Column: ‘Maas Mijmert’ (5)

Hoogtekomma’s

Hans van der Maas ,

Hoewel ik me doorgaans afzet tegen sleur en zekerheid, lijkt deze dag als alle andere ochtenden te beginnen. Treintrekkend van Leiden naar Dordrecht figureert in mijn oren de fragiele falset van Antony & The Johnsons bij mijn gedachtes over de dingen die vandaag komen gaan, maar al gauw neemt The Crying Light de hoofdrol over. Wat een plaat! Met ‘One dove’ en ‘Everglade’ als… tja, als wat?

Hoogtekomma’s

Hoewel ik me doorgaans afzet tegen sleur en zekerheid, lijkt deze dag als alle andere ochtenden te beginnen. Treintrekkend van Leiden naar Dordrecht figureert in mijn oren de fragiele falset van Antony & The Johnsons bij mijn gedachtes over de dingen die vandaag komen gaan, maar al gauw neemt The Crying Light de hoofdrol over. Wat een plaat! Met ‘One dove’ en ‘Everglade’ als… tja, als wat?

‘Everglade’ verdwijnt in de horizon en ik besluit uit te stappen in Delft. Mijn benen bewegen direct voort richting Velvet. Ze kunnen niet anders. Bladerend langs Drake, Brun en Lucky Fonz (de 3de) beslist de dienstdoende winkelier tot het draaien van Andrew Bird’s ‘Noble Beast’. Althans, hij toont me het doosje nadat ik als aangeschoten wild naar de toonbank ben gesneld. Wat moet er vandaag nog gebeuren om deze zintuigstrelende klanken te overtreffen. Is dit het?

Na de appeltaart van Kobus Kuch (wel tot nu toe in de top 5 van de dag) springt bij de scheve kerk de iRiver vanzelf aan en stopt de wereld. De slopende weemoed van een gebroken man aan het eind van zijn leven stroomt als stroop door aderen en promoveert de huid tot kippenvel. I hurt myself today, to see if I still feel. I focus on the pain, the only thing that’s real. Wat Cash kan, kan Cash alleen en hier kan het niet meer beter. Hier is sprake van…

Mp3-zappend langs Satie en C’est la vie kom ik terug op station Delft. De trein naar Dordrecht laat nog even op zich wachten en ik leef de tijd met een toevallige ontmoeting. Een enigszins verwilderde man met trouwe hond aan de voet fluistert me met ritmische voet en rouwzachte stem een lied in de oren en stopt na drie coupletten en vier refreinen. Ik ken het lied niet en kijk na een minuut of vier tot tranen toe geroerd opzij.

Wat deze dag hét hoogtepunt is? Wil ik niet weten. Want een punt klinkt zo definitief. Alsof het daar eindigt, maar ik zie een muziekpiek in een dag meer als het begin van iets nieuws. Geen hoogtepunt, maar een hoogtekomma. En nu op naar morgen. Naar nieuwe muziek die nieuwe hoogtekomma’s in het leven brengt.