Tekst: Nienke van Olphen (Trashcan Heroes, Jua, Scotch) | Remco van der Ham (Ma’China, The Peptones, Charly & Gallus) | Jeroen Thijssen (Field, Rhythm Construction, Leona) Foto’s: Ron van Varik (Ma’China, Field, Jua, Leona) | Inge van Holstein (Trashcan Heroes, Scotch, Rhythm Construction) Op zaterdag 17 februari werd voor het eerst het HPC Winterfestival georganiseerd. In het Haags Pop Centrum stonden zowel in het Muziekcafé als in de verschillende oefenruimtes een breed scala aan acts gepland. Met acts als Leona, The Peptones en Field was het een meer dan geslaagde dag. Aan de band Ma’China de eer om het festival te openen. Er is inmiddels al redelijk wat publiek op het festival afgekomen, waardoor het al flink gezellig wordt in het HPC Muziekcafé. Ma’China speelt een mix van funk en rock, en doet muzikaal denken aan Level 42. De muziek klinkt erg goed en de band is erg strak, maar de zang van zanger Vincent is soms erg onder de maat. Ook aan de presentatie mag nog wel het een en andere geschaafd worden. Als Ma’China hier aan gaan werken zit er zeker meer in. Field mag als tweede act optreden op het binnenpodium van het HPC Muziekcafé. Het is dan nog erg rustig en weinig mensen zullen het intense optreden van het viertal meegemaakt hebben. Dat is regelrecht jammer te noemen, omdat hier toch een erg sterk ensemble op het podium staat. Zanger Maurice Bleeker heeft een hele fijne stem, die hier en daar wat lonkt naar de rustigere arrangementen van Søren Huss en zijn Saybia, als ook de wat oudere werken van Thom Yorke en kornuiten (The Bends, OK Computer) en wordt bijgestaan door drie prima muzikanten, waaronder gitarist Ingmar Spaaij. Helaas is het optreden bij vlagen wat saai, een up-tempo of een rock nummer tussen het wat rustigere singer-songwriter genre zou best eens kunnen werken en het geheel smeden tot een hele krachtige live-act. Het is het nu nog nét niet, maar wel een band met veel potentie. Uit het Muziekcafé klinken er punkgeluiden. De drie jonge gasten van de Trashcan Heroes hebben het podium beklommen. Zoals het een ‘echte’ punkband betaamt barsten de jongens van de energie en stralen ze vooral uit het zelf erg naar hun zin te hebben. Dat slaat over op het publiek, want de aanwezigen in de redelijk gevulde zaal lijken de Trashcan Heroes wel te waarderen, De zang die af en toe overslaat en hier en daar wat vals klinkt misstaat deze helden niet. Af en toe zit er best iets leuks in de vuilnisbak. In één van de oefenruimten staat op dat moment totaal wat anders. Jua heeft haar best gedaan om de oefenruimte om te toveren tot een gezellige, sfeervolle huiskamer. Onder de schemerlampjes en kerstverlichting nestelen de geïnteresseerden zich met een drankje en een sigaretje op de kleedjes op de vloer. En geïnteresseerden die zijn er, want de oefenruimte en de gang ernaar toe staan beide vol. Dit is meer dan een veredelde oefensessie. Engels, Frans, Arabisch, Swahili, het komt allemaal voorbij. Voor degenen die niets van de teksten kunnen maken biedt dit optreden een mooie gelegenheid om te weten te komen waar de nummers nou eigenlijk over gaan, zangeres Marjolein legt het onder het genot van een rosétje graag even uit. Een mooie intieme setting, waar Jua goed haar recht komt. En dan is het tijd voor de band Scotch. Het Muziekcafé staat ondertussen stampvol, vol verwachting voor wat er komen gaat. De originaliteitprijs verdienen de heren van Scotch zeker. Hun performance is tot in de puntjes uitgedacht. Geschminkte hoofden, grote pruiken, twee Schots geklede doedelzakdragers die oefenen voor levend standbeeld, maar tijdens de laatste nummers toch in staat blijken te zijn tot dansen en het voortbrengen van geluid uit hun instrumenten. Het past allemaal goed bij de theatrale rock die de band het publiek voorschotelt. Jammer dat de muziek niet net zo goed is als de act die de band eromheen verzonnen heeft. Maar wie weet volgt dat nog in de toekomst, die violist die kan er in ieder geval wat van. Het gezelschap van de Rhythm Construction begint met een lichte vertraging. Rustig jammend brengt men de eerste minuten door. Het is nog even wachten op de drummer en de toetsenist die iets verlaat zijn. Even is er sprake van het cancellen, waardoor het publiek uiteindelijk niet op een feestelijke caribbean / salsa / hindoestaanse muziekmix zou worden getrakteerd. Voetjes van de vloer, handjes in de lucht, draaien met die kont. Echt druk is het nimmer in de BC oefenruimte, maar veel van de aanwezigen maken gebruik van de vrolijkheid en het enthousiasme van de band. Was het bij Scotch al bomvol in het HPC Muziekcafé, bij The Peptones is het zo mogelijk nog drukker. Om een drankje te kunnen halen aan de bar moet men zich eerst door de massa heenwerken. Het mag het feest niet drukken, want een feest is het zeker bij The Peptones. Ze hebben het een tijdje rustig aan gedaan, maar zijn nu weer helemaal terug met zelfs een aantal nieuwe nummers. De opzwepende punk en rock ’n roll laat het publiek dansen en springen, en vooral vlak voor het podium gaat het helemaal los. Langzaam nadert het einde van de eerste editie van het HPC Winterfestival, maar geslaagd is het in ieder geval nu al. Terwijl The Peptones nog bezig zijn begint het dj-duo Charly & Gallus in één van de oefenruimtes met hun set van de avond. Stonden de heren eerder op festivals als Lowlands en Noorderslag, nu staan ze in een HPC oefenruimte voor een man of drie. Het kan Charly & Gallus niet deren en zij doen gewoon hun ding. De dubstep en drum ’n bass houden de sfeer er in ieder geval ook buiten het Muziekcafé er goed in. Als afsluiter van het HPC Winterfestival heeft het Haags Pop Centrum één van de betere live-acts weten te boeken. Podiumbeest Leona. “Fat urban beats with a dash of rock”. We kennen Leona Philippo al van ‘Zomer op je radio’ als stand-in voor de Musical Aïda, van Trauma 24/7 en als zangeres van de titelsong van de ‘Oesters van Nam-Kee’. Tegenwoordig zonder Zosja (ex-Idols) en vandaag ook zonder Jaimie van Hek (op bas) spettert de groep met de sexy zangeres met flinke afro echter van de bühne. Ze openen met ‘Bad perfume’, wat meteen de toon zet voor de rest van het optreden. Een vleugje rock, een hele hoop funk en goede urban beats van deze diva. Met ‘Strut it’ en “2 minutes’ als toegift en afsluiting kunnen we terugkijken op een geslaagd Winterfestival.