Ben Rhodes timmert muzikaal al een tijd aan de weg. Hij zong in het matrozenkoor, studeerde viool, en volgt momenteel de opleiding Jazz aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Gisteravond, woensdag 18 april, stond hij voor het eerst met zijn band op het podium van De Paap.

Jammer genoeg verdwijnt Ben Rhodes als zanger een beetje achter zijn band, maar aan zijn stem hoeft het niet te liggen, en aan zijn voorkomen ook niet. Er schuilt kwaliteit in deze jongeman, maar hij lijkt nog geen weerstand te kunnen bieden tegen de podiumangst. Iets waar de gitarist, Francisco Dias Medina, duidelijk geen last van heeft. Met zijn fijne voorkomen doet hij denken aan Jeff Buckley. Tijdens een ballad geeft hij een meester-solo. Een voorproefje van wat wij nog van hem kunnen verwachten; vertragende triolen met vakmanschap verweeft door de toonladders, glijdend als een spin met schaatsen aan over de hals van zijn gitaar.

Niet alles verloopt vanavond vlekkeloos, waar de jonge leeftijd van de bandleden in doorschemert. Stuk voor stuk zijn het zeer goede en veel belovende jonge 'eiland' muzikanten. Die nog te kort samenspelen om een echt samensmeltend geheel te vormen. En dat is toch wat je bij jazz verwacht, een relaxed geheel van solerend doch samensmeltende muzikanten.

Onverwacht succes hebben zij met de meer naar rock neigende nummers, waarin de kwaliteiten van de bassist, Daniel Lottesberger, worden belicht. Vlot, melodieus en met pit. Dit geldt zeker ook voor de drummer, Daniel Engel en de toetsenist, Pierre-Francois Blanchard. Hierbij lijkt de band beter samen te smelten, minder opgesloten in het standaard schema van de jazz, waardoor de onderliggende  talenten en de gemiste scherpe randjes ruimschoots de kans krijgen om gehoord te worden. Zelfs de zanger toont durf en zette even zijn onzekerheid aan de kant om tijdens een van zijn muzikale ritjes van borst- naar falsetstem een mooie te finale geven op Timberlake stijl, bravo!

De Paap trekt altijd een zeer veelzijdig publiek, mede door de verscheidenheid aan bandjes die er wekelijks spelen. Als er iets standaard valt te noemen aan De Paap dan is dat het geluid, wat altijd goed en verzorgd met veel aandacht gebracht wordt. Dat geldt ook voor deze avond, top geluid. De zaal is voornamelijk gevuld met lieftallige, en wild dansende, dames aangetrokken door Ben Rhodes. Een band met een hoge potentie.