Het is altijd vrij moeilijk om een mini-album uitgebreid te bespreken. Bij een twaalf songs tellende cd kan bij een recensie nog rekening worden gehouden met een opbouw en een rode draad door de nummers heen. In het geval van ‘Bullitt’, dat feitelijk slechts drie oorspronkelijke tracks bevat, is het noodzakelijk per track een analyse te doen. O ja, voordat we daaraan beginnen, waarom zit er geen fatsoenlijk hoesje om de cd?

Opener ’Frankly?’ klinkt toegankelijk en luistert lekker weg. Boudewijn Duijvesteijn heeft een prettige stem en op zijn gitaarsolo, die zo’n halve minuut duurt, is weinig aan te merken. Het valt direct op de productie goed gedaan is. ‘Cigarettes & wine’, de tweede track van het album, gaat door in de stijl van ‘Frankly?’ Er gebeurt alleen te weinig om uit je stoel te veren van opwinding. Het is niets meer en niets minder dan een kort muziekje.

Dan komen we aan bij track 3 en 4, ofwel ‘Song 45’. Dit nummer loopt als een trein en de gitaarriff roept lichte associaties op met rockbands als Queens Of The Stone Age en Kings Of Leon. Het is alleen zo dat Crown Electric Company minder rauw en puntig klinkt, maar dat kan door de productie komen. Wie CEC wel eens live gezien heeft, weet dat ze behoorlijk rocken. En dat het drietal Boudewijn, Freek en Chris absoluut talent heeft en het publiek kan overtuigen! Met dat in het achterhoofd komen we nog net boven een voldoende uit.