De cd - of liever EP, want er staan vijf nummers op - begint met het overtuigende ‘Narcotic’. Het verklapt onmiddellijk waar de band voor staat: rock met een alternatief randje. Er zijn zelfs wat metalachtige gitaarriffs in terug te horen. Dit alles zonder het liedje uit het oog te verliezen. Het pakkende refrein houdt de luisteraar geboeid. Het is in ieder geval een goede opener van de EP.
‘Chopsticks’, track twee van de EP, laat horen dat gitarist Dylan enorm strak en snel kan spelen. Maar ook bij deze song staat het liedje centraal; dus verwacht daarom niet dat er continu ‘gefreakt’ wordt. De middelste track van het album, ‘Voice of reason’, klinkt minder toegankelijk dan de voorgaande songs. Dat komt grotendeels door de afwijkende maatsoort; tevens is er moeilijk een refrein in te ontdekken.
Track vier, ‘Prayer’, is een stuk gesproken tekst, zonder muzikale omlijsting dus, en kan worden gezien als een kort intermezzo. Het is ook de enige track die niet op het MySpace-profiel van Grace staat. Afsluiter ‘You’re mine’ is niet echt verrassend; er wordt voortgeborduurd op wat we al eerder hebben gehoord. Bovendien is de ruim vijf minuten durende song wat aan de lange kant.
Nog even over het artwork: Fieke Ypma is verantwoordelijk voor de tekeningen en heeft een geheel eigen stijl. Je zou het bijna mysterieus kunnen noemen. Als je de cd voor ogen krijgt zonder te weten wat voor muziek er bij hoort, dan sta je voor een groot raadsel. En in het geval van Grace is dat positief; het nodigt sowieso uit tot luisteren of - als je in de winkel staat - kopen.
De cd 'Lightness And Weight' van Grace is te beluisteren in de Haagse YouBox.