Het veertien nummers tellende album is helemaal in restaurantstijl vormgegeven. De tracklist is het menu (met voorgerechten, hoofdgerechten, nagerechten en een wijnkaart) met de duur van de nummers als de prijs in euro’s, de bandleden hebben verschillende horecafuncties (met zanger/gitarist Ron Verton als chef kok) en de cd wordt geleverd met een paar tandenstokers en een zakje peper en zout. Aan het visuele aspect is in ieder geval veel zorg besteed en het ziet er dan ook allemaal piekfijn uit.

Gelukkig is er aan het muzikale aspect minstens net zoveel aandacht besteed. De nummers zijn zonder uitzondering van hoog niveau met ‘Heal me’, ‘Even though’ en titeltrack ‘Love will slow me down’ als hoogtepunten. De muziek van JEA wordt ook wel vergeleken met Dave Matthews Band en Radiohead, en dat zijn zeker geen onterechte vergelijkingen, maar het dekt de lading niet helemaal. De melancholische gitaarpop, zoals we de muziek waarschijnlijk het beste kunnen beschrijven, met prachtige gearrangeerde liedjes, varieert van zeer breekbaar tot stevige gitaarrock. En nergens verliest de band zichzelf en blijft het in ieder nummer als Junior Eats Alone klinken.

Eén van de bijzonderheden aan Junior Eats Alone is de blazerssectie. Henri de Mooij (trompet), Daniel Follman (trombone) en Robert Bakker (saxofoon) geven veel nummers net wat extra glans. Wat dat betreft is het jammer dat het nummer ‘Before I awake’, dat wel op de preview stond, niet op het album staat. Vooral in dat nummer hebben de blazers een enorme meerwaarde.

Is er dan eigenlijk nog wel iets negatief aan het album? Nou, eigenlijk niet. ‘Love Will Slow Me Down’ is een prachtig en dynamisch album geworden dat geen moment verveeld of, wat nogal eens het geval is met bands in dit genre, te zoetsappig wordt. Absoluut een aanrader.