Tekst: Jeroen Thijssen, Lilian van Dijk, Remco van der Ham en Cok Jouvenaar Foto’s: Eefje Lammers en Thomas Heye Ook ’s avonds bleef het lekker druk op Kaderock en ook het weer bleef onveranderd mooi. Van de optredens ’s avonds was het vooral die van The Deaf die opviel. Een strak optreden waarbij het publiek compleet los ging. Tot aan stagediven en crowdsurfen aan toe. Het publiek hing op een gegeven moment zelfs aan de geluidstorens… Laberinto Laberinto? Leeft dat nog? Jazeker! Dit jaar is er een nieuw album (‘The World Might Suck’) verschenen in samenwerking met de Osdorp Posse. Latinometal leeft dus nog. Laberinto bestaat inmiddels negentien jaar en sloeg haar vleugels zestien jaar geleden uit van Venezuela naar Nederland. Er zijn vergelijkingen te trekken met bands als Sepultura, Soulfly en P.O.D., maar echt van de grond komt het vanavond niet. Het is een beetje een achterhaalde stroming en veel van het publiek kijkt het maar een beetje gezapig aan. Gooi Laberinto liever in een festivalletje met de Osdorp Posse en bands als Agresion en het wordt een groot feestje met de trouwe schare fans. HSSLHFF Wat moeten we toch aan met Hasselhoff? Als gimmick laat de band ineens alle klinkers vallen, en moeten we nu HSSLHFF schrijven, maar voegt dat iets toe? Bombast, bombarie en veel uiterlijk vertoon moeten het wat matige repertoire een duw omhoog geven. Dat lukt dus niet zo. Het publiek heeft niet overmatig veel interesse en staat afwachtend te kijken of druipt af. Op zoek naar iets leukers. En of zanger Stefan nu omhoog klimt in de podiumtoren of even op een melodion blaast, veel indruk maakt het niet. Het gaat om de kracht van de electronummers en die is niet echt aanwezig in het eigen repertoire. Hoe lang uitgesponnen ze ook zijn, er zit te weinig spanning in. Dan kun je wel de prachtigste rockposes aannemen en er heel stoer uitzien, zonder goede stokken en sterke haringen valt de tent om. Ook de zang is niet altijd even klankvast. Alleen bij het laatste nummer, ‘Love buzz’, een cover van Shocking Blue, stroomt het publiek toe. Een sublieme bewerking, instrumentaal fraai uitgewerkt. Aan het eind gaat zanger Stefan tussen het publiek staan en kijkt toe hoe zijn bandleden de show stelen. Julie Scott Julie Scott is duidelijk geen onbekende. Vooraan de tent zit het aardig vol voor deze dame met een stem die tot kippenvel en tranen weet te beroeren. Als openingsnummer speelt ze het nummer ‘I’m here’ afkomstig van haar eerste bandje Mizpah, waarmee zij een dikke twaalf jaar geleden de Nederlandse podia bestormde. Gelukkig voor de Haagse fanbase speelt ze enkele prachtige versies van haar Can_of_be repertoire, waaronder ‘Lucifer’ en ‘Today’. Nieuw materiaal wordt ook niet geschuwd. Ook dit heeft weer de Keltische toon en kruipt weer onder je huid. Op verzoek van het publiek laat ze als laatste één van haar spannendste songs horen ‘Black coffee’, waarna het publiek tevreden richting The Deaf vertrekt. The Deaf Spike steekt niet onder stoelen of banken dat The Deaf wat van The Hives wegheeft. Als we de extreme arrogantie van frontman Pelle Almqvist vergeten staat hier ook een regelrechte kloon op het podium. Met teksten als “And now it’s time to pogo guys” en een track als ‘We are The Deaf’ lijkt het alsof de dvd ‘Tussels In Brussels’ of het recente Pinkpop-optreden tot in den treure is bekeken. Maar erg is het niet, want The Deaf speelt lekkere straightforward punkrock. Spike lijkt ook veel beter z’n ei kwijt te kunnen dan bij Di-rect en toont zich een volwaardig frontman. Combineer dit met een drummer die wat weg heeft van Keith Moon (The Who), Janneke Nijhuijs op bas en back-up zang en het publiek dat uit z’n dak gaat en we hebben er in Den Haag een prima band bij. M (Madwoman) Het podium is bekleed met witte doeken en een laptop. De vraagtekens bij het publiek zijn van het gezicht te lezen. Echter zodra M haar performance start, is alle onzekerheid uit de lucht. In het Musicon zien we een bewegingsdans in combinatie met zang. De van oorsprong jazzzangeres is voor deze voorstelling ‘Madwoman’ gekleed in een soort van trouwjurk met dito hoed. Dit is de vreemde eend in de bijt op Kaderock. Het publiek wordt ingepakt en is niet uit het café te slaan. Even wordt vergeten wat er voor de rest nog te beleven valt en wordt je meegezogen in de wereld die M heet. Wouter Hamel Wouter Hamel mag het buitenpodium van Kaderock 2008 afsluiten. Je houdt ervan of je vindt het verschrikkelijk. Dat zijn de geluiden die vanavond de ronde doen. Hamel wordt ook wel de Nederlandse Jamie Cullum genoemd. De zangkwaliteiten van deze Crooner doen terecht denken aan de Britse superster, zijn performance blijft echter te wensen over. Samen met zijn band zet Hamel een gedegen optreden neer wat perfect voldoet als afsluiter. De jazzypopmuziek gaat er bij de massa prima in. De échte diehard jazzliefhebbers spugen op deze Zilveren Harp winnaar en vinden het maar een soort van nepjazz wat hij maakt. Op deze dertiende Kaderock doet deze mengeling van Bublé en Cullum het prima en gaat het publiek tevreden de nacht in. NoRush Dankzij M ligt de vloer vol met witte snippers, een ietwat apart aanzicht voor deze hardrock formatie. Maar wegens de voor NoRush gelukkige programmering stroomt het in het Musicon propvol. Jammer is dat het geluid heel slecht is en zangeres Romy de Lizer niet echt goed te volgen is. Alles staat net een tikje te hard en dat doet afbreuk aan de capaciteiten van deze band. Het is misschien niet de meest gangbare muziekstijl meer, maar dat deze gasten kunnen spelen is een ding dat zeker is. De band lijkt een synergie te pakken te hebben en weet met de podiumpresentatie van De Lizer het publiek te pakken. Met beter geluid en wellicht een tandje minder bij sommige liedjes moet toch ook de niet klassieke rockliefhebber dit kunnen waarderen. Na NoRush kunnen de laatste festivalgangers nog even genieten van de muziek van dj Phil Tovver en misschien nog een laatste biertje. Na afloop praten we ook even met organisator Daan van der Bruggen om te vragen hoe het festival dit jaar is verlopen. Daan: “Uitstekend. Ik heb zelf vandaag niet veel hoeven doen en dat is een teken dat alles goed gaat. Het was ook lekker druk. Mensen hebben volgens mij een topdag gehad.” Het optreden van The Deaf vond Daan toch wel de opvallendste. “Hoewel ik Furistic binnen ook erg goed vond. Maar ik vond eigenlijk bijna alles wel goed en vond geen enkele act tegenvallen.” Ook dit jaar was het weer lekker druk op Kaderock. “Ik ben zelf ook altijd verbaasd dat er op zo'n plek waar je het niet verwacht, op straat tussen de woonhuizen, zo veel mensen komen.” Voor volgend jaar heeft hij nog geen specifieke plannen. “Nee, daar ga ik over een tijdje pas over nadenken.” Op de vraag welke act hij nou graag nog eens op Kaderock zou willen zien antwoord hij David Bowie. Misschien iets voor het 15-jarig bestaan?