'Gaybroke' vermeldt de setlist, die voor het aanvangen van de show van de Tilburgers van Daybroke, eenzaam op de P.A. ligt. Een onderling geintje wellicht, of misschien heeft het toch iets te maken met de eyeliner om de ogen van zanger Tom Sikkers. Hoe dan ook, het gaat goed met de band van de ietwat pretentieuze videoclips. Er werd al gespeeld in de voorprogramma's van onder andere Eagles Of Death Metal en Taylor Hawkins en tegenwoordig siert de naam Daybroke regelmatig zelf de headline.
Muzikaal heeft de band goed naar Foo Fighters, 3 Doors Down en, God verhoede het, Puddle Of Mudd geluisterd, wat al verraadt dat het podium van Mezz Café wat te klein is voor de jongens. De zaal daarentegen lijkt vanavond wat te groot. Er staat hooguit 30 man, ehm, vrouw. Want Daybroke heeft duidelijk een blik groupies opengetrokken vanavond. Dit is een voorbode voor het mogelijke struikelblok: de band wordt nog al eens verweten Amerikaanse dertien-in-een-dozijn-rock te spelen die we allemaal al duizend keer eerder hebben gehoord.
Als er bijna een half uur te laat afgetrapt wordt, is er voorlopig weinig te horen; alles gaat verloren in een muur van geluid. Als de geluidsman uiteindelijk wakker is, blijft weliswaar de zang slecht hoorbaar. Laten we dat maar aan de akoestiek van Mezz Café wijten. De mannen laten de softe popmuziek waar ze zich in het verleden nog wel eens schuldig aan maakten, vanavond blijkbaar achterwege: powerakkoorden voeren de boventoon, waardoor het geheel een beetje meer doet denken aan poppunk. Ook nieuwtje 'Every Single Time' valt op: het nummer klinkt als eentje van Muse.
Tijdens het spelen van de singletjes 'You Know I Want It' (met de obligate inleidende grappen over chips) en 'Sing My Song' verzoekt de band het weinige publiek naar voren te komen en te dansen. Iets waar het substantiële vrouwelijke deel graag gehoor aan geeft, omdat ze dan al giechelend met zanger Sikkers kunnen flirten. Als de band als toegift 'Only Happy When It Rains' van Garbage speelt blijft het opvallend tam: de meeste dames waren waarschijnlijk nog niet eens geboren toen het origineel uitkwam. Daybroke maakt er, net als alle songs, een behoorlijk catchy versie van.
Daybroke's muziek is zoals de jongens zelf: rock 'n roll willen zijn, maar te dunne bleke armen hebben voor tattoos. En verder? Die serieuze, verzuurde muziekliefhebbers kunnen roepen wat ze willen over niet origineel zijn. Ik wed dat iedereen minstens tien cd's van de eerder aan gerefereerde bands in zijn platenkast heeft staan. Voor wat het is, is dit gewoon bijzonder goed gedaan. Misschien niet altijd even onderhoudend, maar Sikkers heeft een goede stem, de rest van de band beheerst zijn instrument prima, de songs zijn catchy as fuck. En zij hebben tenminste groupies.
Gezien: Daybroke. Donderdag 15 september, Mezz Café.