De openingstrack ‘Untill we fall’ is van grote klasse, de traagheid druipt er vanaf, maar het is heerlijk. De elf nummers die volgen hebben allen een soort melancholieke loomheid over zich. Het zijn zeer trage en donkere ingetogen americana liedjes met alternatieve country invloeden, allemaal van hoge kwaliteit. De ingetogen liedjes zitten stuk voor stuk goed in elkaar en vormen tezamen de soundtrack van een eindeloze autorit op één van de vele saaie oneindige Amerikaanse snelwegen. Je bent helemaal alleen, er is geen ander verkeer, er is alleen de heerlijke stem van Pascal Hallibert uit je speakers.

Het moment van release kan geen toeval zijn, één van de donkerste dagen van het jaar. De prachtige hoes, een foto van een spoorwegovergang in Illinois, straalt rust en leegte uit en past perfect bij de muziek. De cd kabbelt 41 minuten lang rustig door en valt op het eerste gezicht niet echt op, wat ook weer de klasse is van deze cd. Een echte uitschieter staat er niet op, maar dat is ook wel erg lastig als alle song van zo’n hoog niveau zijn. Het is een zeer goed uitgebalanceerde professionele debuut cd, die ook nog eens met elke draaibeurt beter lijkt te worden.