Stephanie Finegan is een Engelse singer-songwriter op een muzikale doorreis, althans zo lijkt het, totdat ze in Den Haag strandt en tegen het Langweiligkeit team opbotst. Hier in de stad aan de kust achter de duinen bevindt ze zich nu al geruime tijd en steeds vaker treedt ze hier ook op, steeds goede indrukken achterlatend. ‘One Take Tuesday’ ziet er op het eerste gezicht prachtig uit en is voorzien van getekend artwork. De cd zelf moet je een aantal keren beluisteren om het goed tot je door te laten dringen, maar het eerste wat meteen opvalt is het intense, penetrante stemgeluid van Stephanie. Het houdt je in de ban en dat gaat je niet in de koude kleren zitten.

Verhalend, eigenwijs, folkachtig, bijna op een ongure sprookjesachtige manier verleidt ze je tot haar wereld vol met wisselingen en uithalen en hier en daar zelfs een nerveus vibrerend lachje. Soms liefelijk, dan weer rauw, maar met een onmiskenbaar Engels dialect. Het is knap dat ze je blijft boeien, gewapend met slechts haar stem en een akoestische gitaar. Het lijkt alsof je bij een intiem concert van haar aanwezig bent of met haar rond het kampvuur zit.

Het slechts acht nummers tellende schijfje is eigenlijk veel te kort en maakt nieuwsgierig naar meer. Bij enkele nummers krijgen we een korte inleiding en vertelt Stephanie waar het liedje over gaat. Dat kan gaan over een te gek feest waar ze geweest is of over iemand die ze heeft ontmoet die ze niet echt mag. Bij de outro gaat ze ook nog even los met wat getrommel en het verzoek aan de burger om over te gaan tot de orde van de dag.