Een bassist die herhaaldelijk zijn basgitaar op het podium gooit, een gitarist die op zijn gitaar slaat, een gitariste op blote voeten, een zanger die vanuit de zaal kijkt naar zijn band en een drummer die zich in het zweet werkt. Kortom: Deerhunter. Voorzichtig schuiven de eerste bandleden met een blikje bier in de hand het podium op. Het is dinsdagavond 10 juni in de kleine zaal van het Paard van Troje. Ondanks dat het de kleine zaal is, is hij nog niet eens half vol. Na een paar woorden begint de band te spelen. Het eerste nummer begint rustig, maar eindigt in een stortbui van geluid. En wat voor geluid. De zanger Bradford Cox vraagt na het eerste nummer dan ook aan het publiek of het geluid van zijn gitaar en dat van de bassist wat zachter moet. De show gaat verder en in eerste instantie denk je: dit is een band die weinig tot geen contact zoekt met het publiek. Maar die gedachte veranderd al snel. Na een paar geniaal in elkaar gezette nummers begint vooral Cox zich te bemoeien met het publiek door grapjes te maken. Ook onderling beginnen de bandleden het meer naar hun zin te krijgen; De breedgeschouderde gitariste Whitney Petty en de rokende bassist Josh Fauver, springen vrolijk tegen elkaar aan. Na het laatste nummer komt Deerhunter nog een keer terug onder luid geklap en geschreeuw van de kleine hoeveelheid fans. Tijdens de toegift houdt Fauver het spelen voor gezien en gaat hij de rest van de band pesten. Vooral de drummer heeft het zwaar: een flesje water wordt over zijn trommels leeggegoten waardoor hij zich kletsnat slaat. De basgitaar gaat de zaal in terwijl de bassist brillen en een pet opzet van toeschouwers. Ook de zanger houdt het spelen voor gezien en gaat in de zaal staan en maakt hier en daar een babbeltje met een fan. Na de laatste noot gaat de band, op Cox na, af. Hij neemt nog even de tijd om iedereen persoonlijk de naam te vragen en te bedanken voor zijn of haar aanwezigheid.