Geen zwetende menigte, geen dampende zaal. Nee: deze zaterdagavond zit het publiek netjes met de knietjes tegen elkaar in een uitverkochte kleine zaal van het Chassé Theater. De reden: de albumrelease-show van zijn debuutplaat Langzaam Maar Zeker. De sfeer is intiem, voelbaar kwetsbaar en dat past bij iemand als Jean Jacques; een rapper die niet van de braggadocio of borstklopperij is, maar liever een goed verhaal vertelt. Net als zijn voornaamgenoten Cousteau én Rousseau zoekt deze Jacques de diepte, al voelt hij zich soms niet helemaal op z’n plek op het podium.

Geen voorprogramma of dj in het Chassé Theater deze zaterdag. Wel op het toneel een vintage tapijt, leren bruine stoel en een platenspeler; een huiskamershow zoals Tyler, The Creator dat ook kan. Vaste kracht Wies Knipping gaat achter de elektrische gitaar staan en Anne 'Ketta' Tekstra (mede-producer van het album Don’t Get Used To This van de populaire Nigeriaanse zanger WurlD) beheert de drumpads.

De setting voelt goed voor de muziek van Jean Jacques en met de eerste geluiden van 'Voelt Zo Goed' van EP Oude Gewoontes uit 2020 wordt de reis ingezet met even terug naar waar het allemaal begon. Sebas Helmonds (zijn echte naam) komt in net zwart pak op en toont zich openhartig, warm en aandoenlijk. Niets geen brute energie, maar een kijkje in het hoofd van een artiest die de beste intenties heeft om door te groeien. Want aan ambitie en visie is er zeker geen gebrek, maar tussen de nummers door, lijkt er ook wat meer onzekerheid in te kruipen.

Want ja: dit is duidelijk een goed doordachte theatershow waarbij de ruimtes tussen de liedjes worden ingekleurd met korte, persoonlijke verhaaltjes. Jean Jacques vertelt openlijk over hoe hij verslaafd is geweest aan zijn telefoon, de struggles waarmee hij te maken heeft en het langzaam ontdekken van passies die hem vormen. Het is goede context

De hele show is goed doordacht. Zowat elk nummer wordt ingeleid door een kort persoonlijk verhaal: zijn telefoonverslaving, zijn struggles, of het langzaam ontdekken van passies die hem vormen. Deze tussenteksten, bedoeld om context te geven aan de volgende nummers komen alleen niet altijd goed uit de verf. Ze voelen soms iets te bedacht aan en de rapper komt niet altijd uit zijn woorden. Het natuurlijke gevolg is dat het lijkt alsof deze teksten uit zijn hoofd komen en niet uit zijn hart en dat contrasteert sterk met de ijzersterke songs en uitvoeringen daarvan.

Want zoals je in een huiskamer ook je vrienden over de vloer uitnodigt, zo haalt Jean Jacques ook zijn gastrappers naar de vloer. Dat gaat meestal zonder aankondiging, dus als halverwege de show opeens iemand richting het podium begeeft, denken we vooral even 'wat gebeurt er hier?', maar zien we dat het de Nijmeegse rapper Amèl is die op de koffie komt voor gezamenlijke track 'Good Life'. Een ontspannen en dromerige track die in een dampende club zou verdampen, maar hier alle ruimte krijgt. En natuurlijk is de Tilburgse rapper/zanger Joël Domingos van de partij voor de vrolijke en poppy tune 'Alles Al Heb' met dat fijne gitaartje. Jean Jacques lijkt dan wat van zijn zenuwen los te laten en even ontstaat er echt contact en valt alles samen.

Toch blijft het een fragiel geheel. De beats zijn warm, maar de drumgeluiden staan wat zacht in de mix net zoals de toetspartijen. De gedachte achter deze setup is heel sterk, maar in de uitvoering komt het helaas nog net iets te houterig over. Dat heeft zeker ook de nodige charme; de romantiek van het analoge (om maar met track 'Analoog' van het album te spreken) spreekt boekdelen met de platenspeler, oud meubilair en kleed. Maar als performer mag de rapper nog iets sterker in zijn schoenen staan. Dat het nu een theatersetting is, mag daar geen invloed op hebben: de verhalen en de beats zijn er, nu nog wat meer overtuiging.