Tio Gringo
Voordat Tio Gringo begint, krijgt het publiek de officiële première van de allereerste videoclip van de band van het nummer ‘My Sister And The Neighbours Horse’. Die werd geschoten in de Avenue, met paaldanseressen en al. Een echte do it yourself video waar de sfeer en de stijl van deze Breda Suck City act vanaf spat. Daarna wordt de banner ‘Brabant Trash Country’ uitgelicht en volgt een intromuziekje dat zo uit een western weggeplukt kan zijn, de opkomst van Tio Gringo. In figuurlijke zin is de opkomst van de band ook opmerkelijk, in 2010 nog met z’n vieren nog in de Spaanse Kraag als afsluiter op zondag, in 2012 is de band uitgebreid met zanger Mo en zangeres Bonnie. In deze bezetting bracht Tio Gringo vorig jaar al EP ‘Ducttape Dairies’ uit om dit jaar er een stap bij te zetten en debuut-abum ‘Country Trash To The Max’ uit te brengen. Het typische drumstel van een cementteil en potten en pannen is gebleven, net als de unieke country trash stijl, de ambities zijn wat groter. En terecht, met Pasen sloot Tio Gringo de POBparade af met een gezellig feest in het Hijgend Hert en ook vandaag komt er al vroeg veel volk op af. En ook met het beter afgemixte geluid en de lichtshow met stroboscopen van Mezz blijft de stoere uitstraling en de kwaliteit overeind. Met songs als ‘White Line Dance’, ‘My Sister And The Neighbours Horse’, ‘Let’s Go Wild’ en ‘Darker Shade Of Blue’, een rustigere, blues trash country nummer, kun je gerust aankomen buiten Breda waar de band al heel bekend is, en ook buiten Brabant Trash Country. Tio Gringo is uitgegroeid tot meer dan een feestband voor intimi die houden van opgepompte country trash, rockabilly en blues. 

Maison du Malheur
De nieuwe band rond liedjesschrijver J.P. Mesker uit Amsterdam. Dat zegt al iets over deze nieuwe band die tussen populaire lokale rockers staat geprogrammeerd. Het persbericht zegt nog iets over de eenvoud & sfeer van klassieke rootsmuziek en die is voor aanvang ook duidelijk herkenbaar, mannen in vestjes en een paar hoedjes, een contrabas en toetsen. De basedrum waarachter drummer Martin de Ruiter is wat groter dan normaal. Wacht even, dat is inderdaad Martin de Ruiter, drummer van T-99 en naast hem staat achter de contrabas Donné la Fontaine, ook van die uitstekende roots-/bluesband. Hector Wijnbergen op piano en gitarist Thijs Elzinga maken het vijftal compleet. Hoe somber de bandnaam misschien ook klinkt, Maison du Malheur maakt opgewekte, optimistische roots met hier en daar wel teksten die blues bevatten, maar nooit depressief klinken. Kijk bijvoorbeeld naar de titel ‘(Summer Time For A) Polar Bear’, de vrolijkheid op het podium bedriegt misschien een beetje, maar is wel zo leuk. Maison du Malheur brengt het allemaal erg vaardig en weet zo de aandacht van het publiek erbij te houden. Alleen jammer dat dat ook voortdurend aan het kletsen is, zo missen de babbelaars de details, en veel mooie solo’s van Elzinga. Bijvoorbeeld tijdens het rustige, spannende ‘Stick With It’. Op de plaat ‘Waiting For Trouble’ wordt Maison du Malheur nog versterkt door allerlei blazers. Dat was helemaal wat geweest, vanavond bij Frikantival!

Milwaukee Wildmen
Een must have voor Frikantival en een roemvolle terugkeer naar Breda, dat is Milwaukee Wildmen. De band uit Etten-Leur is een al jaren begrip in de internationale psychobilly scene en is vanavond voor het eerst sinds lange tijd weer in Mezz. Het trio krijgt met hun power rock’n roll, rockabilly en psychobilly een pit voor elkaar waarbij ouderwets wordt gebeukt. Met een arsenaal aan harde, pompende songs als ‘Feel Like Dying’, ‘Strike Back’, ‘Psychosomatic’ en het voluit meegebrulde ‘Psycho To The Bone’ wint Milwaukee Wildmen met voorspelbaar gemak de tent voor zich. Frikantival op grotere schaal, met grotere schalen frikandellen, het werkt.

Gezien: Frikantival 2012 met Tio Gringo, Maison du Malheur, Milwaukee Wildmen. Mezz, vrijdag 20 april 2012.