Breda Barst trapt vrijdag af met de bekende mix van chaos (De Spaanse Kraag) en charme (Main Stage). Het Valkenbergpark vult zich met scholieren die hun eerste bandje ontdekken en ouderen die heimelijk hopen dat hun oude favoriet nog wat vonken geeft. Het programma laveert tussen lokaal talent (Future Stage) en gevestigde namen zoals hoofdact My Baby.

De Barst-vrijdag begint al om 15 uur als de Bredase DJ L’Energy de rust in het stadspark doorbreekt met haar mix van funky house, uptempo hardhouse en trance. Alle respect, zo vroeg, als opener. Publiek is er nauwelijks, het festivalterrein is namelijk nog maar net open. Maar met een fijn zonnetje erbij is Barst toch echt officieel geopend.

De band Lott heeft gelukkig al heel wat meer publiek. Je mag wel zeggen dat het best druk is voor de Future Stage. De jonge band verrast ons met Nederlandstalige en Engelse nummers over de ups en downs waar jongeren mee te maken hebben. Poëtisch, maar zeker ook rake teksten. Vooral het Nederlands werk springt er bovenuit en hier komen de teksten ook echt over.  

Ook lokaal, maar muzikaal totaal de andere richting op is Heartshake. Zoals elk jaar staan er streng geselecteerde herriemakers in de kleine tent genaamd De Spaanse Kraag. De rockers van Heartshake bestaan nog maar kort, maar hebben de nodige kilometers in andere bands gemaakt. Het is hun vijfde optreden, je kunt de spanning ook van de gezichten aflezen. Maar na het derde nummer rocken ze alsof ze in de Spaanse Kraag geboren zijn. De vijf maken lawaai voor tien.

Hiqpy is hot. Geboren op Eurosonic-Noorderslag en daarna op bijna alle festivals geprogrammeerd. En terecht, hier staat een van de betere Nederlandse liveacts van het afgelopen jaar. Ze komen recht uit de Amsterdamse popscene, met Abir Hamam als frontvrouw, meeslepend, en inventief, indierock dat net zo goed rauwe grunge ademt als bedachtzame shoegaze. 

Abir is een frontvrouw met een missie, scherp én zwoel. De songs bouwen op, springen in je gemoed, en houden je vast tot de allerlaatste akkoord. Het is niet lief, maar ook niet schreeuwerig: het is gewoon geniaal.

De band mag Barst ook verrassen met een primeur, vandaag komt namelijk ook hun nieuwe single 'Girl in Red' uit. Dit verklaart ook de kledingkeuze van Abir. De hoogtepunten zitten in het slot, waar de twee vorige singles 'Red Flag Magician' en het geweldige 'Something' de set afsluiten.

Deze Vlaamse rockers hadden helemaal niet misstaan in De Spaanse Kraag: SONS. Maar de band maakt al een aantal jaren naam en past dus zeker op de Main Stage van Barst. Over drie weken komt er nieuw werk uit, we zijn dus zeker benieuwd naar hun optreden en hopen op een paar voorproefjes.

De Belgische garagerockers trappen af met een mokerslag: gitaren die ronken als een betonmixer, rollende bassen en drums die elke snelheidslimiet negeren. Frontman Robin Borghgraef die klinkt alsof hij het podium in één adem wil opblazen.

‘Do My Thing’ laat de verandering in stijl horen: nog steeds vol energie, maar met een vuige groove die je niet alleen doet headbangen, maar ook dansbaar is. Live komt dat verrassend goed tot zijn recht: de adrenaline blijft, maar de hooks blijven beter hangen. De nieuwste single ‘All Gold’ gaat over het genieten van de kleine dingen in het leven.

Maar uiteraard is het ook ouderwets knallen met nummers zoals ‘I Need a Gun’, ‘Naughty’ en ‘Nothing’. Tussen de nummers door is er amper lucht. Borghgraef en co. houden de motor warm; het publiek doet de rest.

Het zouden zusjes kunnen zijn, Kaat van Stralen en Helena Cazaerck, de frontvrouw van Maria Iskariot. Deze laatste mag als eerste de tent afbreken. En hoe, de band spuwt vuur en het publiek staat in lichterlaaie. Pogo hier, circlepit daar en Helena die over het publiek crowdsurft. Heerlijk, ik bedoel: dat vind ik lekker!

Kaat van Stralen in de Spaanse Kraag, dat mag je eigenlijk al als waarschuwing lezen. Rauwe rammels en krakende riffs, ze mixt punk, psychedelica, spoken word en ensceneert dat met flair.

Ze komt binnen alsof je nooit mag vergeten hoe intens feminisme kan zijn. Je krijgt poëzie met een punkachtige rand: mooie Vlaamse klanken die geleidelijk overgaan in schreeuwende riffs. Tussen de nummers door zijn er bindteksten vol taalintensiteit, zowel poëtisch als activistisch.

Afsluiter ‘Stop Met Wenen’ is het livemoment: het feminist-punkanthem dat TikTok deed ontploffen en haar de overwinning in De Nieuwe Lichting bezorgde.

Live is My Baby niet alleen een band. Het is een psychedelisch ritueel. De band is geen onbekende voor Breda en zelfs niet voor Barst, we zagen het trio al in 2015 en 2017 in het Stadspark Valkenberg. 

My Baby zet Breda Barst in lichterlaaie alsof het een bezeten dansritueel is. Vanaf opener dendert de groove als een hypnotische trein: Daniel slingert zijn gitaar door een wirwar van effecten, Joost jaagt de kickdrum strak het park in, en Cato zweept iedereen op met een stem die even soepel fluistert als schreeuwt.

Het publiek laat zich gewillig in trance trekken, ‘Uprising’ en ‘Seeing Red’ krijgen de hele festivalwei in een roes. Soms leunen ze op bekende succesnummers, maar dat deert niemand: de energie spat ervan af. Maar we horen ook nieuw werk vanavond, geen spannende stijlbreuken, maar wel erg lekker.

My Baby bewijst opnieuw waarom ze live een fenomeen zijn: geen optreden, maar een bezwering waar je jezelf dansend in verliest.