Roosbeef begon haar triomftocht op Noorderslag. Daar speelde ze in een overvolle tent en momenteel is ze bezig met een deels uitverkochte clubtour die haar donderdagavond naar het Paard van Troje bracht. Met een lading liedjes met spitsvondige maatschappijkritische teksten, verpakt in kleine verhaaltjes, wist ze ook in Den Haag een overtuigend optreden neer te zetten. De Vlaamse band Het Zesde Metaal mocht met mooie liedjes in onverstaanbaar Vlaams openen.
Roos Reebergen is pas net 21 jaar oud, maar won in 2005 al de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter. Dit jaar verscheen haar langverwachte debuutalbum met de zeer opvallende titel ‘Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten’. Tekstueel ligt de vergelijking met labelgenoot Spinvis erg voor de hand, maar de verschijning, het eigenzinnige en de manier van zingen doen weer denken aan André Manuel van Krang. Toch heeft ze vooral iets eigens. Het concert in het Paard is al weken uitverkocht, wat de populariteit van dit eigenzinnige, rode en enigszins klungelig overkomende meisje illustreert.
Wannes Cappelle is zanger van Het Zesde Metaal en begint solo met een in het Vlaams vertaalde cover van Bright Eyes. Helaas kan hij daarmee niet overtuigen doordat het wat zwaar op de maag ligt. Nadat drummer Bert Huysentruyt, in een te heet gewassen Roosbeef-shirtje, en contrabassiste Yannick Peeters het podium betreden is het geluid voller en komen de liedjes beter uit de verf. Zoals bij veel Vlaamse bands zijn ook bij Het Zesde Metaal de verhaaltjes tussendoor zeer amusant. “Wij zijn normaal met vijf maar nu speciaal voor jullie met z’n drieën.” “Dit is één van onze vele hits”, grapt Wannes, waarna hij het zeer aanstekelijke ‘Koning van de jacht’ begint. Tijdens het laatste liedje speelt Roos Reebergen ook nog even mee.
Met het eerste nummer weet Roosbeef direct de volledige zaal stil te krijgen. Iedereen kijkt vol aandacht toe hoe de band het ingetogen ‘Boerderij deel II’ speelt. Na wat meer uptempo nummers speelt Roos solo op piano het breekbare intro van ‘Jongen gaat het leger in’. Een triest verhaal van een jongen die het leger in gaat maar eigenlijk geen idee heeft wat dat inhoud. De bandleden vallen in en het nummer transformeert van ingetogen en klein naar vrolijk en uitbundig.
Alle liedjes van de cd ‘Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten’ passeren de revue. Zo ook het titelnummer dat dan weer niet op de cd staat. Door tekstuele grapjes komt er af en toe bescheiden gelach boven het publiek uit. In kleine persoonlijke verhaaltjes weet ze grotere onderwerpen te verwoorden. Bijvoorbeeld over gehaaste op zichzelf gerichte mensen in ‘Volle magen’; we zien die ander ook wel rennen maar we kijken niet opzij, want het leven is toch van jezelf daar hoort toch niemand anders bij.
Ook heeft Roos nog even aandacht voor een Haagse band: “We hoorden het slechte nieuws toen we hiernaartoe kwamen; Tim is uit Di-rect. Maar dat is toch geen probleem, wij hebben ook een Tim (wijzend naar de drummer) en die kent ook twee akkoorden.” In de toegift speelt de band nog een cover van Daniel Johnston. ‘Story of an artist’ is door Robbert-Jan Henkes en Erik Bindervoet zeer knap vertaald voor Roosbeef. Het beschrijft heel mooi de onbegrepen kunstenaar. De essentie van het nummer blijft volledig overeind en het nummer lijkt op het lijf van Roos te zijn geschreven. Absoluut hoogtepunt van de avond.
Wanneer de dj de muziek in start lijkt het optreden voorbij. Tot Roos toch nog het podium op springt om nog één liedje te zingen. “Deze heb ik lang niet gespeeld” waarna ze een hilarisch nummer zingt met teksten als ‘weer iemand dood door het rood’ en ‘wacht toch op het groen meloen’. Bijna kinderlijke humor die blijkbaar wel aanslaat, want de handjes gaan de lucht in.
Na de uitgebreide voorjaarstour doemen de data voor het tweede rondje Nederland inmiddels ook al langzaam op. En zo staat Roosbeef op 3 oktober wederom in het Paard van Troje. Iedereen die deze avond heeft moeten missen kan dus in de herkansing.