Met een enthousiast “We hebben er zin in!” van frontvrouw Kelly Kockelkoren, knalt de band er meteen vol in, waarbij niemand zich lijkt te storen aan het feit dat het café niet vol staat. Meteen al tijdens het eerste nummer, ‘Devilzone’, blijkt dat het podium eigenlijk te klein is voor deze bruisende band. Letterlijk: zangeres en gitariste Kelly moet zich vakkundig tussen snoeren, kabels en flesjes water manoeuvreren. Dit weerhoudt haar er echter niet van om zich tijdens de nummers flink uit te leven, en ze gebaart en beweegt er lustig op los, zoals het een echte rockchick betaamt. Het plaatje klopt. Haar stemgeluid houdt een beetje het midden tussen dat van Pink en Hayley Williams (Paramore) en is zeker indrukwekkend. Dit is goed te horen in bijvoorbeeld het wat gevoeligere ‘One Step Further’, waarin de woorden “Don’t ever make me cry” bijna hartverscheurend klinken.

Dat is wel anders in ‘Mr. Niceguy’. Het is duidelijk dat de bandleden dit een leuk nummer vinden om te spelen. Drummer Roy Moonen, in korte broek achter zijn glitterdrumstel, heeft een Mona Lisa-achtig lachje om zijn mond en ook gitarist Punto, bekend van Dreadlock Pussy, speelt met een grote glimlach. De song heeft een fijn “tongue-in-cheek”-gevoel: “I told you I liked you… well that was a lie!” De spontaniteit en losse tong van Kockelkoren zorgen ook tussen de nummers door voor vermaak. Zo vertelt ze dat ze “net terugkomt van het luiers verschonen”, vanwege haar werk in de kinderopvang, en dat “het dus wel even een omschakeling is, hoor!” Vervolgens speelt de band één van haar favoriete nummers: ‘New York City’. Een meer nostalgisch nummer, dat echt wat los lijkt te maken bij zowel de band als het publiek. Wanneer iets later de eerste single, ‘Dance With Me’, ingezet wordt, speelt Kill Ferelli zo mogelijk nog enthousiaster dan voorheen: er wordt geheadbangd en gitaren worden in de lucht gestoken.        

Het optreden van Kill Ferelli rockt, is toegankelijk en aanstekelijk. Nog spannender zou het worden als wat meer gebruik gemaakt zou worden van samenzang. Nu gebeurt dat nog niet zo veel, maar áls het gebeurt heeft dit een absolute meerwaarde. Hoewel het publiek in Mezz Café niet helemaal vooraan staat, is toch duidelijk te zien dat de muziek aanslaat. Iedereen knikt, tikt of beweegt mee en kijkt met zichtbaar genot naar de energieke band. Aangekomen bij het laatste nummer, laten de bandleden nog eens goed zien wat ze in huis hebben. Ze willen er een knallend einde aan breien en gaan helemaal los. Frontvrouw Kelly eindigt zelfs op de grond vóór het podium op haar knieën, met haar gitaar omhoog gestoken. Na het applaus blijft het publiek om meer vragen en dus wordt besloten nog één nummer te doen. Een nummer dat volgens Kockelkoren “niet op de cd staat, want niet iedereen vond hem even vet…” Na nog een paar minuten lekker rocken, is het dan toch echt gedaan met de show. Conclusie: dat nummer mag best op de cd hoor!