Surfmuziek krijgen we niet vaak te horen, en al helemaal niet in Den Haag, stad van de rockmuziek. In het Haagse undergroundcafé De Vinger speelde vrijdag 23 april The Surfaders, die hun ‘surf noir’ presenteren aan een verzameling stamgasten, vrienden, familie, kennissen en een verdwaalde Brit. Spannend detail: vanavond nemen ze meteen hun live album op.

Surfmuziek laat zich omschrijven als een instrumentaal staccatogeluid dat lekker nagalmt op de gitaren Fender Jazzmaster en Jaguar. Geheel in stijl bespeelt bassist Gastonishing vanavond de Fender Jazz Bass, en complementeert gitarist Jonastronaut met zijn Fender Jaguar de typische laidback riffs. Drummer Evertigo blijft strak in de maat op zijn zilveren glitterdrumkit van Gretch. Waar het in sommige bekende popzalen bedroevend gesteld kan zijn met het geluid, gaat het in café De Vinger prima. De gitaar klinkt kraakhelder, de bas laat voor de verandering eens niet je hartkleppen meeklappen en de drums kletteren als goed getimede golven. Eigenlijk staat alles, zeker voor een buurtkroeg, bijzonder goed afgesteld. Voor het opnemen van de liveplaat is dat natuurlijk gewenst.

‘(Theme from) trouble in Tijuana’, een nummer dat volgende de bassist de soundtrack is van een film die nog gefilmd moet worden, is een stemmige opener. Alle songs van debuut-EP ‘Surf Noir’ komen voorbij, evenals een paar fijne covers. Het riedeltje ‘Misirlou’, dat bij het grote publiek bekend werd door Quentin Tarantino’s ‘Pulp Fiction’, en dat aan koning van de surfmuziek Dick Dale toehoort, mag ook vanavond niet ontbreken op de setlist. De band speelt de song met verve en publiek ontvangt het met gejuich. Bij de toegiften gaat het echt los, want de bassist vraagt of we mee willen headbangen. Dat kan ook nog bijna op een nummer dat verzandt in een Balkanachtige polkamix met een snufje Nirvana. Alle invloeden die de band met zich meedraagt komen nu voorbij. Toch is het geen rommelig einde van de set.

Jammer aan het optreden is het geklets van het publiek tussendoor. Misschien komt het wel door de sfeervolle intermezzo’s, waarbij de toehoorders zichzelf al op een wit strand in Hawaï wanen en vergeten dat er een band staat te spelen. Ook de langzamere nummers zoals ‘El Sheik’ voeren je mee naar een sleazy bar in de kleuren van een LSD-trip waar duistere figuren aan hun sigaar lurken. Hoewel surfmuziek een specifieke sound is voor liefhebbers, bewijzen The Surfaders vanavond dat je wel degelijk langer dan één nummer kan genieten van surf. Hoewel het een niche blijft, zou een band als deze zeker niet misstaan in de Haagse VaVoom, de plek bij uitstek voor deze muziek. De volgende keer dat ze Den Haag aan doen, zien we ze daar graag op een zwoele zomeravond terug. Hebben ze meteen een groter publiek om te vermaken, dat met deze kwaliteit van spel geen overbodige luxe noch probleem zou moeten zijn.