Cd-recensie: L4 - 'Counting Coins’

Toegankelijk geluid zonder in hiphopclichés te vervallen

Tino van Leeuwen ,

Onlangs verscheen het langverwachte debuutalbum van de Haagse hiphopformatie L4. ‘Counting Coins’ heet de cd en -zo verklaarden de leden eerder in een interview met 3VOOR12 Den Haag- deze titel slaat op de periode waarin ze op elke cent moesten letten. Maar met deze cd kan wel eens het tegenovergestelde gebeuren, het luistert lekker weg en heeft de potentie om een groot (kopers)publiek aan te spreken.

Meteen bij het eerste nummer ‘Ice cream’ (reeds opgepikt door 3FM-dj’s Giel Beelen en Gerard Ekdom) valt op dat L4 een toegankelijk geluid heeft, maar dan zonder in de huidige hiphopclichés te vervallen. Verwacht dus geen hiphop in de stijl van 50 Cent of Jay-Z. Nee, het geluid heeft vooral veel weg van de ‘oude school’, relaxte jazzy grooves waarover op een vriendelijke manier gerapt wordt door Arthur Rathling (DNA), Manuel Jalane Aparicio (Stamina) en Jon Tarifa (Mic-Niff).

Op de ruim zes minuten durende track ‘Sleep walking’ klinken violen, waarmee de vergelijking met bijvoorbeeld Pete Philly & Perquisite snel getrokken is. De nummers die volgen zijn minder pakkend en het is wachten op een opleving. Die komt er dan ook met nummer zeven ‘Da Jam’, alleen verspilt L4 een hoop credibility hiermee. Het refreintje met de lyrics ‘Hands in the air, bomb on the stage’ klinkt wel erg goedkoop en steekt af bij de rest van het album.

De één na laatste track ‘Get ready’ is van alle twaalf songs misschien wel het meest radiovriendelijk. Tenminste, als je de openingstrack even buiten beschouwing laat. Met het lange en door interessante toetsenpartijen ingevulde ‘Departure’ is het album ongemerkt snel tot een einde gekomen. Maar het laat de luisteraar met een positief gevoel achter. Overigens een eervolle vermelding voor het artwork: drie euromuntstukken met daarop de beeltenissen van de L4-leden, best origineel.