann krijgt met effectenpedalen basklanken uit zijn cello, die net iets feller zijn dan bij een contrabas, en experimenteert met een wahwah-pedaal. De muziek is enigszins minimalistisch, met veel dynamiek en niet voor de hand liggende akkoorden. Woltring houdt het lang bij weinig noten, maar toont na een paar nummers dat ze een geweldige (klassieke) pianist is, met een razendsnelle solo. Deze band, met ook drummer Yonga Sun, brengt muziek die je keer op keer kunt beluisteren, zonder dat het zal vervelen. (JK)

Het tienkoppige Kool & The Gang staat als afsluiter in de Billie Holliday’s Inn geprogrammeerd en het massaal op de band afgekomen publiek is na twee dagen verantwoorde jazz toe aan een feestje met pretentieloze soul- en discoclassics. Vreemd genoeg begint de show met een intro tape waarop stukjes van alle grote hits van de band voorbij komen, wat eventuele verrassingen bij het horen van vergeten hits bij voorbaat uitsluit. De band trapt af met 'Fresh' en zet daarmee gelijk de toon voor het hele concert: hier staat een goed geoliede Amerikaanse showmachine waar niets aan het toeval wordt overgelaten. Het geluid in de tent is hard en schel, waardoor al snel her en der in het publiek mensen met oordopje, vingers of stukken zakdoek in hun oren staan mee te swingen. Voormalig zanger James 'JT' Taylor is tegenwoordig saxofonist in de band en laat de zang over aan een nieuwe generatie Gangmembers, die JT tijdens de show regelmatig in het zonnetje zetten. Met klassiekers als 'Hollywood swingin'’ en 'Jungle boogie' wordt een blokje zeventiger jaren gedaan, de periode waarin de band nog als funk en r&b band wordt gezien. Hierna zakt het snel in en de aandacht van het publiek verslapt tot in de laatste twintig minuten alle grote hits uit de jaren '80 op rij voorbij komen, van 'Let's go dancing' tot afsluiter 'Celebration'. (FV)

Terwijl Kool & The Gang de feestende menigte in de Billie Holliday’s Inn vermaakt, heeft Roger Hodgson plaatsgenomen in de Chez Ella. Roger Hodgson is niemand minder dan de voormalig zanger van de Britse progressieve rockband Supertramp. In 1983 verliet Hodgson de band voor een solocarrière. Vanavond geen goedkope Supertramp-revival, maar een uitgebalanceerde set met zowel solomateriaal als de ‘verplichte’ hits van Supertramp, maar dan vaak in een fris arrangement gestoken. Zo komen onder andere de hits ‘School’, ‘Dreamer’, ‘The logical song’ en ‘Fool’s overture’ voorbij. Het is opvallend hoe goed de in maart 60 geworden Hodgson nog is. Hij is op geen valse noot te betrappen en ook de hoge stukken haalt hij nog met gemak. Daarnaast speelt hij ook nog eens fantastisch keyboard, piano en akoestisch gitaar. Zijn bandleden doen daarbij niet voor hem onder, waarbij vooral Aaron MacDonald (onder andere op saxofoon en toetsen) indruk maakt. Het optreden veroorzaakt regelmatig kippenvel bij het publiek en na de reguliere set krijgt Hodgson dan ook een meer dan terechte staande ovatie. Met als toegift ‘School’ en ‘It’s raining again’ komt een van de absolute hoogtepunten van The Hague Jazz tot een einde. (RH)

Ntjamrosie brengt als een van de afsluitende bands heerlijke feel good jazz, met een tikkie soul. In de knusse Glenn’s Blue Note liggen/zitten de echte diehards op gekleurde kussens. Even bijkomen van een avond vol klanken. Een juweeltje, deze in Rotterdam woonachtige zangeres uit Kameroen. Rosie brengt niet enkel nummers in Engels, maar ook in het Bulu; een prachtige klinkende taal. Daarbij staat ze vol gemak op het podium, alsof ze in de huiskamer aan het zingen is en de luisteraar daarbij aanwezig mag zijn. Een fijne laatste act. Aan het eind mag er nog gedanst worden, op een meer upbeat, salsa-achtig nummer en dat doet het publiek al te graag. Maar dan zit het er helaas op. The Hague Jazz 2010 is voorbij. (JK)