Vrijwel alle nummers op ‘Papercuts’ zijn up-tempo, wat een gemis aan afwisseling geeft. Echte uitschieters zitten er niet tussen, of het zouden het vierde nummer ‘Red’ en het zevende nummer ‘Blue turning brown’ moeten zijn. Track vier begint rustiger dan de andere songs, maar gaat daarentegen aan het einde helemaal los. Vanaf de helft van de cd - die 10 nummers bevat - komt de klad er een beetje in. Gelukkig maakt track zeven weer een hoop goed. Het verrassende intro (een gesamplede beat), het flanger effect op de gitaren, de radiostem en de uitgesponnen zanglijnen houden de luisteraar redelijk in de ban.

De teksten, van de hand van Michiel Siebelink, lijken op het eerste gehoor ondergeschikt aan de muziek, maar bij nadere bestudering zijn ze vrij heftig. Bijvoorbeeld in het derde nummer 'Dorian' zingt hij: “Stop the acting and drop the accent / You dysfunctional shit / No one believes you anyway”. Blijkbaar gaan er een hoop negatieve ervaringen schuil achter de teksten, die trouwens allemaal na te lezen zijn in het uitklaphoesje.

Hiermee komen we gelijk aan bij het meest positieve van het album, het ontwerp. Het album is zeer fraai vormgegeven: de cd is gestoken in het midden van een aan beide kanten uitklapbaar hoesje, waarbij slechts de kleuren zwart en blauw zijn gebruikt. De vier hoofden die in elkaar overlopen is best een arty concept, alleen hadden we dat al niet eerder gezien op de cover van ‘The Miracle’ van Queen?