whYne
Cover/tribute-band staat over whYne te lezen op het grote schoolbord boven het podium... Zanger/gitarist Maarten Morsink ziet het tijdens het optreden van The Stranded. “Dat is natuurlijk niet zo, foutje van degene die het schreef.” Lacht: “Schijnt kleurenblind te zijn. Dat laten we snel aanpassen.” Tijdens whYne’s concert is dat schoolbord niet te zien trouwens, want de band heeft vj Pieter van Hulten meegenomen en de projecties die er bij Friday On The Rocks in januari al bij waren. Dit keer én op het projectiescherm achter de band én op een blinde muur van de Bruine Pij. De opkomst is groot, maar dat maakt het niet direct gezelliger. De band speelt zijn rustig opbouwende rocknummers zeer gedegen. Met single ‘While You’re Awake’ al vroeg in de set.

Maxifusion
Maxifusion, begint stevig met ‘Heartbeat’, een drumbeat als een hartslag en maakt duidelijk dat de band is gekomen om te rocken. Met ‘007’ gaat het meteen up tempo poprock verder om later met ‘Edge Of Time’ een van folk en metal doorspekte sound weg te zetten met een synthesizer invloeden. Ook funky poplied ‘Wanna Be Free’ komt op het eind voorbij. Het is gevarieerd en klinkt prima, de band heet natuurlijk Maxifusion. Zangeres Lynn Gees, duidelijk het boegbeeld van de band, zingt helder en duidelijk ook al moet ze door de verschillende stijlen veel variëren. De band wordt netjes voorgesteld, toch mag de uitstraling van de overige bandleden nog wel wat gedurfder, wat we eigenlijk in november al benoemden. En soms een refreintje minder, zodat in elk geval de pop gerichte nummers catchy en kort blijven.

The Stranded
Terug in de Bruine Pij is het nog volle bak en staan een paar rockabilly chicks in vol ornaat klaar voor The Stranded. De band laat er geen twijfel over bestaan dat ze hard komen rocken, zanger/gitarist Kees Lieshout steekt vaak zijn vuist in de lucht, brult en vraagt veel van zijn stem, ondertussen zich in het zweet werkend onder de lampen in de Pij. Vanaf vierde nummer ‘River’ doet de band er nog wat peper en zout bij. Sologitarist Hans laat regelmatig vettige solo’s los, drummer Toine bewerkt in twee songs de koebel en de rawk’n roll spat van het podium. The Stranded had zomaar ook op het feestje van Lokaal Kabaal in de Avenue gepast, als één van de vele ambassadeurs van ‘Breda Suck City’ dit paasweekend. Want zelfs bij de “voor elke band verplichte ballad,”  volgens Lieshout “het moment om even naar de wc te gaan” rockt The Stranded stiekem stevig door.

Don't Panic
De band is terug waar het zo’n jaar geleden allemaal begon: met de POBparade. We zagen ze pas nog, bij de allereerste Long John Sundays in de Wasserette. Ook nu bevalt het enorm wat Don’t Panic speelt, met een jazzy opener, een beetje rock, wat ska en funk maar bovenal en allerbelangrijkst: ontspannen. En waarom zou de band zich ook haasten? Een vol SamSam luistert geduldig naar de fraaie stem van zangeres Anouska Gloudemans, die soms wordt ondersteund in fijne meerstemmigheid van bassist Stijn van Peer en gitarist Wow!ter. Drummer Sander Fasen vult de relaxte instelling van de niet panikerende instelling van de band als vanzelfsprekend aan. De Selah Sue cover “gewoon omdat het een vet nummer is”, mag er ook zijn. Erg lekker, wat een leuke band!