De onverbiddelijke blikvangers zijn echter inderdaad de dames, en dan vooral zangeres Zjoly Onrust. Prachtige naam, gigantische afro, iets voor Flip Noorman misschien? En na een wat zoekende, rusteloze start, ook prima bij stem. Ze heeft Anouks hitgevoeligheid en een toegankelijke vorm van soul, maar wordt in de rug gesteund door verrassend vinnige indierock. Daar komt het geheime wapen om de hoek kijken: Cynthia Weiss, met cool Berlijns kapsel, die de beste, en hardste!, liedjes op elektrische gitaar volscheurt. Weinig solo's, gewoon dóór de vocalen heen. Zij wint nog wel een keer een Duiveltje. Wel valt te hopen dat de dames niet zwichten voor gemakkelijke singles, die nu nog erg enthousiast naar de welbekende passé 3FM-radiorock lonken. Daar waar Franz Ferdinand en Snow Patrol eeuwig groot zijn. Maar als de ritmesectie, met de enthousiaste bekken trekkende Ingrid Lodewegen, met metal uit de hoek komt, krijgt het publiek een vrouwelijke versie van King's X te horen. Zeer geslaagd.