Toegegeven, single 'A Knight' heeft inderdaad dat britpop-bombast. Of Arctic Monkeys, zeker, maar vooral omdat de zangstem van New Ivory-voorman Mickey wel wat weg heeft van de Noord-Engelse knauw van Alex Turner. Verder is er weinig 'britpop' aan de muziek van New Ivory. De zanger zou later, aan de bar van Mezz, vertellen dat zijn bandje vooral geïnspireerd is door jaren '90 bands als Smashing Pumpkins en Nirvana, en At The Drive-In. “We repeteren elke dag, spelen in shitholes in Londen voor niks. Het maakt me niet uit. Ik wil muziek maken,” vertelt de ietwat iele, bleke Engelse jongen. Hoe dan ook. Er hangt al sinds het uitbrengen van een eerste EP aan de andere kant van de grote plas een buzz rond New Ivory. De band werd getekend door het toonaangevende indielabel Dim Mak Records van Steve Aoki, dat onder andere ook Atari Teenage Riot onder de vleugels heeft. Met wat hulp van dit label tourde de band in de VS en werkt momenteel aan een volwaardige plaat.

Met een korte Nederlandse tour die nog langs Zwolle en Haarlem zal leiden, is het vanavond aan Mezz Café om te ondervinden dat New Ivory live, ehm, best een belevenis is. Vanaf de eerste seconde geeft de band vól gas. De energie is aanstekelijk, maar het geluid niet aangenaam door een te hard afgestelde basgitaar. Ook het publiek is niet overtuigd, gezien het lauwe “Mjahh” dat opstijgt als zanger Mickey vraagt wie in het publiek The Who kent. De reactie werkt als een rode lap op een stier en de band schakelt nog een tandje bij voor de cover van 'My Generation'. Drummer Andy is inderdaad wel een soort Keith Moon-reïncarnatie: met ontbloot bovenlijf ramt hij als een beest zijn drumstel zowat doormidden. Het daarop volgende 'Dry Tears' is één van de hardste nummers uit de set en klinkt alsof Alex Turner de nieuwe zanger van Refused is.

New Ivory is oprecht doorrocken op z'n Brits. Opvallend is hoe de band qua attitude en podiumpresentatie mijlenver boven een gemiddeld Nederlandse bandje uitsteekt. De laatste song van de set, de single 'A Knight', heeft een minutenlange interlude. Mickey klimt op een tafel, spoort de bezoekers van een middelbareschoolgala een deur verderop aan om ook binnen te komen, flikkert zijn gitaar weg en staat ineens achter de bar. De gekregen fles bier spuit hij leeg over het naar zijn mening te tamme publiek. Dat is verontwaardigd: dit soort taferelen is men in Mezz niet gewend. Na de song verlaat de band het podium, terwijl bassist Alessandro de boel nog probeert te sussen door het publiek te bedanken. Dit was een kort en heftig lesje hoe rock 'n roll hoort te zijn. Stel dat Mickey écht de nieuwe Kurt Cobain is die hij volgens hemzelf wel moét zijn. Dan ben je over een jaar of zes verdomd blij dat je hierbij was.

Gezien: New Ivory. Donderdag 5 april 2012, Mezz Café.